Wie ben ik?

Lieve vrienden, 

Vandeweek vroeg iemand aan me of ik mijn lariekoekjes uit boeken haal. 

Nee hoor, ik schud ze uit mijn herinneringen. Mijn geheugen zit vol met trefwoorden, geuren en kleuren. Meestal positieve, soms ook negatieve herinneringen zijn opgeslagen onder een bepaalde noemer. En daarop berust mijn persoonlijkheid. Degene die ik echt ben. Ook zei iemand anders, dat ze me van een heel andere kant leert kennen. Dat het totaalbeeld veranderd is. 

In de verplichte retraite, die het virus ons oplegde, ben ik weer meer mezelf geworden. Hoewel ik dat meestal ben, zien mensen mijn echte IK niet. 

Lichaamstaal, ik zag vrijdag deze kop boven een artikel in de digitale T staan. Het bracht mij terug naar mijn cursus. Vriendin zei meteen, dat zij het boek jaren in de boekenkast had staan, door mijn enthousiaste verhalen. Ze vond het nu jammer dat het kwijt was. Andere vriendin maakte foto van artikel in de T. 

Maar het is geen plagiaat. Het steekwoord gaf mij inspiratie en bracht mij ruim 45 jaar terug in de tijd. Zo oud? Ja! Het artikel gaf mij een aanvulling. 

Als ik in mijn herinneringen opslag duik, begin ik met geuren. 

Geur….

Het Maja parfum. WALGELIJK!!! 

Letterlijk. Ik had een schooljuffrouw, die de geur om zich heen had hangen. Ze camoufleerde daarmee de geur uit haar mond, die je rook als je dichtbij kwam. 

Door mijn perfectionisme en onzekerheid, had ik als klein meisje, problemen met naar school gaan. 

Op iedere hoek van de straat moest ik kotsen. Dan kwam ik de school binnen en daar was de geur van het “stinkie” (camouflage Maja) van juf. Camouflage van de slechte eigen verzorging. Niet gedoucht, geen tandjes gepoetst. 

Nu, kom ik nog weleens ergens, waar Maja in trek is. Vandaag de dag nog steeds. Doe ik de deur open. Daar hangen jassen met DE geur. Dan heb ik de neiging om rechtsomkeert te maken. 

Ik moet ervan kokhalzen. 

Is er Maja in mijn huis geweest en mijn zoon komt, roept hij: “Getver, het ruikt hier naar bejaard”. Echt, ook hij heeft dat. 

Gloria Vanderbilt. Ook zoiets. Bah, bah, bah!

Chrystal van Chanel brengt me terug naar een ziekenhuis opname, bijna 40 jaar geleden. 

Ik gebruik zelf een geurtje, dat weinig mensen kunnen ruiken. Maar als iemand het wel ruikt...Daarvoor ben ik zeker al honderd keer op mijn schouder getikt: “Mevrouw, mag ik u iets vragen? Welk geurtje gebruikt u? Het ruikt zo lekker”. 

Ik moet bekennen dat ik het zelf ook zo ontdekt heb. Mijn gezinsleden ruiken het geen van allen. Vreemd hè. Ja, het is een niche geur. Slechts op enkele plaatsen in Nederland te koop. 

Zweet…. Dan zei mijn moeder:” Die mevrouw in de paskamer hiernaast heeft hutspot gegeten”. Dus ik lust geen hutspot. Vanwege de geur. Zo vies. Dan zegt iemand: “Ik ben op de fiets” en denk ik: dat ruik ik. Moet je nagaan als iemand een zweetlucht probeert te verdoezelen met Maja. Dat trek ik niet. Echt niet. 

Er is nog een geur, die ik niet trek. Ik weet niet hoe hij heet, maar in zwang bij jonge meiden. Dikwijls gekleed in synthetisch spul. Daar blijft het zo lekker in hangen. 

Afbeeldingen......

Een foto van een gebakken ei, doet mij het water in de mond lopen. Zo ook een afbeelding van een bord met Pasta Vongole. 

Ach, ik heb een vreemde stijl. 

Stijl....

Wat betreft kleding, ik kan bij wijze van spreken op een jurk van een goedkope winkel een sjaal dragen, die een veelvoud van de jurk kost. Daarmee geef ik er m’n eigen draai aan. “Het hoeft niets te zijn, als het maar wat lijkt”, is een gevleugelde uitspraak van mij. 

Als iedereen het huis inricht met Riviera Maison spullen, hoef ik het niet. 

De hedendaagse bewondering voor retro meubels en behang. VRESELIJK!!! Ik kan het niet verklaren, maar ik vond en vind het niet mooi. Krijg er een raar gevoel van in de maag. Geef mij maar spullen van mijn overgrootmoeder en ik zet er iets van de kringloop naast. 

Boeken....

Ik lees veel boekrecensies en weet dan intuïtief of het iets voor mij is. Hoor ik iemand weer eens praten over de boekenserie “de Zeven Zusters” dan wil ik het niet lezen. 

Niet mijn ding, lezen wat iedereen leest. 

Maar zie ik iets over een bekende plaats in Italië of de buurt waarin ik opgegroeid ben, dan wil ik, nee moet ik het lezen. Krijg ik soms ook nog contact met de schrijfster. Kijk, dat vind ik nou bijzonder. Daarom lees ik graag boeken van Nederlandse schrijvers. 

Tsja. En dan krijg ik een boek kado......goh, ken ik niet. Ja, ik heb gehoord dat het goed is…. Dan wil ik heel hard roepen: “Ik heb al een boek! “

Zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. 

Over smaak valt niet te twisten hoor. Maar ik voel me senang met m’n eigen dingetjes. 

M’n tuin….

Nooit aangelegd door een tuinarchitect, maar uit mijn brein ontsproten met als basis de grote, zeer oude bomen. Bomen met een verhaal, aangevuld met een stukje fantasie van mezelf. Tikkie van dit, stukje van dat. Daar iets hoger, hier wat lager. 

En dan laat ik het gebeuren. En verdomd, het wordt zoals ik hoopte. 

En zo, met mijn eigen dingetjes om me heen, ben ik blij dat ik in deze tijd echt mezelf kan zijn. 

Wat ik wil delen, deel ik. 

Wat ik niet wil vertellen, vertel ik niet. 

Dus laat me mijn eigen gang maar gaan en ik schrijf wat er in mij opkomt bij het lezen van een steekwoord of het ruiken van........?

Toen ik dit lariekoekje aan manlief voorlas, liet hij mij een artikel in de NRC lezen. Over de neus. Toeval! Ik had het niet gezien, laat staan gelezen. Ik leerde hieruit dat een ongeboren baby al geuren kan ruiken. Vandaar dat ik de geur van sinaasappel zo fijn vind. 

En dat een geurtje vermengd met de eigen lichaams- geurmoleculen, ieder mens z’n unieke geur geeft. 

Het verklaart, waarom ik “Het Parfum” van Patrick Süskind, nog steeds het beste boek vind, dat ik ooit las. 

Ik heb al een boek! 

Met hoopvolle groet, 

Rietje Stelder