Oogjes

Lieve vrienden,

Op dit moment is er nogal wat te doen om rassenhaat en discriminatie. 

Het zal een jaar of achtendertig geleden zijn dat ik met mijn, toen twee jaar oude zoon, bij de bakker stond. 

Het was een pittigertje, al zeg ik het zelf. 

Toen hij acht maanden was kon hij fluiten en met praten was hij ook rap. 
Wat wil je, met een moeder die de hele dag tegen je aan loopt te kletsen. 

Geloof me, als honden en katten praten konden leren, hadden die van mij het gedaan. 

Nou was mijn zoon tamelijk opmerkzaam, wat betreft alles dat in zijn ogen ‘anders’ is. 

Ik stond een babbeltje te maken met de bakkersvrouw en op dat moment, kwam er een moeder binnen met haar in China geadopteerde dochtertje. 

Ik had het niet echt in de gaten, totdat ik zag, dat mijn zoon zich in alle bochten wrong om het kleine meiske eens goed te bekijken. 

Er was toch zoiets vreemds. 

Hij keek nog eens en nog eens en toen hij aan de punt van mijn rok trok en zei: “Mama”.... kon ik bij voorbaat al door de grond zakken. 

De bakkersvrouw kreeg blosjes, omdat ook zij bang was voor wat er zou komen. 

“Ja, lieverd?” 

“Mama, ik heb OOK oogjes”. 

Terwijl de bakkersvrouw een brood van de plank pakte en het weer teruglegde, antwoordde ik:

“Gelukkig maar hè “.

Ach ja, vroeger hoorde je dat soort dingen in het programma praatjesmakers. 

Voor mij is het een waardevolle herinnering. 

Maar nog dikwijls zegt mijn zoon, als we een Chineesje tegenkomen: “Mama”........

Met hoopvolle groet, 

Rietje Stelder