Lieve vrienden,
Zojuist zag ik op Facebook een foto van een bruidswinkel in Amsterdam, waar ik als meisje altijd wegdroomde voor de etalage. Als kind zie je die roze wolk steeds maar groter worden, totdat het moment daar is.
Dit jaar is het in oktober 45 jaar geleden, dat manlief en ik in het huwelijk traden.
Spannend hoor, de tijd eraan voorafgaand. De flat opknappen, meubels uitzoeken, een trouwdatum prikken en een locatie voor de receptie uitzoeken.
Wie kwamen er op de gastenlijst en wie niet?
Voor mij het allerbelangrijkste: het uitzoeken van de trouwjapon.
Ik kocht in een opwelling, een prachtige zalmkleurige hoed met een geweldige organza rozencorsage erop.
Iedereen trouwde immers in een “Holly Hobbie”jurk en misschien was dit passend bij een dergelijke jurk, hoewel zo een jurk absoluut niet bij mij paste. Een jurk, die ik ook bewust geen japon noem.
Op een mooie dag ging ik samen met mijn moeder even in het Utrechtse Hoog Catharijne bij een bruidswinkel kijken en daar zag ik mijn droomjapon.
Theebeige met plissé mouwen en sleep en afgewerkt met kant langs de hals en in de taille.
Een plaatje. Maar ja, die prachtige sleep.... en daarbij dan die hoed. Het paste echt niet bij elkaar.
Dus toch maar niet. We gingen maar eens kijken bij Els Hillenius in Haarlem.
Warempel, daar vond ik mijn droomjapon. Bijna hetzelfde als in Utrecht, maar dan wit en zonder sleep. Omdat ik toen zo mager was, moest hij aan alle kanten bij elkaar gehouden worden, zodat ik hem kon passen. Uiteindelijk werd een maatje 34 voor me besteld, In Parijs. Ja, het mocht wat kosten. Ik betaalde hem tenslotte zelf en verdiende goed.
Oh jee, die hoed. Mijn hemel, dat kon echt niet.
Dus Els bestelde voor mij een plissé pillbox (hoedje) met daaraan vast een sluier.
Na een zestal weken kon ik de japon komen passen.
Helaas was ik toen ziek. In de tussentijd had ik namelijk ergens in Verweggistan een tropische darmaandoening opgelopen en de kilo’s waren er weer eens afgevlogen.
Gelukkig kon ik een paar weken later wel passen. Veel te ruim. Maar dat kon ingenomen worden. Het was een fantastisch geheel. Japon, hoedje. Nog witte schoenen en ik was klaar. Tsja, witte schoenen…. dat was in die tijd een dingetje. Gelukkig vond ik 1 paar in mijn maat.
De dag voor de grote dag, besloot ik spiritus in de schoenen te gieten en ze aan te trekken om ze uit te lopen. Toen gebeurde er iets vreselijks. De leren voering van de schoen trok door naar de buitenkant en de schoenen vertoonden okergele kringen, die er niet meer uitgingen.
De volgende morgen moest ik al vroeg naar de kapper in Amsterdam en mijn moeder bracht radeloos mijn gele schoenen naar de winkel. De vriendelijke winkelier heeft ze witgeverfd en ze waren precies op tijd droog. Zelf was ik in de straat van mijn kapper, met mijn pillbox met sluier al op mijn hoofd bevestigd, een schoenenzaak binnengelopen. Grote hilariteit op straat en in de winkel natuurlijk en daar kocht ik voor weinig een paar zilverbrokaten slofjes. Uiteindelijk het succes van de dag!
Tevreden in mijn rode fiatje naar Beverwijk gereden. Bij ieder stoplicht werd er getoeterd naar de bruid achter het stuur.
Wat ik niet wist, was dat manlief bij het jacket verhuurbedrijf, in Haarlem, de verkeerde maat broek kreeg. Hij kwam tot z’n kuiten. Ook dat probleem werd op het allerlaatste moment verholpen.
Toen kon er niets meer fout gaan dachten we, onafhankelijk van elkaar.
De bestelde witte Mercedes trouwauto, zou versierd worden met roze rozen. Net als in mijn boeket.
Toen de auto met mijn bruidegom voor de deur van mijn huis stopte, kwamen de tranen.
De witte auto was jammer genoeg niet beschikbaar, dus kwam er een okergele taxi met zwart dak en oranje bloemen.
Al met al, werd het een dag met een okergeel randje.
Maar wel de eerste dag van een gelukkig huwelijk dat nu al bijna 45 jaar duurt.
En okergeel? Nog steeds een kleur die mij vrolijk maakt.
Met hoopvolle groet,
Rietje Stelder
Geen opmerkingen:
Een reactie posten