Lieve vrienden,
“Der Tod oder die Gladiolen”, sprak ene Louis van Gaal ooit tijdens een interview na een belangrijke wedstrijd. Dit komt uit z’n persoonlijke Duitse woordenboek, waarop hij zijn kennis van deze taal baseerde. Er schijnt in Duitsland zelfs een boek over deze markante, soms en beetje dwaze, maar altijd dominant aanwezige, Nederlandse voetbaltrainer geschreven te zijn. Een boek met de titel “der Tod oder die Gladiolen”. Dat zegt hij zelf, dus is het waar. Louis heeft altijd gelijk.
Het spreekwoord de dood of de gladiolen, betekent ik waag het erop. Louis vindt het de betekenis hebben van alles of niets. Spelen of je leven ervan afhangt.
In Nederland wordt jaarlijks een uniek wandelevenement gehouden: De Vierdaagse van Nijmegen. Een bijzonder zwaar, maar internationaal gewaardeerd evenement, waarbij de wandelaars dagelijks 30, 40 of 50 kilometer te voet af moeten leggen. En dat gedurende vier lange dagen. Door de blaren en de spierpijn zijn er dikwijls vele uitvallers en je kunt deze tocht zeker niet ongetraind afleggen. Op de laatste dag is het overal langs de route feest. Met name op de weg van de finish.
Mensen worden soms over de finishlijn gesleept, door andere wandelaars. Zo kapot zijn ze. Een ding hebben alle lopers gemeen. Ze hebben van het publiek Gladiolen gekregen. Voor hun doorzettingsvermogen om de tocht te volbrengen.
De Gladius, Latijn voor zwaard, staat symbool voor overwinning, kracht en trots.
De traditionele Vierdaagse kleur is oranjerood. Omdat Gladiolen door hun afmeting zo een enorm gewicht hebben, is er een speciaal ras gekweekt. Een lichtgewicht Gladiool. De naam van deze variant? “Vierdaagse”
De mensen, die de finish gehaald hebben lopen zwaaiend met deze bloemen over de streep op de Annastraat, met voor één dag de symbolische naam “Via Gladiola”.
De Gladiolen moeten dan wel in bloei zijn en de kwekers moeten de bollen, want dat zijn het, in maart in de grond stoppen, willen ze in juli bloeiende blommen kunnen verkopen.
Maart was precies aan het begin van de crisis waarin we met z’n allen beland zijn.
De kweker dacht bij zichzelf:
“De dood of de Gladiolen”
Hij zette driehonderdduizend (ik schrijf dit uit, omdat u anders denkt dat ik een nul teveel neergezet heb) Gladiolen in de grond.
Gladiolen, die precies op tijd zullen bloeien.
Ondanks de smeekbeden van de kweker, op z’n knieën in een bed Violen, werd de Vierdaagse afgelast. De nieuwe, in 2016 uitgebrachte ultralight Gladiool, the Walk of the World, gaat dit jaar niet naar de stoere lopers.
Sneu voor de man.
Weer iemand die waarschijnlijk zijn belangrijkste bron van inkomsten in rook op ziet gaan, door de crisis. Net zoals de tulpenkwekers van de Keukenhof het dit jaar moesten stellen met een filmpje van deze toeristentrekker, gemaakt met een drone.
In een ander filmpje zag ik de hoveniers van de Keukenhof op de knieën, de minutieus uitgetekende perken, bol voor bol aanplanten. Triest om achteraf naar die noeste arbeid te kijken, zonder het resultaat in het echt te aanschouwen.
De tulpen in de karakteristieke bollenvelden in de bollenstreek werden vroegtijdig gekopt vanwege de drukte, tijdens de opkomst van het virus.
En nu komen dus de Gladiolen omhoog.
Die bloemen zijn wel prachtig. Bij aankoop lijkt het een loodzwaar bos paling, maar als je de bovenste punten eruit haalt, gaan de knoppen open. Ze openen als overwinnaars hun kelken, terwijl de steel trots rechtop staat. En hun kracht zullen ze tonen wanneer ze soms meerdere weken, op water in de vazen staan. I
n onze vazen.
Laten we deze kwekers een hart onder de riem steken en als symbool voor onze eigen veerkracht tijdens deze crisis massaal een bos Gladiolen in de kamer zetten. Houdt u niet van Gladiolen? Doe het toch maar. Uit solidariteit met alle gedupeerden.
Geef de bedrijven van de kwekers niet de dood, maar gun ze de Gladiolen.
Misschien dat er dan een ras “Solidariteit” gekweekt gaat worden. En als ik dan mag kiezen.... Paarse.
Oh ja? Heeft dat een speciale reden?
Nee hoor, gewoon omdat ik paarse Gladiolen soms wel mooi vind. Maar eigenlijk blijf ik het een bos paling in een vaas vinden.
Met hoopvolle groet,
Rietje Stelder
Geen opmerkingen:
Een reactie posten