Lieve vrienden,
Het was niet eens makkelijk, maar leuk om te doen. Ik schreef gisteren een verhaaltje, waarin verplicht 15 woorden moesten voorkomen.
Zonnebril, brandnetels, skippybal, hooikoorts, restaurant, espadrilles, bretels, horloge, EHBOpost, krant, Licor43, haaruitval, moedervlek, springen, pioenroos.
Het volgende verhaaltje ontsproot uit mijn kronkelig brein en plaatste ik bij een groep van verhalenvertellers, waar ik lid van ben. Dit verhaaltje is volkomen uit de duim gezogen en uit de vinger geschoten, maar de verplichte woorden staan erin.
--------------
Allergische reactie..........
Mijn zonnebril zat nog op mijn hoofd. Ik had hem tussen mijn haren gestoken, toen ik haastig de EHBO-post binnenliep, omdat ik plotseling vreselijke branderige, opgezwollen ogen gekregen had.
Altijd alert vanwege mijn ernstige brandnetel allergie, dacht ik dat het foute boel was, nadat ik de skippybal van mijn buurjongetje uit de struiken gehaald had. Tot mijn schrik ontdekte ik tussen de struiken ook brandnetels.
Aan de andere kant van de schutting had ik het binkie al een tijdje heen en weer horen springen met zijn nieuwe skippybal, terwijl ik op mijn terras in het zonnetje een nipje wilde nemen van mijn glaasje Licor 43.
Ik zat de krant te lezen en had me goed ingesmeerd. Die moedervlek op mijn been moet ik toch eens laten controleren. Verandert hij nou?
Omdat we die avond uit eten zouden gaan in een trendy restaurant, had ik mijn nieuwe espadrilles al aangedaan want ze staan zo leuk bij mijn nieuwe outfit. Zo kon ik ze een beetje inlopen, want zoals altijd knelde het randje van de linkerschoen een beetje.
Plotseling riep het buurjongetje, dat z’n skippybal in de struiken lag. Hij kon hem zelf niet pakken.
“Buurvrouw, kunt u mijn skippybal pakken?”
De skippybal was rakelings langs de Pioenroos gestuiterd.
Gelukkig werd die ene bloem niet geraakt, want de Pioenroos bloeide dit jaar voor het eerst.
Toen ik terugliep naar mijn terras, kreeg ik jeukende ogen. Ze zwollen in rap tempo op. In paniek vroeg ik, of mijn buurvrouw me even naar het ziekenhuis kon brengen. Mijn ogen brandden dusdanig, dat ik niet meer zelf achter het stuur durfde te stappen. Voelde ik mijn keel nu ook opzwellen?
In een behandelkamer van de EHBO, keek ik net ongeduldig op mijn horloge, toen een arts het gordijn opzijschoof en binnenstapte.
Z’n dikke buik bolde een beetje uit z’n witte jas. Gelukkig hield een paar rode bretels z’n witte broek omhoog.
“Ach kijk eens, sprak de goedlachse man, een gevalletje hooikoorts.
Nee mevrouw, dit is geen allergische reactie.
Ik zal u iets voorschrijven, dan is het leed snel geleden.
Denkt u erom, het kan wel wat haaruitval veroorzaken”.
Een beetje sip, belde ik mijn man. “Schat, kun je me ophalen bij het ziekenhuis, nee niks ernstigs. Hooikoorts. Natuurlijk kunnen we uit eten."
-------------
Dit was mijn verhaaltje, waarop ik best leuke reacties kreeg.
Wonderlijk, zoveel mensen, zoveel verschillende verhalen.
Het verhaaltje wilde ik jullie in ieder geval niet onthouden.
Mijn literaire escapades houden het brein scherp, zal ik maar zeggen.
Met zonnige groet,
Rietje Stelder
Geen opmerkingen:
Een reactie posten