Kwiebusjes

Lieve vrienden, 

Hierbij opnieuw een verhaaltje dat ik schreef voor mijn groep met andere verhalenvertellers. 

De verplichte woorden waren:

*bevinkjes, kwibusjes, scheurtjes, puntneus, list, bedrog, zoethoudertjes, compensatie, TCMG, NAM, kabinet, Groninger bodembeweging, emigreren, bodemdaling, fakkel.*

Uiteraard is mijn verhaal weer volkomen uit de duim gezogen, maar ook staan er wel dingen uit mijn huidige bestaan in. Zoals het kabinet en het portret van grootmoeder. 

***********

Erfenis….

Al kijkend naar het antieke kabinet, dat ik van mijn grootmoeder erfde, 

voelde ik de kleine *bevinkjes van mijn hand. Dat had ik wel vaker, de laatste tijd. 

Ik zag de *scheurtjes in het hout en probeerde me voor te stellen, wat deze prachtige kast doorgemaakt had. 

Mijn grootmoeder had het moeilijk gehad in het hoge noorden, waar ze onder valse voorwendsels van haar echtgenoot terecht was gekomen. 

Als echte liefhebster van *Kwiebusjes, zoals zij haar favoriete besjes pleegde te noemen, hadden zij besloten, daarheen te ‘*emigreren’, want dat leek het door de enorme afstand van ruim 200 kilometer. 

In het hoge noorden kon ze kwibusjes planten. Die zouden daar beter groeien dan in het westen, was haar voorgehouden. 

Haar man kon daar een baan krijgen bij de *NAM, de Noordelijke Aardappel Maatschappij, en wilde altijd al graag dichtbij zijn moeder wonen. 

Mijn grootmoeder had een hekel aan haar schoonmoeder, met die akelige *puntneus van haar. 

Als *compensatie voor haar eenzaamheid, at mijn grootmoeder dagelijks een paar schaaltjes kwibusjes, die ze plukte van de struiken in de tuin. 

Het waren haar *zoethoudertjes, ondanks het feit dat ze best zuur waren. 

Op de gevel van haar huis prijkten de letters *TCMG. Waarschijnlijk een jaartal in Romeinse cijfers, maar zelf had ze er in haar hoofd ‘Tot Commune Moeder Gedwongen’ van gemaakt. 

Inmiddels was ze erachter gekomen dat haar schoonfamilie werkte bij de firma *list en *bedrog. 

Want wie had haar ooit verteld van de Groningse *Bodembeweging? 

Dat was een spiritueel genootschap, die bij hun samenkomsten op een, met een *fakkel verlichte plek, de bodem konden laten bewegen. Dat veroorzaakt die verrekte *bodemdaling, waardoor haar kwibusjes niet meer wilden groeien. 

Maar ze wist het niet en wilde het niet weten ook. Ze wist wél, dat ze van die familie geen deel meer uit wilde maken en keerde gedesillusioneerd terug naar het westen. 

Het enige, dat ze aan haar kortstondige huwelijk binnen de noordelijke familie overhield was de prachtige kast, die ze van haar ouders als huwelijksgeschenk had gekregen. 

Een Hollands *kabinet, dat nu in mijn kamer staat. 

Uit een latere relatie van grootmoeder werd mijn vader geboren. 

“Ach”, verzuchtte ik, terwijl ik met mijn hand langs de kastdeur streek, “als kasten toch eens konden spreken”.

En het was net alsof mijn grootmoeder me vanuit haar portret aan de muur een knipoog gaf. 

***********

Uiteraard is mijn insteek niet de insteek, die bedoeld was, maar dat maakte het voor mij een uitdaging. 

Verder ga ik weer “normale” lariekoekjes schrijven, want terwijl dit een uitdaging voor mij is, is het wellicht minder interessant voor jullie. 

Met gezellige groet,