Lieve vrienden,
Vaderdag, we deden er nooit aan.
Mijn vader was mijn held, de liefste van de hele wereld.
Ooit kocht hij een kastje van de huishoudster van de buurman.
Honderd gulden betaalde hij.
Een weekloon in die tijd.
“Denk erom”, zei hij. “Dat mag je nooit wegdoen. Dat wordt geld waard. Dat is antiek”.
Van ons huis in Amsterdam ging het eerst naar onze flat, toen naar de zolder van ons huis in Beverwijk. Nu staat het al 27 jaar prominent, in onze hal.
Met hetzelfde schilderij erboven als bij mijn ouders thuis. Ook van mijn vader.
Voor het kastje, wilde een antiquair 27 jaar geleden een klein vermogen betalen. Maar hij wilde zo graag, dat ik dacht: Dan geef je vast te weinig. Ik zou het niet verkopen en heb het niet gedaan. Ik hou van dat kastje. Nu is het niks meer waard. Mensen verven zoiets zwart, of grijs. Ik houd het bij het wortelnoten hout.
Straks, is dat vast een uniek exemplaar. Dat brengt mij bij het verhaal dat ik las in de NRC.
Een Nederlandse kunstkenner werd door een krasse oude dame van ergens in de 80 ontboden op haar landhuis in Midden-Europa. Zij leefde daar met meerdere honden en vele katten.
Zij wilde zijn mening eens weten over haar kunstcollectie. De kenner zag wel wat aardige stukken. Mooi en bijzonder. Oh ja, hij moest ook nog een kijkje nemen bij haar Chinoiserieën. En daar stond hij. Bovenop een kast. DE VAAS.
Naast de kast stonden de benches van de katten en een hoge krabpaal.
De expert pakte voorzichtig de vaas, die met een onvoorstelbaar vernuft gemaakt moet zijn en zag aan de onderkant het keizerlijk teken. Onmiddellijk maakte hij een foto van de vaas en stuurde deze naar een porselein expert in Hongkong.
Die zei meteen in het vliegtuig te stappen (pre Corona?) en de vaas persoonlijk te komen bekijken en zonodig aanwijzingen te willen geven om het antieke stuk (nee, niet die dame) in te pakken voor transport.
Nou, de man was verbijsterd. Een buitengewoon uniek exemplaar van keizerlijk porselein.
De vaas was ooit door een Nederlander voor een paar honderd gulden gekocht en daarna bij de dame terecht gekomen. Nu moet de vaas uiteraard nog op echtheid gecontroleerd worden, want vervalsers zijn uitermate kundig vandaag de dag.
Als de vaas echt DE vaas is, zal hij op een veiling tussen de acht en tien miljoen opbrengen. Tussen kunst en kitsch, avant la lettre.
En dan slaat mijn fantasie op hol hè. Dan zie ik die katten door die tent rennen. Op hun frisgewassen pootjes elkaar nazittend. Over de rugleuning van de Chinese bank, op het bijzondere tafeltje, net langs het Ming bord op standaard, dat even wankelt en dan via de plantentafel op de kast....
Mijn hemel, wat er allemaal had kunnen gebeuren…10 met zes nullen aan gruzelementen, stoffer en blik erbij en hoppa in de grijze bak. Of zouden ze daar zoiets niet hebben? Gaat het gewoon op de berg vuilniszakken?
Gelukkig gebeurde dit slechts in mijn fantasie.
De vaas is perfect verpakt door inpak-experts en veilig aangekomen in Hongkong.
Ik zal morgen toch eens bellen over die vaas, uit de Oriëntaalse winkel.
Hij staat nu nog te verstoffen op een plank in de garage. Maar wie weet?
Misschien wordt hij op transport gesteld naar Hongkong en kan ik eindelijk uitgeefster worden.
Zoniet, dan mag hij op transport naar “la Friperie”
Oh ja? Waar ligt dat?
Nou op de Parallelweg in Beverwijk. Daar heet het Noppes.
Met hoopvolle groet,
Rietje Stelder
Geen opmerkingen:
Een reactie posten