Lichaamstaal

Lieve vrienden, 

In het land van ooit, volgde ik bij de KLM een sociale-vaardigheidstraining. 

Deze vijfdaagse cursus werd gegeven op basis van het boek: I’OK, You’re OK. 

Een boek uit 1967 en op de Best Seller list van The New York Times gekomen in 1972, tot 1974. 

Alle cursisten verbleven gedurende de training in een hotel in Badhoevedorp. 

We waren met een groep van acht. Twee vrouwen en zes mannen. Daarbij nog twee trainers. 

Met behulp van theorie en rollenspellen, leerden we wat de lichaamstaal van een persoon inhoudt. 

We leerden deze taal te lezen en te spreken. 

Het was een cursus, die mij veel inzicht heeft gegeven in de bedoeling van de medemens, met wie ik te maken had. Zo leerden wij om te gaan met allerlei onverwachte situaties in zowel werk als privé. 

Jaren heb ik de voorbeelden bewust in mijn doen en laten toegepast. 

Totdat het een automatisme werd. Een interessante leer, die van de lichaamstaal. 

Tegenwoordig weet men dat de lichaamstaal vanuit de hersenen komt. 

De rechterhelft van het lichaam staat in verbinding met de linkerhersenhelft. De rationele kant. De persoonlijke emoties in de rechterhersenhelft worden geprojecteerd op de linkerhelft van het lichaam. Zo las ik in een krantenartikel, dat bij iemand met veel stress, het linkeroog in de loop der jaren kleiner wordt, dan het rechter. Typisch toch?

Kun je de lichaamstaal van de ander lezen, dan weet je dat de persoon tegenover je het hoofd naar links draait en je dus met het rechteroog aankijkt, als hij (of zij) jouw informatie goed wil opnemen en analyseert. 

Met de kin omhoog betekent: “Wat moet je? “

Wanneer degene tegenover je met over elkaar geslagen armen zit, betekent het zoiets als: lul maar tegen m’n kont, want m’n kop is ziek. De persoon sluit zich af en zal zich niet snel conformeren aan jouw mening. 

Hetzelfde geldt voor over elkaar geslagen benen. Dicht, niet open voor informatie. 

Leunt de persoon ontspannen naar voren, dan is hij geïnteresseerd in jouw mening. 

Lichaamstaal. Ieder mens zendt onbewust signalen uit. 

Het uitzenden van deze signalen kun je niet leren. Het gaat vanzelf. 

Leren om ze te lezen kun je wel leren. 

Ik ben blij dat ik ooit die cursus van de KLM volgde. Behalve bevriende collega’s heeft het me veel mensenkennis opgeleverd. 

De lichaamstaal van de gesprekspartner maakt me vaak waakzaam. Wanneer ik spreek in het openbaar, kijk ik naar mijn toehoorders en zie ik, of ze me willen “verstaan”.

Lichaamstaal maak, dat ik op mijn hoede ben. 

Behalve bij de kleine groep mensen, die echt eigen zijn. Die ik vertrouw. Daar hoef ik niets aan te lezen. Pas als ze anders doen, begin ik me af te vragen wat er is. Andersom is dat ook zo. “Mam, is er iets?” vraagt mijn zoon dan. Dan roept de veranderde lichaamstaal ons gewoon bij de les. Zoals ik dat bij de meeste “vreemden” ben. Oplettend. 

Maar in huiselijke kring gaat over het algemeen alles vanzelf. Zijn we allemaal onszelf. 

Daar ken ik het boek van ieder lijf. 

Daar kan ik zeggen:

“I ‘m OK, You’re OK”

Met hoopvolle groet, 

Rietje Stelder