Dierenliefde

Lieve vrienden, 

Gisternacht lag ik wakker. 

Maandag was ik bij de pijnpoli en had een injectie gehaald. 

Door het ingespoten ontstekingsremmende medicijn, ben ik altijd 24 uur onrustig. Opvliegers enz. Hoort erbij. 

Dan val ik in slaap en word met een schok wakker…wakker, wakker. 

Eén schaap, twee schapen, ik heb een toe-toe-toeter op m’n waterscooter!!!!!!

Dan stuiter ik door het bed. Is de pijn nog weg? Is het terug? 

En er komen opeens dingen in m’n gedachten die belangrijk zijn. Die ik niet moet vergeten. Dubbele afspraken (op de hond passen als de hulp komt, enz.) Kortom ondoordachte zaken. 

Probeer ik dat in m’n bed op te lossen en in ieder geval te onthouden. Vroeger had ik een blocnote en pen op mijn nachtkastje. Toch maar weer invoeren?

Ja en dan slaap je niet hè. Dan lig je van voor naar achter, van links naar rechts in je bed. 

En dan komt die tekst van Annie M.G., die me overal doorheen sleept. 

‘Ja dat alles kan gebeuren 

zelfs in technocolorkleuren

Maar niet zeuren’.

Vraag niet waarom, maar altijd die drie regels. 

Heel vervelend of toch niet? 

En dan gaat de wekker. Aan de kant van manlief. Gelukkig, het is voor hem. 

Je schrikt wakker van een blaf, beneden in de kamer. 

De kleinhond is gebracht en je vraagt je af, of je de pijn kunt onderdrukken als je beneden komt, zodat je de enthousiaste begroeting kunt ondergaan. 

Gelukkig heeft ook dit nieuwe hondenkind het zintuig: ”Doe voorzichtig, krakkemikkig, pijn!”.

Als ik via stoel, kookeiland en aanrecht aan de ontbijttafel beland ben, legt ze haar kop liefdevol op m’n schoot en beantwoordt mijn streling door kreunend haar kop dichter tegen me aan te drukken. 

De liefde van een hond is onvoorwaardelijk en voor mij onmisbaar.

Mijn nieuwe liefde op vier poten, heeft zich in mijn hart genesteld. 

Dierenliefde is het enige medicijn dat altijd werkt. 

Met hoopvolle groet, 

Rietje Stelder.