Lieve vrienden,
Iedere dag komt er in mijn hoofd weer een onderwerp langs voor een nieuw schrijfsel.
Toen ik vanmorgen wakker werd wist ik zeker, dat ik het erover ging hebben.
En nu? Nu ben ik het alweer vergeten.
Zoveel spookt er door mijn hoofd, dat ik er vannacht nog over na lag te denken.
In andere tijden denk ik aan de voetbal. Over het kampioenschap, de opstelling, eventuele nieuwe spelers. Transfers en nieuwe trainers. Foute beslissingen van een scheids, kortom, voetbal!
Maar nu? Ik wil er niet aan denken. Kan er niet aan denken. Er spelen op dit moment andere dingen.
Maar gisteren stond er opeens in de krant, dat een Spaanse club onze keeper wil inlijven. Ruilen voor drie mislukte Spaanse spelers. Koopjesjagers!! Hoe durven ze?
Meteen kreeg ik weer een kriebel, die ik lang niet gevoeld had en ik werd er zowaar kriegel van. Dit gedoe kan ik er helemaal niet bij hebben. Terwijl ik nog niet weet hoe allerlei zaken opgelost gaan worden. En aan zo een oplossing wil ik ook nog niet denken. Is er al een oplossing? Een vaccin? Medicatie? Nee. Nou waar praten we dan over?
We kunnen het er pas over hebben als iemand de moed gehad heeft om de grendel van de deur te halen.
Iemand die roept: Ga je gang!!!!
Durf ik het dan? Ik vrees van niet. Want zoals ik al zei, ik hoor bij de bangerds.
Ik zie mezelf niet naar de voetbal gaan hoor. De leuningen van de roltrappen vasthouden... ik moet er niet aan denken.
Zolang ik op twee gedachten hink, willen en doen of willen en niet durven, zijn al mijn dagen hetzelfde. Ik wil zo graag oplossingsgericht denken, maar kan het gewoon niet.
Het lukt niet. Al die weken heb ik geen autogereden, geen boodschappen gedaan. Eens zal het weer moeten. Maar voorlopig ben ik nog op het punt, dat ik niet meer naar het nieuws wil kijken, want het is helemaal geen nieuws. Ik wil ook geen cijfers meer weten.
De laatste weken niet meer.
Ik wil eigenlijk in m’n schulp kruipen.
‘s Avonds zetten we de tv aan en kijken we Netflix. We hebben gisteren zelfs drie afleveringen achter elkaar gekeken. Bingewatch-en noemen ze dat. Het moet niet gekker worden hè? Maar als we verdiept zijn in de problemen en intriges van de heer en mevrouw Underwood, vergeten we de dagelijkse sores. Vannacht kwam ik erachter dat van drie afleveringen op een avond, de rust om te slapen verdwijnt.
Dan lig ik me in bed kwaad te maken over de voetbal en het virus en alles waar geen oplossing voor is en spookt het presidentiële echtpaar er ook nog tussendoor.
Vanavond maar weer gewoon twee afleveringen kijken.
Met hoopvolle groet,
Rietje Stelder
Geen opmerkingen:
Een reactie posten