Lieve vrienden,
Gisteren waren de eend (een vrouwtjes eend heet echt alleen maar eend) en twee woerden in mijn tuin.
De heren maakten behoorlijk ruzie.
Ze zaten elkaar achterna en er ontstond een fysieke strijd, waar de honden geen brood van lustten. Ik kon het bijna niet aanzien.
De eend zwom gewoon rondjes in de vijver en het melodietje uit Peter en de wolf ging gelijk door mijn hoofd.
Plotseling doken de twee woerden al vechtend en bijtend de vijver in die op een golfslagbad begon te lijken. Een kabaal van jewelste maakte het klotsende water. De eend werd nu in het gevecht betrokken.
Een wreed spektakel speelde zich af voor mijn ogen.
De heren beten de ander van zich af en stortten zich op de eend en nog eens en nog eens....
De eend werd vastgegrepen in de hals en onder water geduwd.
En dat, dan door de een, dan weer door de ander. Een gevecht op leven en dood.
Als aan de grond genageld, stond ik in de deuropening het geheel te aanschouwen.
Niet wetend wat te doen, liet ik de natuur op z’n beloop.
Na een heftige strijd, kwam één van de woerden uit de vijver en begon z’n veren glad te strijken met z’n snavel. Het was mij niet duidelijk of hij de winnaar of de verliezer was.
De eend en de andere woerd deden nog een rondje in de vijver. Nog steeds werd de eend gewelddadig behandeld.
Vol afgrijzen bedacht ik, dat ik dankbaar ben, dat ik geen eend ben.
Plotseling steeg het eenden paar al klapwiekend op en vertrok uit het zicht. Eén eenzame woerd bleef veren strijkend achter.
Als ik straks een eend met pulletjes over de weg zie lopen, zal ik met nog meer respect in de remmen gaan.
Trotse moeder, die er veel voor heeft moeten doorstaan, want ik weet zeker dat ze er niet van genoten heeft.
Als de mensenkinderen zo gemaakt zouden worden, zou het stil zijn op de wereld.
Met hoopvolle groet,
Rietje Stelder
Geen opmerkingen:
Een reactie posten