Lieve vrienden,
Zoals ik gisteren zei, woord en wederwoord, actie, reactie....
Vanmorgen ging mijn telefoon en meteen zag ik op het scherm, wie mij belde.
Helaas zat er geen geluid bij. Dat was wel jammer. Maar het was een aardige ervaring.
Ik zat nog in nachtpon en duster, ongewassen en onopgemaakt te wezen.
Misschien was het beter geweest, als ik niet in beeld was gekomen, maar wel geluid had. Maakt niet uit. We hebben elkaar gesproken. Ik vond het reuze gezellig. De mij welbekende belster babbelde over van alles en we waren het erover eens dat iedereen, die een praatje wil, ook zelf kan bellen.
Vanmorgen wilde ik een melding maken op “verbeter de buurt”, dat was wel mogelijk, maar de prioriteit ligt momenteel bij het handhaven van de noodverordening, kreeg ik als antwoord. Normaliter werkt het perfect. Ik begrijp dit niet en wie dat wel doet mag het zeggen.
Ik hoorde dat het wegbrengen van papier ook niet mogelijk is. Ja, op de aso manier wel, want er staan stapels oud papier naast de containers.
Deze ontwikkeling baart mij zorgen. Straks is het virus met de verspreiding gestopt, is ons straatbeeld een grote rotzooi. We kunnen nu niet roepen dat het komt door de vele toeristen of zo.
Er gebeuren ook wel bijzondere mooie dingen. Buren, die spontaan aanbieden om een boodschapje te doen, en dan een verrassing in de tas stoppen met een vrolijk briefje erbij. Mensen leren weer, om voor elkaar klaar te staan.
Mijn lief en ik gaan niet naar de winkels. Onze kinderen doen de boodschappen. Ze denken dat het virus niet te doen is voor mij, gezien mijn huidige longinhoud. Ik vrees dat ze gelijk hebben, dus ik blijf braaf binnen de poort.
Ik maak een boodschappenlijstje en het komt dik voor elkaar.
Nu is het zo, dat, wanneer ik zelf boodschappen doe, ik allemaal dingen zie, die me “ook lekker”, “heel handig” en “alvast voor”........lijken.
Ga ik voor alleen een pakje boter, heb ik alle ingrediënten voor een lekkere cake, Franse kaasjes, een doos “oh leuke kleur kaarsen”, een pakje “reuze gezellige Paas servetjes”, een tijdschrift en een paar tuinplanten in de kar. Allemaal dingen, die ik absoluut helemaal niet nodig had.
Zoonlief stuurt me ‘s avonds een Tikkie. Dat is een app, waarmee je met een vingerafdruk, een bedrag overmaakt naar iemand, die aan jou een betaalverzoek heeft gestuurd.
Het geld, dat ik bespaar omdat ik geen impulsaankopen kan doen, zou ik in een potje moeten doen.
Ik ging iedere week naar de kapper, omdat ik mijn arm niet zo lang omhoog kan houden om het haar te föhnen. Nu laat ik mijn haar gewoon opdrogen, na het wassen. Ziet er echt niet uit, maar de kosten van de kapper heb ik bespaard.
Ik heb al weken geen auto gereden.... Hupsakee, benzinegeld in het potje.
Zo wordt een mens toch nog rijk, terwijl hij er niks voor hoeft te doen.
Nee, je moet er juist dingen voor laten!!!!
En dat is nou precies het vervelende. Want de dingen, die je niet direct nodig hebt zijn toch juist de kers op de pudding of het glazuur op de taart?
Voor mij in ieder geval wel. Daar word ik altijd heel gelukkig van.
Met volle overtuiging kan ik dan ook zeggen: ”Geld heb ik niet, maar spullen......!!
Met hoopvolle groet,
Rietje Stelder
Geen opmerkingen:
Een reactie posten