Mijn Kantoor

Lieve vrienden,

Een uur geleden dacht ik nog, waar zal ik het over hebben in mijn lariekoekje. 

Vele mailtjes, filmpjes en andere reacties verder, weet ik het nog steeds niet, maar alle nieuwe informatie verwerk ik al schrijvend. 

Als eerste kreeg ik een filmpje met afbeeldingen van de schilderijen van Van Gogh. Op de achtergrond hoorde ik het liedje “Vincent” en de tekst was de ondertiteling. Zo werd het levensverhaal van onze beroemde schilder aan mij verteld in woord, beeld en gezang. Wat zijn er toch veel creatieve mensen. Geweldig. 

Ik zag een filmpje met de mooiste herinneringen aan Italië met een dank en waarschuwingsbericht van Italiaanse artsen en ik begon “Droomland” te zingen. Om daarna ”when will I see you again?”van de Three Degrees in te zetten. 

Ik keek naar de Vlog van Paul de Leeuw, waarin hij FaceTime met Brigitte Kaandorp. Zij had vorige week samen met haar dochter allemaal ansichtkaarten verstuurd, die ze nog had liggen. “Groeten uit Tenerife”. “Groeten uit Italië”. Je hoort de ontvanger denken...... hoe verzin je het? Zoenen kan ik die mensen. Heerlijk.

Dit soort dingen maken mijn dag. Echt. Grappen, waarvan de tranen over mijn wangen biggelen. Lachen en huilen liggen bij mij dichtbij elkaar. 

Gelukkig heb ik momenteel toch nog steeds meer tranen van het lachen, dan van het huilen. 

Een zoekplaatje heeft me gisteren een half uur naar een kameel doen zoeken. Het was werkelijk een spectaculaire foto. 

Een filmpje van Chinese architectonische hoogstandjes. Ach, ach, wat een creativiteit en wat een schoonheid. Geweldig. 

En dan opeens een huishoudelijke tip: eieren moet je regelmatig draaien, dan blijven ze langer goed. Ik wist het niet. Jullie nu ook. 

Nu begrijpen jullie misschien waarom mijn telefoon in mijn hand gegroeid zit. 

Het is mijn kantoor, mijn administratiekantoor, mijn atelier, mijn postkamer, mijn klantenservice, mijn bestelformulier, mijn agenda, mijn tv, mijn telefoon, mijn dagblad, mijn fotoalbum, mijn adresboek, mijn dagboek. Mijn bron van informatie over vreugde en verdriet, mijn bezigheidstherapie, mijn scrabblebord, mijn woordspelletje. Al mijn contacten. Bellen, schrijven, FaceTime. Kortom, mijn hele hebben en houwen. 

Contact met een vriend van 89, die ook de IPad en IPhone heeft leren gebruiken en er misschien nog meer mee omgaat dan ik. Voor hem ook een zegen en hetzelfde communicatiemiddel als voor mij. Dus het maakt niet uit wat je leeftijd is. Doe het! Probeer het! Blijf geen digibeet. 

Eraan verslaafd? Nee, het is gewoon een soort werk.

Snappen jullie nu, waarom ik niet aan laatjes opruimen toekom? 

Ik ben druk! Druk met alles wat jullie me sturen, met me delen, druk met wat ik lees en wat ik hoor. Informatie tot me nemen. Daar geniet ik van. 

Jullie genieten (of niet) van mijn verhaaltjes. Ik geniet van jullie. 

Blijf hier vooral alsjeblieft mee doorgaan. 

Geen hele flauwe grappen. Dat is een gepasseerd station......Hoewel? 

Als ik een foto van een ui stuur met als tekst “mijn weekend uitje” en je reageert onmiddellijk met “weekendje Wenen?” kan mijn dag niet meer stuk. 

Met hoopvolle groet,

Rietje Stelder