Lieve vrienden,
Wie verre reizen doet kan veel verhalen.... Mooi spreekwoord.
Persoonlijk maak ik er liever van: wie vele reisjes doet....
Toen manlief met pensioen ging hebben we afgesproken nooit meer te vliegen.
Zoveel vlieguren hebben we, dat we daar echt klaar mee zijn. Al dat gedoe op de diverse luchthavens, daar heb ik het niet eens over.
Het is heerlijk, nooit meer vliegen. We kunnen erbuiten.
Net zoals wekelijks naar de kapper. Gewoon opdrogen? Prima!
Vele reisjes? Die gaan we absoluut missen. Want gedurende langere of kortere reisjes, hebben we veel beleefd en herinneringen gemaakt. Volgens mij het kostbaarste bezit van de mens. Herinneringen....
Aan de jeugd, de baby, de ouders, reizen. Wat hebben we er veel. Alles opgeslagen op onze harde schijf. Leuke dingen, nare dingen, spannende dingen...
Het bijzondere van herinneringen is, dat je pas, wanneer je echt serieus terugdenkt, weer weet wat je deed en met wie je waar was.
Met het managementteam van het ene of het andere bedrijf? De ene Oldtimerclub of de andere?
Met vrienden en zo ja met welke? Met familie?
Samen?
Samen weten we meestal nog wel.
De avonturen van voor het navigatiesysteem (TomTom) en de mobiele telefoon. Hoe konden we er ooit buiten?
Een raadsel, dat ik probleemloos, helemaal alleen gedurende een half jaar door heel Nederland geënquêteerd heb, voor een reclamebureau.
Achteraf doodeng natuurlijk.
In het donker verdwalen in de bosrijke omgeving van Maarn. Helemaal alleen, zonder TomTom, telefoon, straatverlichting.
Alleen met m’n autootje en m’n wegenkaart, nog maar een paar kwartjes voor een telefooncel en het lampje aan het plafond van de Mini, was ik best wel eens bang in het donker. Heel bang zelfs.
Maar het kwam toch weer goed.
Tegenwoordig droom ik veel en dikwijls zijn het angstdromen.
Die gaan meestal over verdwalen. Met een telefoon, waarvan het beeldscherm vastgelopen is, terwijl de batterij bijna leeg is en steeds verder leegraakt.
Dit schrijvend denk ik dat het iets met de ervaringen en angsten tijdens mijn “reisjes” te maken heeft.
Mijn lockdown in een vreemde stad, in een ver land, helemaal alleen op een hotelkamer wegens ziekte, in de tijd waarin ik nog werkzaam was bij KLM en je een telefoongesprek aan moest vragen bij de centrale via de receptie van een hotel. Weet je dat nog?
Of opgesloten zitten in een hotel in den vreemde, omdat er opeens een opstand uitgebroken was en je de vlammen in de stad op zag laaien. Daardoor dagen later dan gepland, terugkomen op Schiphol, op een autoloze zondag.
Met m’n ontheffing mocht ik via de kortste weg naar huis rijden. Ik reed via Haarlem en nam 3 collega’s met bagage mee in mijn Mini.
Een week later vond ik nog een schoen onder een stoel. Gelachen hebben we wel.
Een mens kan toch veel verdragen.
Zo zitten we nu allemaal thuis en zelfs als we alleen zijn, hebben we gezelschap van onze herinneringen.
Of ze nou mooi of akelig zijn, ze zijn er en ze zijn van ons.
Alleen van ons. Dus laten we onze herinneringen koesteren.
Af en toe borrelt er bij mij een naar boven en dan schrijf ik er een stukje over.
Want wie vele reisjes deed, kan veel verhalen
Met hoopvolle groet,
Rietje Stelder
Geen opmerkingen:
Een reactie posten