Nachtwacht

Lieve vrienden,

Gisteren kreeg ik een berichtje van een lijstenmaker/ lijstenkunstenares, dat ik mijn Nachtwacht nog in moet leveren. 

Het feit, dat ik er een mag maken, was geheel aan mij voorbijgegaan. 

Ik antwoordde, dat ik niet zo creatief ben, waarop zij het berichtje stuurde: “ik weet hoe je schildert” uiterste inleverdatum 28 april. 

Nu zit er dus niets anders op, dan mijn creativiteit op dit gebied weer eens naar boven te halen. Gewoon een formaatje 13x18, is de voorwaarde. 

Mijn Creabea gedrag is een beetje ingezakt. Schrijven vind ik leuker dan schilderen en mijn boek vordert met de letter. 

Mijn fysiek laat het schilderen niet meer zo toe. 

Het zal wel wat worden, maar het idee moet nog groeien. 

Een foto met een collage erin of zo. 

Het moet natuurlijk wel de moeite van het inlijsten waard zijn. Dat is namelijk de prijs die je kunt winnen. 

Eén inzending heb ik al gezien en die is vanwege het gevoel voor humor en de originaliteit, waarmee hij gemaakt is, absoluut de winnaar, wat mij betreft. 

Oké. Voor volgende week zet ik een dikke streep in mijn agenda. Zeg alles af....

Maar zoals ik al zei, er moet nog over nagedacht worden. Vele mensen kunnen dat zo goed. Hun fantasie de vrije loop laten...

Op Instagram is te zien, hoe mensen beroemde kunstwerken nabootsen met huis, tuin en keukenspullen:

Tussenkunstenquarantaine

Je zou er meteen Instagram voor installeren. Werkelijk niet te geloven. 

Maar zover ben ik nog niet. 

Voorlopig zit ik in mijn tuin te mijmeren over het feit dat ik zo een bof bips ben met mijn privé park, waar anderhalve meter geen enkel probleem is. Overigens tien meter ook niet. 

Ik ben momenteel zo dankbaar dat ik niet in een appartement woon. Zelf noem ik dat altijd een flat. Dan lijkt het meteen anders, wanneer anderen mij weer zonodig een flat in willen praten. Twee jaar van mijn leven in een flat gewoond. Nooit meer. Zolang ik nog bij mijn verstand ben tenminste. 

Anderhalve meter.... Buiten mijn poort niet te doen. Niet voor mij, niet voor anderen. 

Met hoopvolle groet, 

Rietje Stelder