Ik blijf ze bakken

Lieve vrienden,

Van alles had ik verwacht, maar dat mijn schrijfsels verslavingen zouden veroorzaken???? Dat was toch wel het laatste. 

Vanmorgen kreeg ik een reactie: “Ik hoop dat de crisis binnenkort tot het verleden behoort, maar hoe moet het dan met jouw lariekoekjes, want ik ben nu al verslaafd?”

Dan heb ik goed nieuws: 

1. Je wordt er niet dik van. 

2. Ik blijf ze bakken. Dat doe ik graag en iedere dag met heel veel plezier. Soort van banketbakker, jullie reacties op mijn baksels zijn de kers op mijn taart. ( klinkt wel een beetje onsmakelijk).

Iemand belde mij en vroeg of ik alles verzameld heb uit kranten, tijdschriften enz. 

Nee, ik schrijf ieder verhaal zo op, terwijl ik het typ. Ik schrijf alles op mijn telefoon, want blind typen kan ik niet. Dus alles met de wijsvinger. 

Er wordt gezegd dat ik wel een hele mooie jeugd gehad heb. 

Ja, dat had ik echt. Geweldig zelfs. 

Echter toen ik net veertien jaar was, overleed mijn vader, mijn inwonende zus werd ziek en het was uit met de pret. Dus mooi, warm, heel fijn, geweldig, maar te kort. 

Gelukkig werd ik in de periode na het overlijden van mijn vader buitengewoon goed opgevangen door de ouders van mijn vriendin. 

Daar ben ik ze eeuwig dankbaar voor gebleven. Ik was er altijd welkom. 

Maar wees niet jaloers op mijn jeugd. Er was echt wel een schaduwzijde.... meer dan ik schrijven of vertellen kan. 

Gelukkig heb ik goed leren relativeren en ook mijn eigen slingers op weten te hangen. 

Dat kan ik nog steeds, ondanks het feit, dat mijn gezondheid mij beperkt. Toch kan ik ook daar heel goed mee omgaan. Van alle citroenen, die het leven mij gegeven heeft heb ik altijd nog limoncello-tiramisu weten te maken. En ook te vaak een stukje ervan genomen of de lege schaal schoongelikt. 

Terwijl ik dit schrijf, huppelt de puppy van onze zoon hier door de kamer. Een heerlijk, vrolijk beest. Bordercollies kunnen goed luisteren. Ze luistert met haar 14 weken al beter dan wijlen onze terrier in veertien jaar gedaan heeft. Ze is zindelijk en heeft het hier naar de zin. 

Door de crisis loopt het allemaal anders en passen we gewoon op. Eigenlijk heerlijk. Wel de lusten, niet de lasten. 

We blijven nog langer binnen en op afstand, maar dat krijgt mij er niet onder. 

Als het moet, blijf ik in mijn hok, totdat er een vaccin is. 

Ik laat me nog niet kisten, letterlijk en figuurlijk, ondanks het feit dat de tranen soms hoog zitten als ik denk aan wat er allemaal gebeurt met de wereld en met ons. Gewoon afwachten.... maar wel jammer van onze kostbare levensduur. Anderzijds buitengewoon bijzonder om mee te maken. Hoewel????

Reacties op mijn verhaaltjes vind ik dus enig. Ik hou ervan. Dan kan ik weer inspiratie opdoen voor de volgende dag. 

Intussen vraag ik me toch af of anderen zich ook vermaken en waarmee. 

Ik kan jullie series op Netflix aanraden en ook om Instagram te installeren en de Vlogs van Paul de Leeuw te volgen. Op tv wil ik niet naar hem kijken, maar dit is toch wel een kostelijk vermaak. 3x daags een Paultje. Het maakt je aan het lachen en dat houdt je gezond. 

Met hoopvolle groet, 

Rietje Stelder