Schoonmoeder

Lieve vrienden,

Het is gek. Als ik ‘s morgens wakker word, zie ik ertegenop om m’n bed uit te gaan. Meteen denk ik dan: “Malle, je bent er nog”. 

Toch is het vreemd. Er sluipt een gewenning in de dagelijkse ledigheid. Een soort sleur, die ik niet kende. Net alsof ik een boek lees zonder rode draad, zonder laatste bladzijde, zonder eind. 

De mensen die ik spreek reageren meestal ook mat. 

“Hoe gaat het?  “Mwah, z’n gangetje, nog gezond gelukkig”. 

M’n schoonmoeder wordt over 7 weken 99 jaar. Zij zit in een verzorgingshuis en mag al weken helemaal geen bezoek ontvangen. 

Waar zij de laatste jaren eigenlijk nergens meer zin in had, de energie was op zoals ze vaak zei, is ze nu opgewekt. 

Ze neemt de telefoon iedere dag op en hoewel ze de beller nauwelijks verstaat, want ze is bijna helemaal doof, praat ze honderd uit. 

Iedere dag is ze aangekleed, wat heel lang niet zo was en ze klinkt positief. Gaat weer zelf naar beneden om de krant te halen, wat ze eigenlijk niet mag, maar, zegt ze “ik ben bijna 100, wie vertelt mij dat ik iets niet mag?” 

We vragen ons af hoe het komt, dat haar meestal negatieve karakter nu zo positief is. 

Zou dat misschien de verklaring zijn voor het feit, dat zij zo oud wordt? Dat zij kracht krijgt als de nood hoog is? Want dan stijgt ze als het ware boven zichzelf uit. 

Vroeger zei ze altijd: “Ik pas niet op, maar in tijd van nood ben ik er. Alleen bij ziek en zeer”. 

En dat was ook zo. Je werd bijna voor je lol ziek. Dan werd er heerlijk gekookt, het huis zeer goed gepoetst en man en kind zagen eruit, om door een ringetje te halen. 

Als kind wilde ze verpleegster worden. Dat kon niet, omdat ze moest helpen in het grote gezin. 

Het zat haar echter in de genen en die genen heeft ze in ieder geval aan een van haar zoons, een kleinzoon en een kleindochter, doorgegeven. Zij werken allemaal in de zorg. 

Nu, tijdens deze crisis, ontwikkelt zij een enorme wilskracht en heeft de kracht om iets te doen. 

We weten het niet zeker, maar het zou ons niet verbazen, als ze nu stiekem bij haar buren aanklopt om ze te helpen. 

Want ze is nog recht van lijf en leden en loopt rechtop, zonder rollator. Ze moet er wel mee lopen, maar vergeet hem bij de brievenbus in de hal. 

Jammer genoeg is ze na tien minuten weer vergeten dat je haar gebeld hebt. 

Dat is extra jammer, omdat ze altijd erg geïnteresseerd was in haar medemens. Het blijft helaas niet meer “hangen”. 

Haar harde schijf is waarschijnlijk vol. 

Als je binnenkort 99 wordt, mag dat. 

Nummertje 10 en de jongste van het gezin. Goed afgeleverd. Altijd goed voor zichzelf gezorgd, nooit gerookt, gezond gegeten. 

Oma, altijd behulpzaam voor anderen, bij ziek en zeer. 

Er is een toegewijde verpleegkundige aan haar verloren gegaan. 

Met hoopvolle groet,

Rietje Stelder