Lieve vrienden,
Vanmorgen werd ik een beetje appelig wakker. De altijd aanwezige pijn in mijn lijf, deden mij naar beneden strompelen. Maar ik was wakker geworden.
Wakker op een mooie zonnige morgen, met een heerlijk dagje tuinstoel in de zon als goed vooruitzicht. Genietend van de vogels en de hond, die om me heen drentelt.
Een mooie dag in het vooruitzicht, met alles wat ik me kan wensen.
Dan, als uit het niets, is daar weer in alle hevigheid het steeds aanwezige zweem van verdriet, dat ik ergens voel. Het bedekt de nieuwe dag met een laagje nevel.
Een nevel die aanwezig zal blijven, net als op iedere andere dag. Een nevel van nare gedachten, gevoed door nare berichten.
Ik zie zoveel rouwadvertenties in de krant. Daarin wordt meestal vermeld dat de overledene later nog op gepaste wijze herdacht zal worden. Kun je rouw en verdriet uitstellen? Tot later....?
Hoe moet ik me dat voorstellen, dat later. Hoe doe je dat, nadat alles maanden stil heeft gestaan? Hoe gaat alles weer op gang komen?
Heel voorzichtig, partners samen? Uiteraard eerst degenen die immuun zijn. Dan de bejaarden of de oudere jongeren? Of de jongeren en de kinderen?
Met hoevelen zijn we dan nog?
Wanneer gaan de winkels weer open? En in welke volgorde?
Wanneer zal dat zijn?
Ik weet het niet. Ik kan me er absoluut geen voorstelling bij maken.
Als ik kijk naar degenen die werkzaam zijn in de zorg en die op de meest idiote manieren ingezet worden om te helpen, met onduidelijke roosters en in andere functies is alles nog mogelijk of onmogelijk.
Niets is echter zeker of te voorspellen.
Wat zo normaal leek is niet meer normaal.
Zal ik ooit nog iemand de hand durven schudden of een kus geven? Geen idee. Mijn altijd sluimerende smetvrees fluistert af en toe al zachtjes iets in m’n oor.
Zullen we ooit nog onbevangen naar Ajax gaan?
Naar het theater? Uit eten? Overnachten in een hotel? Een Logezitting houden? Ik geloof dat ik wacht op een vaccin.
Vanmorgen werd ik een beetje appelig wakker. Dankbaar dat ik wakker werd in een andersoortige wereld.
Dankbaar voor al het goede om mij heen.
Dankbaar voor het leven in zelfgekozen thuisquarantaine.
Maar vooral dankbaar dat ik nog “gezond” ben en al mijn naasten ook.
En dan zie ik online in een filmpje dat de F-Side, de fanatieke aanhang van “mijn club” AJAX geld gelapt heeft om een sleepvliegtuig met een spandoek boven Amsterdam te laten vliegen met daarop de tekst: “Ajax F-Side Amsterdam XXX “Bedankt alle dappre strijders!”
Mijn zicht wordt wazig van emotie........
Dappre strijders, fier en koen.......
Met hoopvolle groet,
Rietje Stelder
Geen opmerkingen:
Een reactie posten