zaterdag 25 april 2020

99 jaar en babyfoon

Lieve vrienden,

In het verzorgingstehuis waarin mijn schoonmoeder woont, hebben ze iets bedacht zodat kinderen hun ouders kunnen bezoeken.
Op straat worden een tafeltje met twee stoelen voor het raam gezet. 
Op afspraak mogen daar twee familieleden plaats nemen. De ouder wordt aan de andere kant voor het raam neergezet. Beide partijen krijgen een babyfoon. 
Hoe verzin je het? Ja, het mag wat kosten....

Mijn man gaat daar geen gebruik van maken, want we weten, dat mijn dove schoonmoeder er alleen maar heel boos van wordt. Ze doen hun best in de verzorgingstehuizen hoor, maar er zijn grenzen. Dit wordt wat ons betreft een absurde vertoning. 

Voor bewoners die in het koppie nog heel goed zijn is het misschien prima, maar wat ons betreft een No Go. 

De bewoners die nog goed zijn, kunnen ook videobellen. 

Ook dat is aan ons niet besteed. 
Een grotere inbreuk op mijn privacy kan ik niet zo snel bedenken. Gaat de telefoon, zie je opeens een vrolijk gezicht tegenover je, terwijl je nog niet gewassen, aangekleed en opgemaakt bent. Haren nog in de war... en eigenlijk wil je naar het toilet... 
Nee, het is een mogelijkheid, maar niet voor ons. Wij willen dat niet. Het is net zoiets als klus-kleren aanhebben en even snel naar de bakker. Nooit kom je bekenden tegen maar dan...... jeetje. 
Of in de hal van het ziekenhuis lopen terwijl je bloednerveus bent voor de afspraak. Heeeee, Rietje!!!! Hallo!!!!! Waar moet jij nou heen????

Nee, ik heb niets te verbergen en de privacywetgeving vind ik veel te ver gaan. 
Maar zomaar video bellen??? Grrr. 

En dan bij het verzorgingstehuis buiten op een stoel zitten en met de dove vader of moeder communiceren via een babyfoon. Een soort gesprek tijdens het bezoek in de gevangenis of vroeger bij het loket op het station...
Als moeder al mee wil werken. 

Hallo moeder!!!!! Haalooooooo!!!!!! Goed om je te zien!!!!!!!!

Wat zeg je????? Je moet harder praten, want door dit ding kan ik je niet verstaan!!!
Waarom bel je me niet gewoon, dat doe je anders toch ook? 


Met hoopvolle groet,

Rietje Stelder

Geen opmerkingen:

Een reactie posten