Lieve vrienden,
Pijn, ik kan er over het algemeen goed mee omgaan. Vanmorgen was het niet om uit te houden. Het duurde een uurtje en toen werd het een beetje dragelijk.
Het intelligente huisarrest, vanwege het virus, daar hebben we allemaal last van. Soms is het niet om uit te houden, maar na een uurtje gaat het wel weer.
Veel vrienden reageren op mijn verhaaltjes. Soms houden ze het niet uit, maar dan gaat het wel weer.
Vorige week ging het beter. Toen scheen de zon en genoten we van buiten zijn. Nu het weer omgeslagen is, is het even iets moeilijker, maar kijk, daar is de zon alweer.
Het is bijzonder, als je samen met een rouwcirculaire ook een geboortekaartje in de brievenbus vindt.
Voor de een begint het avontuur dat leven heet, voor de ander is het over, klaar, voorbij....
Verbazing is er over het wonder dat de komst van iedere nieuwe wereldburger is, verbijstering omdat de overledene ons zo plotseling verliet. Verdrietig zijn we, omdat wij de warme persoonlijkheid in ons midden zullen missen.
Maar zijn we nu verdrietig omdat dit mens er niet meer is? Nee, WIJ missen deze persoon. Jij, ik, wij!!!
Zoals mijn schoonmoeder mij leerde: “Wie huilt om een dode, heeft medelijden met zichzelf”
Het nieuwe leventje waarvan de komst ons via het kaartje meegedeeld werd, heeft nog veel tijd nodig om zich te ontwikkelen tot iemand, die ooit gemist zal worden.
Het zal nog dikwijls pijn en moeilijke tijden moeten doorstaan.
Lief klein mensje, weet dat ook als het soms niet om uit te houden is, het maar een uurtje duurt. Echt. Daarna wordt het dragelijk en uiteindelijk gaat het over.
Ook vertrouwen hebben, dat het weer goed komt, moet je leren.
Met hoopvolle groet,
Rietje Stelder
Geen opmerkingen:
Een reactie posten