Lieve vrienden,
Op het lariekoekje van gisteren kreeg ik toch zulke gezellige reacties. Iedereen heeft mooie herinneringen aan de warme zomerse dagen op het strand, in zijn of haar jeugd. Of het gehuurde vakantiehuis aan de kust.
Hoe is dat met de winter? Ook zulke fijne verhalen? Laat het me weten. Een feest der herkenning.
Het is gek, maar ook de winterherinneringen geven mij een warm gevoel.
Etensgeuren van de winterkost….
Het begon al tussen de middag. Liep ik de straat in, rook ik van verre wentelteefjes en hoopte dat het bij ons was. Natuurlijk was het bij ons. Ik moest altijd goed eten, want ik was graatmager. Echt, heus.
Als ik ‘s middags uit school kwam, kreeg ik een beker warme chocolademelk. Cacao geroerd met suiker, beetje koude melk en dan kokende melk erop. San Francisco erbij. Met een beetje mazzel zat er een vel op de chocola. Heerlijk de vel van de warme melk. Beetje suiker erop en apart opeten.
De was hing op een houten rek om de kolenkachel heen. In de keuken stond een grote pan hachee op het fornuis te sudderen.
Kun je je tegenwoordig niet voorstellen. De etensgeuren bij het wasgoed. Toen was dat normaal.
Dan moest ik helpen de lakens opvouwen en dan riep mijn moeder: “goed trekken!” Als ik dat dan deed, liet ze een punt los en viel ik achterover. Moeder lachen, ik schelden, ach....
De grote pan hachee met kruimige piepers en rode kool. Schaal appelmoes erbij, heerlijk. Maar ook boerenkool met worst. Altijd een scheut azijn in de boerenkool. Vreemde eetgewoontes hadden wij thuis. De volgende dag een broodje met een rest opgebakken boerenkool met een bruin korstje. Of warme gebakken schol met een bord rijstepap met boter en suiker. Bij elkaar!
Heerlijk!!!
Na het eten dronken we thee met pure chocola en om een uur of tien pas koffie. Vaak nog iets te eten erbij. Zo gek.
Op zaterdag aten we altijd brood met iets lekkers. Mijn vader en zus werkten nog op zaterdagochtend en dan aten we wat later dan normaal.
Soms nam vader paling mee. Gerold in een krant. Dat werd eerst op de kachel gelegd en dan aan tafel schoongemaakt en afgekloven. De vellen schoon geschraapt om het vet op brood te smeren.
Ik herinner me mijn vader met de straaltjes vet langs de kin.
Ook was er weleens een warme rookworst. Afhappen uit het vuistje. De worst kwam niet van de Hema, maar gewoon van de slager met die rare benen. Maar, daarbij aten we wit brood met boter en suiker.
Een gekookt eitje? Suiker erop. Gekke gewoontes toch?
Garnalen pellen op een krant en van de oogst maakte mijn nicht dan de lekkerste garnalenkroketten. Ze woonde linksom, rechtsaf, dus gauw geregeld. Ze deed het graag. Na haar dood nooit meer ergens zulke lekkere garnalenkroketten gegeten.
Ze maakte ook altijd mislukte cake. Dan deed haar zoon stiekem even de oven open en liet hem dichtklappen. Cake ingezakt, wij blij. Lekker klef.
‘s Avonds pinda’s pellen op een krant was ook altijd heerlijk. Als je pech had, was de laatste zo een vieze bittere...
We hadden het gezellig met elkaar en heel vaak familie op visite, in mijn herinnering tenminste. Of waren het de kaarters?
De zomers waren heerlijk, de winters ook. Ik hoor mijn vader nog kolenscheppen in de schuur en het geluid van het legen van de asla.
Ach. Herinneringen. Zoals ik eerder zei, ons kostbaarste bezit.
Natuurlijk zijn er zaken, die je liever vergeet, maar de mooie herinneringen nemen gelukkig de grootste plaats in.
En daarvoor ben ik zo dankbaar. Mijn herinneringen maken de verhalen in mijn hoofd. Niet verzonnen echt gebeurd.
Met hoopvolle groet,
Rietje Stelder
Geen opmerkingen:
Een reactie posten