Een zonnige dag

Lieve vrienden, 

Na het sturen van mijn stukje over de spreekwoorden, kreeg ik dusdanige reacties, dat om half tien de tranen al over m’n wangen liepen van het lachen. 

Mijn vriendin stuurde mij 6 pagina’s met Antilliaanse spreekwoorden. De inhoud houd ik nog even voor me. Die komt nog wel. 

Mijn neef stuurde mij een verhaaltje over een liedje, dat hij op school leerde en verkeerd verstaan had. Zijn moeder vond de veranderde tekst zo leuk, dat hij dit altijd op verjaardagen moest zingen. 

Stokbrood heet in zijn gezin stofbrood. 

Vroeger kwam bij mijn schoonmoeder altijd een kruidenier aan de deur met een boodschappen boekje. Hij schreef de bestelling op, terwijl mijn schoonmoeder de benodigde boodschappen opsomde. Steevast eindigde hij met: 

Nog woelewippertjes of woelewappertjes? Slootkantenkruid? 

Ach ja, dat is nu bij mij ook de slotvraag bij het schrijven van een boodschappenlijstje. 

Het prachtige weer en de slappe lach, gaven mij zo een zonnig humeur dat ik m’n knalgele jurk uit de kast gehaald en aangetrokken heb. 

In m’n knalgele jurk las ik in de krant een interview met Carry Slee. 

Hierin vertelde ze, dat ze alle Cd’s heeft van 

Cesaria Evora, omdat ze zo van haar warme stemgeluid houdt. En dat dit stemgeluid haar in een tropische sfeer brengt. 

Nu kende ik het stemgeluid van deze zangeres, geboren op de Kaapverdische eilanden niet, maar met de hedendaagse techniek van Sonos en YouTube, kun je het snel opzoeken en luisteren. 

Op YouTube zag ik haar in duet met een andere zangeres, Dimitra Galani, een dame met mijn postuurtje. De levensgenieters van deze wereld zal ik maar zeggen. 

Het zwoele stemgeluid van Cesaria en Dimitri, vulde al snel de kamer en in mijn gele jurk, maakte ik een klein dansje op de langzaam swingende muziek. 

Heerlijk, heerlijk... 

Hopelijk blijft deze dag, zoals hij begon. Zonnig en met een goed humeur. 

Dat hoop ik echt, want mijn moeder zei altijd: 

“Vogeltjes, die zo vroeg zingen, zijn voor de poes”.

Als we maar niet van de regen in de sloot raken, zodat we met de arm in de nutella moeten. 

Met zonnige, hoopvolle groet, 

Rietje Stelder