Lieve vrienden,
Deze stukjes schrijf ik altijd op mijn telefoon en typ ze met alleen de wijsvinger. Klinkt gek, maar is zo. Lezen en schrijven kan ik met mijn telefoon, letterlijk en figuurlijk.
Manlief en zoon worden er altijd razend van. Waarom doe je dat niet op de computer?
Kijk, dat kan ik nou weer niet. Ik kan absoluut niet blind typen en na mijn staaroperatie kan ik ook niet lezen op het beeldscherm.
Mijn telefoon is altijd ergens in de buurt van mijn hand. Hij woont in mijn linkerhand. Met de rechterwijsvinger bedien ik het apparaat.
Ja, ik geef het meteen toe. Ik ben verslaafd aan mijn telefoon.
Een jaar of zes geleden had ik dat niet voor mogelijk gehouden. Toen was ik nog gewoon digibeet. Maar het is gebeurd.
Het is nog niet zo ver, dat ik mijn mobiel een beetje sneaky op de stoel heb liggen en bij ieder bzzz’je meteen kijk en even met een vinger antwoord. Nee, dat doet de jeugd. Zij communiceren zelfs via de telefoon terwijl ze naast elkaar zitten.
Zo gek is het dus niet met mij.
Maar ach, ach, wat zou ik zonder dat apparaat moeten.
Dan speel ik geen spelletjes meer, krijg ik niet ieder half uur het laatste nieuws, zie ik niet of het over tien minuten regent en kan ik geen vragen beantwoorden, waarop ik het antwoord niet weet.
Kan ik geen virtuele rondleiding krijgen door een diamantslijperij (die gaf ik vroeger zelf en het is mooi om te zien hoe het veranderd is) en ook geen kijkje nemen in een museum, zonder daarvoor uit mijn stoel te komen.
Social media, ook leuk. Allemaal te mooi gemaakte foto’s van “vrienden” zien.
Soms moet ik verschrikkelijk lachen om een mop op Facebook. Dan laat ik hem horen aan manlief en zoon. De een is ook in tranen van het lachen, de ander kijkt me eens aan met een schuine blik en vraagt zich af of ik wel goed in het hoofd ben.
Al mijn foto’s staan in mijn telefoon. M’n boodschappenlijstje staat tussen mijn verhaaltjes in de notities. Soms verstuur ik bijna een boodschappenlijstje als column. Dus krijgt je een keer een column: zak kruimige aardappels, 4 ons snijbonen, 8 kiwi’s…. Dat zou namelijk zomaar kunnen gebeuren, dan weet je... verkeerde notitie!
M’n op m, dit moment, lege agenda staat in de telefoon.
Drie dagbladen, bzzzzz: reuzenpandajong geboren!!, de verkeersinformatie, mijn navigatiesysteem, m’n kookwekker, klok, kalender. M’n bankzaken, de tikkies waarmee ik geld aan iemand overmaak.
Kun je je voorstellen dat ik soms badend in het zweet wakker word?
Een nachtmerrie had. Helemaal in paniek ben in mijn droom.
Dan droom ik namelijk dat het beeldscherm vastzit of dat ik mijn telefoon kwijt ben.
Gelukkig heb ik dan nog een IPad, die communiceert met mijn telefoon. Verslaafd?
Nee. Mijn telefoon is mijn externe harde schijf, mijn hulplijn, mijn wegwijzer en mijn weerbericht. Mijn hoop in bange dagen en de bezorger van goed en slecht nieuws.
Mijn warenhuis, schoenenwinkel, kookboek en dagboek.
Mijn steun en toeverlaat nu mijn lijf niet meer toelaat dat ik zoveel fysiek onderneem.
Als er ooit iets beters uitgevonden wordt, ben ik de eerste, die het wil hebben.
Met hoopvolle groet,
Rietje Stelder
Geen opmerkingen:
Een reactie posten