Lieve vrienden,
De vogels in mijn tuin verwennen mijn oren met hun gekwetter en gezang. Terwijl een jong roodborstje, waarvan de borst nog moet kleuren, om ons heen hipte om mieren te pikken, zaten wij in de tuinstoel en hoorde ik plotseling een enorm getsjilp van een merel, dacht ik.
Ik vreesde dat het nest van de merel geplunderd was.
Het zou dan in de coniferen moeten zitten, want daar kwam het kabaal vandaan. Wat een herrie.
De merel is in zo een geval een Piet Paniek hoor. Maar ja, stel je voor dat een moordlustige aaseter jouw baby’s wegpikt. Dan schreeuw je toch alles bij elkaar.
Ik liep naar de coniferen om eens te kijken waar de herrie precies vandaan kwam.
Geen merel te zien. Hoe ik ook zocht.
Opeens was het geluid een stukje verderop. Ik keek die richting uit en ook daar geen merel.
Eenmaal weer terug in de stoel, was het geschreeuw wel heel dichtbij.
In de pruimenboom ontwaarde ik een winterkoninkje met z’n wipstaartje. Het schattigste vogeltje, op de staartmees na. Vinnik.
Ongelofelijk hoeveel geluid eruit zo een klein beestje komt.
Ik zocht eens bij de geluiden van die kleine wipstaart en ja hoor. Het alarmgeluid van het winterkoninkje komt overeen met de herrie in mijn tuin.
Heerlijk blijft het. Een middag doorbrengen tussen Piet Paniek en Wipstaartje. Het lijkt verdikkeme wel een titel van een Pinkeltjesboek.
Maar dan opeens wordt de tuin opgeschrikt door een zwerm Allochtonen. De halsbandparkieten.
De groene Krijsers, die het op onze fruitbomen gemunt hebben.
Ze strijken neer met een grote groep om de appels en peren aan te pikken. De oogst zal opnieuw verrotten op het gras.
Gelukkig laten ze onze tomaten en komkommers met rust.
Maar van mij mogen ze terug naar hun eigen land, groenjoekels!
Met fluitende groet,
Rietje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten