Lieve vrienden,
DNA onbekend. Dat tv-programma emotioneert me enorm.
Want de hoofdrolspelers zijn mensen die heel onzeker zijn over hun afkomst. In het algemeen over de identiteit van hun vader.
“Je kunt vele vaders hebben, maar je hebt maar één moeder”, zei mijn moeder altijd.
En zo is het ook. Soms hoor je dat kinderen in hetzelfde gezin allemaal een andere vader hebben. Dit is dan ook bekend. Maar dikwijls zijn er familiegeheimen. En een familiegeheim is dikwijls heel pijnlijk voor de betrokkenen.
In ons gezin was dat ook zo.
Pas op mijn achttiende wist ik hoe het echt zit.
Ik heb het eruit moeten trekken. Het verhaal dat mij zo bezighield.
En mijn raadsel werd eindelijk opgelost.
Als ik naar dat tv-programma kijk voel ik de pijn van de mensen.
De teleurstelling en de opluchting. Het verdriet, de blijdschap.
Dan herken ik mezelf met mijn jarenlange zoektocht.
Vaak zie ik het ook terug bij anderen.
Het komt heel vaak voor bij leeftijdgenoten van mij.
Jezelf jaren afvragen of jouw broer of zus ook inderdaad jouw broer of zus is.
Jouw vader, jouw vader.
Het is een probleem dat vandaag de dag geen probleem meer is, met alle samengestelde gezinnen.
Maar vroeger, toen een scheiding nog een schande was, was het erg. Heel erg.
En wat heb ik dan een medelijden met mijn ouders. De lieverds die zo lang een geheim met zich meedroegen.
Mijn vader, die het meenam in z’n graf.
Had ik hem maar kunnen vertellen dat ik zo dankbaar was dat hij mijn vader is.
Maar hij hield het geheim bij zich. Het bleef zijn geheim voor mij.
Toen het mij verteld was, was mijn moeder verlost van haar angstvallig verborgen leven van vlak voor mijn geboorte.
En ik was alleen maar trots, omdat ik de naam van mijn vader droeg.
Met vriendelijke groet,
Rietje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten