Marijke

Lieve vrienden, 

Tussen “deuren dicht en deuren open” heb ik veel bijzondere mensen ontmoet. Voetbalteams, popsterren, filmsterren, hoogheden en laagheden. 

Ach, alles is de revue gepasseerd. 

Ooit iemand gereanimeerd en daarin wonder boven wonder geslaagd. Er volgde een uitnodiging bij de man en zijn familie in Noorwegen op. Nooit gegaan. 

Een bevalling voorbereid, maar de moeder wist haar jong binnen te houden totdat de deuren open mochten. Wel aan boord geboren, maar zonder de hulp van deze bevallige assistente. Maar goed ook, want ik was vlak gegaan. Bloed blijft een dingetje voor me. 

Hoogheden. 

Ons koningshuis vloog regelmatig met onze ooit nationale trots. 

Dan heb je hoogheden, half hoogheden en laagheden. 

Ik had persoonlijk zo mijn voorkeuren, zak maar zegge....

Onze nationale moeder-overste Jula, was een moppie. Een lieverd.

“Juffrouw, kunt u pesten?”, vroeg ze me. Zit je dus gewoon op je knieën met de Kunnegin te kaarten. Toen ze me vroeg waar Jan (Pronk) was, heb ik geantwoord dat hij even lag te slapen. Wat ik er niet bij zei, was dat hij laveloos achter de laatste rij lag te snurken. 

De 4 dochters waren zeer verschillend. 

De hoogste hoogheid zag altijd alleen haar eigen wolk om haar hoofd. 

Ze bracht dikwijls vriendinnen tot aan hun stoel. Verder niemand een blik gunnend en zonodig een dodelijke gevend. 

De jongste, ach, thuis zeiden wij altijd, ze heette Marijke en kon niet kijke... nu heet ze Christien en kan nog steeds niet zien. 

Heb ik nu iets verkeerds gezegd? De uitknop!!!!!

Hij is op het randje, maar moet kunnen, vinnik. 

Zij is ook de enige geweest, die mij in mijn carrière een klacht aan de broek heeft gesmeerd. 

Toen de vliegtijd van Rotterdam naar Londen extreem kort was, gaf ik mijn collega’s de opdracht, de snackpakketten op de stoelen van de volgeboekte DC9 te leggen. 

Dit om niet in tijdnood te komen. 

Zo moest er alleen koffie of thee geschonken worden en de eventuele alcoholische versnaperingen (ja, ook bij het ontbijt) afgerekend worden. 

We waren er klaar voor en als laatste kwam de alles nietsziende hoogheid aan boord. Ik was niet, zoals normaal gebruikelijk, daarvan in kennis gesteld. Mij was slechts verteld dat ik die drie plaatsen moest reserveren. Niet voor wie of wat. 

Zij schuifelde naar de eerste rij links. Was een beetje aan het hannesen en plofte met Koninklijke zucht op haar stoel, om meteen weer overeind te komen. Nog net geen aria ten gehore gevend. 

Heur Royale derrière was pardoes op het, overigens geheel in cellofaan verpakte ontbijtdoosje, geland. Gemompel en gemopper, maar de schade bleef beperkt tot een Koninklijk schrik-momentje. 

Het kostte mij een klacht bij de baas, die er overigens zelf hard om moest lachen. Dit kan ik nu wel vertellen. Hij leeft niet meer. Zij ook niet trouwens. 

Niet meer doen hoor meisje…, Nee baas. 

Volgens mij heb ik de waarschuwing niet ter harte genomen, want tijdnood breekt wetten. Maar het leverde wel weer een leuk verhaal op, om te vertellen op feesten en partijen. 

En zelfs nu nog. 

Ach, die Marijke....

Met een glimlachende groet, 

Rietje