Lieve vrienden,
Eigenlijk was mijn leven best druk.
Overal heen, van alles doen, shoppen, schrijven, de loge met alle bijbehorende werkzaamheden.
En zomaar is alles 180 graden anders.
Schrijven doe ik nog steeds, maar niets is meer verplicht.
Shoppen gebeurt momenteel niet meer vanwege de Corona en het logelidmaatschap is door mij beëindigd, niet omdat ik het niet meer kan, maar omdat ik het niet meer wil. Het is toch wat.
Ondanks alles heb ik het druk. In mijn hoofd. Met mijn tegensputterende lijf en met het me realiseren dat ik iets niet meer, zomaar even kan doen.
Lastig vind ik dat hoor. Iedere dag constateren dat iets niet meer gaat en bedenken hoe het wel kan. Het is een kwestie van accepteren hoe het is. Maar ja….
Een keuringsarts zei tegen me, dat ik de dingen moet doen, zoals ik ze wel kan doen. Dus als ik naar een museum wil, een rolstoel regelen en iemand die die rolstoel duwt. Een rollator nemen. Niet zozeer om erop te steunen, maar wel om erop te zitten. En die twee dingen kan ik maar niet accepteren.
Ik wil het nog niet en doe het ook niet. Nog lange niet.
Ik dacht door af te vallen een betere conditie te zullen krijgen. Dus ik blijf doorzetten. Al is het met een ons in de week. Dat is toch vijf kilo en twee ons in een jaar.
Dan ben ik over zes jaar op m’n streefgewicht. Dan ben ik vijfenzeventig. Dat zou toch mooi zijn hè. Als ik over zes jaar dertig kilo lichter ben.
Dan heb ik eindelijk weer maat achtendertig/veertig. Dat is mooi.
Nou, ik beloof het. Dan geef ik een groot feest en trek ik iets moois aan.
Iets moois, niet om te vieren, dat ik op m’n streefgewicht ben, maar dat ik er nog bén.
Want met mijn genen, is het al een wonder, dat ik in januari zeventig hoop te worden. Dus ik wil het volhouden. Afvallen met één ons in de week.
En als ik dat feest geef, zijn jullie allemaal uitgenodigd.
Als ik het feest niet geef, zijn alleen mijn naasten welkom.
Want dan is het feestje in besloten kring. Kunnen ze er ook niet over lullen.
Met een borrel en bitterballen.
Geen lelies, want daar ben ik allergisch voor en met Hazes, die mijn lijflied zingt: ‘Leef’, (alsof het je laatste dag is) en met ‘Es soll so bleiben, wie es bis Heute war’.
En dan de familie dansend het etablissement uit.
Want klassiek hoeft nu gelukkig ook niet meer.
Bist du bei mir? Ja, doei!!!
Lekker puh!
Groetjes, Rietje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten