Lieve vrienden,
Gisteren voor het eerst naar de supermarkt geweest. Nou, dat was weer een uitdaging.
Maar eerst naar de banketbakker voor mijn zaterdag taartje.
Ook hier ging het niet vlekkeloos. Eerst langs het terras van de naastliggende ijssalon. Ligt/zit er zo een ”hipster”, u weet wel zo een veganistische, glutenvrije, baardaap met een knotje. Hij bevindt zich op de bank van de ijssalon met z’n schoenen op het kussen. Ogen gesloten, Oooohm zoemend.
Daar word ik zo pissig van hè. Dan zie ik in gedachten een oma komen met haar kleindochter. Meisje met mooi roze jurkje die met oma een ijsje gaat eten. Dat mooie jurkje schuift op de bank, waar de schoenen van die jujubes net gelegen hebben.
Mafketel!!!!!
Binnen blijf ik keurig, ruim anderhalve meter van mijn voorganger weg.
Meneer wil alles aanwijzen. Zo één en zo één….
Het was net de taartjes-tango, die we deden. Hij opzij, ik opzij. (Sonneveld noemde het de tearoom-tango)
Wij dansten door, totdat er 10 taartjes in de doos zaten.
Toen kwam er iemand zo dicht achter mij kwam staan, dat ik haar aerosols in mijn nek voelde.
Zal ik schelden, zal ik slaan?
Goddank, mijn danspartner rekende af en verliet rakelings langs mij, het etablissement.
Opgelucht bestelde ik mijn twee taartjes en kon naar buiten.
Staat er een groep kletsende dames, tussen het terras van de ijssalon en de ijssalon.
Ik ben maar teruggelopen en over de rijbaan gegaan.
Klinkt gek, maar ik bescherm mezelf. COPD hè.
Als een ander niet uitkijkt, moet je het zelf doen. Maar m’n taartjes had ik binnen en die hoefde ik niet aan te wijzen. Ik ken de namen uit m’n hoofd.
Toen naar de supermarkt.
De garage in en via een lopende band omhoog. Handvatten van het karretje ontsmet. Zo…Even zoeken en ja hoor de bloemkool pizzabodem gevonden. (Is dat lekker? Ja, dat is lekker)
En keurig zelf afstand houden, lukt prima als je af en toe stiekem met iemand danst.
Zij opzij, ik opzij.
Het boodschappen pakken en scannen bij de kassa ging goed.
Maar toen ik het pand wilde verlaten, verzeilde ik in een wirwar van karretjes-pakkers.
Een licht gevoel van paniek maakte zich van mij meester.
Via de lopende band weer in de auto en zonder iets aan te raken mijn handen ontsmet.
Thuis meteen de handen met water en zeep gewassen en ik kon een zucht van verlichting slaken.
En dan zie ik foto’s voorbijkomen van stampvolle disco’s en beelden van de overvolle Kalverstraat in Amsterdam.......
Nee, dank u!!!
Gezeten in mijn heerlijke tuinstoel denk ik dan: Dank voor de Gartenküste.
Mijn zomerverblijf: Hintergarten!
Met opgeluchte groet,
Rietje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten