Kleinhond

Lieve vrienden, 

 

Meerdere en soms mindere dagen, passen wij op de hond van onze zoon. 

Inmiddels een puberende hond. 

De afgelopen 35 jaar hebben we onafgebroken zelf honden gehad. 

Toen wij onze laatste hond in januari moesten laten inslapen, stond één ding vast. 

Nooit meer een hond voor ons en in ieder geval geen pup meer. 

Het opvoeden zagen we absoluut niet meer zitten. 

Onze schoondochter wilde heel graag een hond, maar als beiden werken is dat eigenlijk geen optie. 

 

Maar schoondochter regelde van alles om het door te kunnen zetten. 

Toen kwam de Lock down en de Corona pup was snel uitgezocht. Tot 1 mei zorgde onze schoondochter zelf voor het hondje. 

Er waren veel regels. Een puppy cursus werd gevolgd en ach, we waren natuurlijk allang van het beest gaan houden. 

Dus het beestje hoefde van ons niet naar de honden crèche. 

Meerdere dagen in de week passen we nu op. Makkie, dachten we. 

 

Maar het ras is niet af te beulen. Normaal drijven ze schapen, de bordercollies. 

Dus ze loopt voortdurend naar alles te kijken en is steeds op haar hoede. 

Bij het uitlaten, wat ik zelf niet kan, blaft en piept ze de straat bij elkaar. Uit puur enthousiasme. Ook trekt ze heel hard aan de riem. Maar een gentle leader is niet diervriendelijk. Uit ervaring weet ik dat een harde schreeuw wel werkt. Want enthousiast als ze is klapt ze met het koord van haar favoriete speeltje bijna dagelijks een bloeduitstorting in mijn onderbeen. Een luide “Au” roep helpt en betekent einde spel. 

 

De puppy is inmiddels een behoorlijk sterke puber en er is moeilijk iets af te leren, want ze is absoluut niet geïnteresseerd in een koekje of ander voer. 

Zodoende kun je haar niet belonen, als ze iets goed doet. Straffen mag niet van haar bazen en mensenvoer ook niet. Jammer, want een snippertje kaas doet soms wonderen. 

 

Als ze onderweg is naar de poort om te gaan wandelen, neemt ze een hapje uit de bladeren van de enorme hosta in de grote pot. Op neushoogte. Alle onderste bladeren hebben zodoende een rafelrandje. 

Ook de hortensia naast de voordeur wordt geregeld van een bloem ontdaan. 

Gisteren meldde onze zoon, dat een vervolgcursus toch wel noodzakelijk is. 

Nou, dat lijkt ons ook een goed idee. 

 

We hebben geen kleinkind, maar een kleinhond. Wel de lusten, maar niet de lasten hè. Maar op onze kleinhond zou eigenlijk een Uitknop moeten zitten. 

Na vier dagen zei ik tegen manlief: “Het is leuk als ze komt, maar wel fijn dat ze ‘s avonds weer naar huis gaat”. Dat zei mijn moeder ook. 

 

En met dat in mijn achterhoofd denk ik: “Rie, je wordt oud”. 

 

Met hartelijke groet, 

Rietje

Hoor de wind waait

Lieve vrienden, 

Hoor de wind waait door de bomen...... 

Ik ga het natuurlijk niet over Sinterklaas hebben, maar wel over de wind. De harde wind, die een paar dagen aan onze kust waaide. 

Vele mensen zijn bang voor onweer, ik ben bang voor storm. 

Als klein meisje werd ik heel onrustig van storm. Zoals jullie weten woonden we altijd twee maanden in Wijk aan Zee en als het hard stormde, was er een demonstratie of oefening met de reddingsboot. Getrokken door paarden en later door een tractor werd die boot naar het strand gebracht. 

De stoere redders, gehuld in oliepakken gingen met de boot te water, tegen de hoge golven in. 

Die golven boezemden mij ontzag en angst in. 

In mijn koortsdromen, kwamen altijd de hoge golven voorbij. Gillend werd ik wakker. 

Zo op het strand met papa en mama naar de reddingsboot kijkend, voelde ik het zand langs mijn dunne blote beentjes striemen. Als messen...... 

Opeens, al schrijvend wordt mij duidelijk, waar de angst voor scherpe golven vandaan komt. 

Toen wij nog maar net getrouwd waren, woonden we in een flat op de vijfde verdieping. 

Tijdens een noordwester storm, waaiden van het hele flatgebouw alle ramen uit de sponningen naar beneden. 

De grote scherven stonden rechtop in de vloer. 

Nooit meer heb ik rustig geslapen in die flat. Al was het slechts windkracht 6, wij legden de matrassen in de woonkamer, achter een kastenwand. 

Wanneer ik beelden zie van een orkaan, ergens ver weg, krijg ik het gevoel of mijn keel dichtgeknepen wordt. 

En nog steeds..... zwiepende takken, regen die de ramen geselt.... verschrikkelijk. 

Vanmorgen stond mijn balkondeur van de slaapkamer open. De vitrage waaide de kamer in. 

Opnieuw bekroop mij een gevoel van angst. 

Ik weet dat ik, als de komende dagen de temperatuur omhoog gaat, verlang naar een beetje wind. 

Gisteren dacht ik: Hou op! Ik kan er niet meer tegen. 

Hoor de wind waait door de bomen... Wat een rot liedje. 

Groetjes, 

Rietje

De Snor

Lieve vrienden,

Gistermiddag werd een afspraak van mij gecanceld wegens een vermoede besmetting met het C-virus, van de ander.

Wat kan een dag toch zomaar anders lopen dan gepland.

Na een tijdje bezig geweest te zijn met mijn telefoon en een praatje met meerdere mensen, wilde ik er toch even uit.

Een bijgerechtje bij de bloemkool goreng, leek mij lekker en ik besloot even iets te scoren bij de Indonesische toko.

Deze is voor mij een stukje verwijderd van de gehandicapten plek en ik had geen idee, of ik dat stuk heen en weer terug kon lopen.

Dus vroeg ik manlief om even mee te gaan, zodat ik zonodig, tijdig weer om zou kunnen keren.

Aangekomen op de parkeerplaats besloten we ondanks de gehandicaptenparkeerkaart toch te betalen. Zelfs in Amsterdam mag je met een registratie 24 uur overal gratis parkeren. In Beverwijk is echter niets gratis. Dus de Parkmobile geactiveerd. Zo handig. Geen cent te veel!

Bij het uitstappen zag ik dat ik mijn betaalpas vergeten was. Dus manlief kon gelukkig betalen.

Ondanks de harde wind, haalde ik het. Even op mijn beurt wachten op twee meter afstand en Tadaaaa! de saté in de pocket. Weer teruggelopen naar de auto en ik had een overwinning op mezelf behaald.

Komen we aanlopen bij de parkeerplaats, staan er net twee handhavers de kentekens te controleren. Wat een mazzel, dat we betaald hadden. Want je zult zien, als je de discussie aangaat over het betalen of niet, terwijl je een vergunning hebt, dan verlies je. Altijd.

Gelukkig is die.... Snor van de handhaving gepensioneerd. Dat was een lekkertje hoor. Die stond bij je auto te wachten als je parkeertijd bijna afgelopen was. Bij één minuut overschrijding schreef hij de prent. Ik kwam een keer aanlopen en toen zei hij: ik druk nu op het knopje. Grrrrrrrrr. Miesgasser!

Ja en dan eerst betalen en dan een bezwaarschrift indienen.

Na een week of vier kreeg ik het geld keurig terug.

...snor. Je zult ermee getrouwd zijn.

Het was toch nog een leuke middag.

En nu maar hopen dat mijn date een negatieve uitslag krijgt.

Met hartelijke groet

Rietje

Mijn feest

Lieve vrienden, 

Eigenlijk was mijn leven best druk. 

Overal heen, van alles doen, shoppen, schrijven, de loge met alle bijbehorende werkzaamheden. 

En zomaar is alles 180 graden anders. 

Schrijven doe ik nog steeds, maar niets is meer verplicht. 

Shoppen gebeurt momenteel niet meer vanwege de Corona en het logelidmaatschap is door mij beëindigd, niet omdat ik het niet meer kan, maar omdat ik het niet meer wil. Het is toch wat. 

Ondanks alles heb ik het druk. In mijn hoofd. Met mijn tegensputterende lijf en met het me realiseren dat ik iets niet meer, zomaar even kan doen. 

Lastig vind ik dat hoor. Iedere dag constateren dat iets niet meer gaat en bedenken hoe het wel kan. Het is een kwestie van accepteren hoe het is. Maar ja….

Een keuringsarts zei tegen me, dat ik de dingen moet doen, zoals ik ze wel kan doen. Dus als ik naar een museum wil, een rolstoel regelen en iemand die die rolstoel duwt. Een rollator nemen. Niet zozeer om erop te steunen, maar wel om erop te zitten. En die twee dingen kan ik maar niet accepteren. 

Ik wil het nog niet en doe het ook niet. Nog lange niet. 

Ik dacht door af te vallen een betere conditie te zullen krijgen. Dus ik blijf doorzetten. Al is het met een ons in de week. Dat is toch vijf kilo en twee ons in een jaar. 

Dan ben ik over zes jaar op m’n streefgewicht. Dan ben ik vijfenzeventig. Dat zou toch mooi zijn hè. Als ik over zes jaar dertig kilo lichter ben. 

Dan heb ik eindelijk weer maat achtendertig/veertig. Dat is mooi. 

Nou, ik beloof het. Dan geef ik een groot feest en trek ik iets moois aan. 

Iets moois, niet om te vieren, dat ik op m’n streefgewicht ben, maar dat ik er nog bén. 

Want met mijn genen, is het al een wonder, dat ik in januari zeventig hoop te worden. Dus ik wil het volhouden. Afvallen met één ons in de week. 

En als ik dat feest geef, zijn jullie allemaal uitgenodigd. 

Als ik het feest niet geef, zijn alleen mijn naasten welkom. 

Want dan is het feestje in besloten kring. Kunnen ze er ook niet over lullen. 

Met een borrel en bitterballen. 

Geen lelies, want daar ben ik allergisch voor en met Hazes, die mijn lijflied zingt: ‘Leef’, (alsof het je laatste dag is) en met ‘Es soll so bleiben, wie es bis Heute war’.

En dan de familie dansend het etablissement uit. 

Want klassiek hoeft nu gelukkig ook niet meer. 

Bist du bei mir? Ja, doei!!!

Lekker puh!

Groetjes, Rietje 

Fugit Hora

Lieve vrienden,

Gisteren maakten we een Noord-Hollands toertochtje met de Oldtimer. 

Gewoon zomaar, voor de leuk. 

We reden richting de Beemster over binnenwegen. 

Het verbaast me niets, dat het virus weer oplaait.

Langs terrassen rijdend, zag ik hoe druk het overal was. Echt. 

Hoezo anderhalve meter? 

Lekker hutjemutje. Het is toch buiten? Nou, met zo een afdak erboven is niet helemaal buiten hoor. 

We reden richting Middenbeemster en ik genoot van de prachtige boerderijen en zo hier en daar wat jongvee. Kalveren, veulentjes.... 

Altijd aandoenlijk. 

In meerdere tuinen wapperde zowaar de regenboogvlag vanwege de pride. 

En toen zag ik op een gevel

“Fugit Hora” staan, de tijd vliegt. 

Meteen gingen mijn gedachten naar de Netflix serie, die wij volgen, waarin een moeder gechanteerd wordt, omdat ze een relatie met een vrouw heeft. Ze moet haar ontslag aanvaarden om niet uit de ouderlijke macht ontzet te worden. 

Ja, de tijd vliegt. 

Gelukkig meestal de goede kant op. Hoewel? 

Toen we nog in het landelijke dorp met alle schoonheid, die je je kunt bedenken reden, doemde er zomaar uit het niets een grote nieuwbouwwijk op. 

De meest wanstaltige moderne huizen stonden daar dicht op elkaar gebouwd. 

Zo jammer. Het landelijke was meteen weg. Alsof er een streep getrokken was in de tijd. 

Ik vroeg me af, wie daar nou toestemming voor gegeven heeft. 

In ieder geval iemand, die niets op z’n gevel heeft staan. 

Of hooguit: “De boot is betaald”, zoals “De Verleiders” riepen. 

Hoewel het misschien minder comfortabel is, geef ik toch echt de voorkeur aan de charme van echte oude huizen. Niet dat nagemaakte met van alles dat oud moet lijken en ernaast een huis dat superstrak modern is. 

Een oud huis met hier en daar een scheve dakpan en een verweerde goot, maar in ieder geval een huis, dat past in de landelijke omgeving of in een statige oude wijk. 

Een huis dat geen deel uitmaakt van de moderne eenheidsworst en waar de tijd een beetje stil heeft gestaan. 

Met een pannetje soep op de stoof en iedere morgen een vers eitje uit het hok. 

Fugit Hora......

Met landelijke groet, 

Rietje

Vogels en Allochtonen

Lieve vrienden, 

De vogels in mijn tuin verwennen mijn oren met hun gekwetter en gezang. Terwijl een jong roodborstje, waarvan de borst nog moet kleuren, om ons heen hipte om mieren te pikken, zaten wij in de tuinstoel en hoorde ik plotseling een enorm getsjilp van een merel, dacht ik. 

Ik vreesde dat het nest van de merel geplunderd was. 

Het zou dan in de coniferen moeten zitten, want daar kwam het kabaal vandaan. Wat een herrie. 

De merel is in zo een geval een Piet Paniek hoor. Maar ja, stel je voor dat een moordlustige aaseter jouw baby’s wegpikt. Dan schreeuw je toch alles bij elkaar. 

Ik liep naar de coniferen om eens te kijken waar de herrie precies vandaan kwam. 

Geen merel te zien. Hoe ik ook zocht. 

Opeens was het geluid een stukje verderop. Ik keek die richting uit en ook daar geen merel. 

Eenmaal weer terug in de stoel, was het geschreeuw wel heel dichtbij. 

In de pruimenboom ontwaarde ik een winterkoninkje met z’n wipstaartje. Het schattigste vogeltje, op de staartmees na. Vinnik. 

Ongelofelijk hoeveel geluid eruit zo een klein beestje komt. 

Ik zocht eens bij de geluiden van die kleine wipstaart en ja hoor. Het alarmgeluid van het winterkoninkje komt overeen met de herrie in mijn tuin. 

Heerlijk blijft het. Een middag doorbrengen tussen Piet Paniek en Wipstaartje. Het lijkt verdikkeme wel een titel van een Pinkeltjesboek. 

Maar dan opeens wordt de tuin opgeschrikt door een zwerm Allochtonen. De halsbandparkieten. 

De groene Krijsers, die het op onze fruitbomen gemunt hebben. 

Ze strijken neer met een grote groep om de appels en peren aan te pikken. De oogst zal opnieuw verrotten op het gras. 

Gelukkig laten ze onze tomaten en komkommers met rust. 

Maar van mij mogen ze terug naar hun eigen land, groenjoekels! 

Met fluitende groet, 

Rietje

Bommelwoorden

Lieve vrienden, 

Bommelwoorden, ach wat is het soms moeilijk om een woord te ontcijferen, doordat je de klemtóon tijdens het lezen verkeerd legt. 

Dagelijks speel ik meerdere spelletjes Wordfeud en dan staat er soms een woord en denk ik: Wat zou dat zijn??? Geen idee. 

Nou ja, bij dat spel worden woorden geaccepteerd of niet en als het geaccepteerd is, zal het wel bestaan. 

Zo stond er laatst leghen. Werkelijk geen idee. Ik dacht in een verkeerde richting. Het was natuurlijk een kip. Een leg-hen. Tsja. 

Zelf probeer ik altijd woorden. Ook als ik denk dat het niet geaccepteerd wordt. 

Zo noemen Ajacieden, de club uit 040 lampjes maar ook wel pisvee. Ik had er de letters voor en voor mijn eigen plezier, legde ik het woord en drukte op speel. 

Wordt het toch geaccepteerd...

Tegenstander in opperste verbazing. Ik ook trouwens. Ja, en leg het maar uit hè. Dat gaat niet zo makkelijk. Leg maar uit dat het komt door de uitspraak van ene meneer R. Waterreus…. Een niet voetbalkenner heeft geen idee. 

Aspergeroomsoep. 

Soep van de oom met Asperger? Een bommelding, soort treintje? Hier komt overigens het bommelwoord vandaan. 

Inkepingkje. 

Jaja, komt zo uit het sprookjesboek. 

Ooit stond er in een rouwadvertentie, dat de verassing plaats zou hebben na de plechtigheid. 

“Ach”, riep mijn nicht, “we krijgen een verrassing”….

Hoe leuk zijn deze spraakverwarringen met bommelwoorden. 

Een kerstengeltje. Wij noemen dat een kersten-geltje. 

En zo zijn er nog heel veel andere verkeerd uitgesproken woorden. 

Vanmorgen las ik een leukerd in Onze Taal. Weliswaar geen bommel, maar wel een spraakverwarring. 

Iemand die het woord ui kent als siepel, had zich altijd afgevraagd waarom de volgelingen van Jezus, “die siepels” genoemd werden. 

Nou, diegene is vast een pilslikker of een slaplukker. 

Want zelfs mijn betovergrootmoeder wist, dat het apostelen waren. 

Maar verder zal ik jullie niets meer toedelen, want ik moet m’n verfrommel nog opruimen. 

Groetjes, 

Rietje

Imagoschade

Lieve vrienden, 

In de roddelrubriek van de krant, las ik dat het merk ‘Marco Borsato' van de eerste plek verdwenen is. 

Hij heeft imagoschade opgelopen. 

Het is toch wat hè. Hoe bestaat het? 

Ja, mijn favoriete zanger was het toch al niet. Voor hem is bij mij de uitknop uitgevonden. 

Met die misselijke teksten van die meneer Ewbank, je weet wel, de schrijver van het Koningslied. Van de dag die je wist dat zou komen. 

Ook zijn imago zal wel averij opgelopen hebben. 

Ja, dat heb je in Nederland. Je kunt van alles roepen en zeggen. Het mag allemaal. 

Maar buiten de pot piesen en betrapt worden....

Het wordt je niet vergeven als je BN’er bent. 

Ben je echter van koninklijken bloede, dan mag het weer wel. Want ja, je moet toch ergens een eigen vrije keuze in kunnen maken......

Benno kwam ermee weg en Carlos jr. en prinses Irene en de brilprins. Met foto’s en al. Maar toch…Stttt. 

Maar buitenshuis rotzooiende BN’ers verliezen hun populariteit. 

Lopen imago schade op. 

Neem nou die presentator met dat glanzende bolletje van het late avondprogramma. Dat bolletje waarmee hij ieder muziekstuk knikkend de maat nam. Gewoon in de anonimiteit verdwenen, die man. 

Soms mag dat bolletje nog een schnabbeltje meeknikken, maar dat mag eigenlijk geen naam hebben. 

En dan denk ik weer: waar stak hij z’n neus dan in? Welke dame was de ontvanger van deze heren? 

Ook bekend, maar ze komen er gewoon mee weg. 

Ze laten het gebeuren, draaien zich om en staan weer leuk te doen op onze flatscreens of geven nog een riedeltje op hun klavier. 

Maar als er een keer een vent z’n hand laat leunen op hun bevallige achterste-tje, dan heb je de poppen aan het dansen. 

Dan roepen ze om het hardst: Ik ook! Ik ook! Ik ook!!!

Me-too!!

Dus tegen deze dames zou ik willen zeggen, blijf van andermans vent af of krijg de imagoschade! 

Vriendelijke groet, 

Rietje

Dansende krentenbollen

Lieve vrienden, 

Wanneer je aan het lijnen bent, heb je soms visioenen. 

Zojuist zag ik, vlak langs mijn gezicht, mini krentenbollen langs huppelen. 

Ze maakten steeds een sprongetje als ze recht voor mijn neus waren, zodat ik net mis hapte. Valsspelen, noem ik dat. 

Het zijn zo van die simpele dingen. Afgelopen zondag tenslotte culinair verwend. 

*Dus zeur niet! Het blijft geen feest. 

Maar ik ben niet aangekomen....

*Ja, maar ook niet afgevallen toch? 

Nee, nou…Meer dan een ons in de week hoeft toch niet? 

*Nee, natuurlijk niet. Wie het kleine niet eert, is het grote niet....... 

Ja, nou weet ik het wel. 

Ik doe toch mijn best? Minder eten kan niet. Echt niet. Geen wijntje, geen snoepje. 

*Ja, maar je moet bewegen!!!!! 

Tuurlijk. Je ziet toch wat ik ‘s morgens voor toeren uit moet halen om die zenuw een beetje ruimte te geven, zodat hij zich tussen mijn verzakte wervels uit kan wurmen? 

*Jawel....maar uh…”

Oh, niet genoeg bewogen? 

Nou, ik vind de badkamer helemaal droogmaken na het douchen ook wel beweging hoor. 

Oh, nog dingen doen, die ik anders niet doe?

Ik doe mijn best. 

*Nou ja, zelf weten, maar zeur dan niet.”

Ik zeur al niet meer hoor. 

Ik neem wel weer kaasblokjes met tomaatjes en kipfilet. 

Nou je zin? Zometeen doe ik twee rondjes door de tuin. Peren gooien met de hond. 

En dan roept manlief: 

Lieverd, zo gek…er dansen krentenbollen over de tafel!!!!!!

Grrrrrrrr. 

Groetjes, 

Rietje

Siri

Lieve vrienden,

Gisteren had ik het er al over. De techniek van de telefoon, internet en al die bijzonder handige dingen van de tegenwoordige tijd. 

Mijn schoonmoeder maakte nog mee, dat er voor het eerst een passagiersvliegtuig de lucht inging. 

Wij maakten onder andere de uitvinding van de televisie mee, van het plastic, een product waarover binnenkort in Europabelasting betaald moet worden, de computer, de mobiele telefoon. Zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. 

Ja, allemaal meegemaakt. Door ons allen. 

Tegenwoordig staat de techniek voor niets. Het probleem is nooit zo groot of er wordt een oplossing voor gevonden. En dat is andersom ook zo. Want sommige mensen verzinnen bij iedere oplossing wel een probleem.

Maar nu is mij toch iets overkomen.... Een wonder. Echt, heus. 

Op mijn telefoon zit een spellingscontrole. Deze verzint de woorden waar ik bij zit. Serieus. Dat probleem kennen we waarschijnlijk allemaal. 

Maar wat mij gisteren toch gebeurde.......

Heb ik mijn Lariekoekje verstuurd, verschijnt er een berichtje: ‘Lees het nog eens terug, ik moest zo hier en daar wel even grinniken’. Dat geloof je toch niet? 

Echt de hedendaagse techniek met uitroeptekens!!! 

Geweldig. Dit was geen Siri, want ik had de heilige Siri niet aangeroepen. 

Nee, het was een ingebouwde corrector. Dat is zo een iemand, die je fijntjes wijst op gemaakte fouten. 

En er dan ook nog enkele kanttekeningen bij plaatst en vraagt of het laat was en er misschien een drankje te veel genuttigd was. 

Het heeft mij behoed voor het openbaar plaatsen van mijn Lariekoekje met fouten. 

Alle gekheid op een stokje, zij en ik denken en doen vaak hetzelfde. Zij is een soort van alziend oog in mijn blinde vlek. Met dezelfde geboorteplaats en beiden neergestort in de regio Kennemerland, zijn wij een soort Suurbier en Krol, Knabbel en Babbel, Johnny Jordaan en tante Leen, Waldorf en Statler. 

Dan laat ik natuurlijk in het midden, wie wie is, anders krijgen we dat weer. 

Nee, met Cor de Commaneuker, zoals ik haar maar zal noemen heb ik de klik, die ik met enkele van mijn trouwe lezers heb. 

Zoals ik die ook heb met K.K. te L. 

Gieren om dezelfde dingen en janken om een dier, zak maar zeggen. 

Wat heerlijk, dat er in deze wereld mensen zijn die net als ik het leven met een korreltje zout nemen. Bij wie de humor hen op de been houdt. 

Die altijd weer het zonnetje door zien breken na een hevige donderbui. 

Die zomaar op de vroege morgen zitten te huilen van het lachen, om de tranen van hun verdriet te verbloemen. 

Mensen, die in mijn hart zitten en er nooit meer uitgaan. 

Mensen die met hun eerlijkheid dat plekje verdiend hebben. 

Mensen waar ik van hou. 

Met hartelijke groet, 

Rietje

Spotify

Lieve vrienden,

In mijn nieuwe auto zit een Bluetooth aansluiting, waarmee ik van alles, vanaf mijn telefoon kan afspelen. Zelfs m’n berichten worden voorgelezen. 

Zo kan ik ook Spotify afspelen in de auto. Met deze app kun je allerlei muziek op je telefoon zetten. Dan maak je een eigen Play list. Meerdere zelfs. Ik heb de gratis app en dan moet je alleen af en toe reclame aanhoren. Nou ja, dat is dan maar zo. En met het Sonos geluidsysteem dat wij in huis hebben kun je ook de Play list afspelen, die je samengesteld hebt met Spotify. 

Maar goed, je kunt het dus ook afluisteren als je in de auto stapt en je je telefoon bij je hebt, met Bluetooth ingeschakeld. 

Dan druk je een bepaald knopje in en op het beeldscherm van de auto verschijnt jouw Play list. 

Dat vind ik toch zo onbegrijpelijk. 

Maar het is nog veel gekker. Want als je op een bepaald nummer toetst, verschijnt er een foto van de zanger of zangeres in beeld, met de titel van het liedje. Een foto!!!!!!

Ik kan daar echt met mijn pet niet bij. Ik snap er helemaal niks van. Ik zie dat het zo is, maar hoe het komt???? 

Enkeltje feestverlichting voor mij. Abracadabra. Snap er hillegaar niks van. 

En dan een Play list maken. Ach, ach, wat een feestje. Gewoon, lekker leuke liedjes uitzoeken, die je dan later thuis of in de auto kunt luisteren en natuurlijk keihard mee kunt zingen. 

Wel vervelend met dat meezingen is, dat de artiest de tekst niet zo goed kent als ik. Hij of zij zingt het altijd verkeerd. 

Echt hoor gewoon in mijn auto, zingen ze heel iets anders dan ik. 

Voor de meligheid heb ik ook ‘Hendrik Haan uit Koog aan de Zaan’ ertussen gezet. 

Nou, dat zingt Leen Jongewaard net zo goed als ik. Gelukkig maar. Anders zou ik daar toch een rot momentje van hebben. 

Dan zou er gewoon in mijn hoofd blijven zitten: Alle vrouwen keerden vlug, teleurgesteld naar huis terug. 

Want als je niet meer op de tekstvastheid van Leen kunt vertrouwen, ja, waar blijf je dan zo is het toch meneer?

Met een vrolijke noot, 

Rietje

Lunch

Lieve vrienden, 

Gisteren waren we uitgenodigd voor een lunch in Overveen. 

Een lunch van half één tot half vijf. 

Hoe heerlijk. 

Buiten op het ruime terras aan een duinmeer. 

Twee zwanen zwommen rond en langs de rand van het meer stonden de dotters en ereprijs te bloeien, tussen het riet. Kwikstaartjes vlogen af en aan. Een waar paradijs. 

En wat werden we weer in de watten gelegd. Het was een geslaagde middag. Ongevaarlijk, want op afstand en buiten. Met onze eigen kinderen. 

Gelukkig was het weertechnisch gezien, precies goed. 

We hebben ook erg gelachen, want ons schoonkind is wel heel grappig hoor. Ze doet dingen, die wij niet bedenken, maar zij wel. En dan ook doen hè. Heerlijk. Een soort vrouwelijke uitvoering van Pietje Bell. 

Op de terugweg reden we langs een pannenkoeken restaurant. Naast het terras waren trampolines, vol met springende kinderen. 

Dat zijn de dingen waar ik door getriggerd word om mijn gedachten op hol te laten gaan. Daar denk ik dan iets over. 

“Kijk”, zei ik tegen schoonkind, “onbeperkt pannenkoeken eten”. ....... 

En ja hoor, het kwartje viel meteen. 

Hoe oud ben je nu? Oooh zo oud al.... tsja. 

Om de file te ontwijken reden we nog even over het kopje van Bloemendaal en na een heerlijke middag, zit ik nu dit stukje te schrijven. 

Een plezierig uitje, een ware traktatie. 

Nu lekker uitbuiken en vanavond alleen nog een kopje koffie. 

Het leven is mooi en ik voel me echt een gezegend mens. 

Zelfs als het Corona virus nog steeds rondwaart. 

Met hartelijke groet, 

Rietje.

Boodschappen doen

Lieve vrienden, 

Gisteren voor het eerst naar de supermarkt geweest. Nou, dat was weer een uitdaging. 

Maar eerst naar de banketbakker voor mijn zaterdag taartje. 

Ook hier ging het niet vlekkeloos. Eerst langs het terras van de naastliggende ijssalon. Ligt/zit er zo een ”hipster”, u weet wel zo een veganistische, glutenvrije, baardaap met een knotje. Hij bevindt zich op de bank van de ijssalon met z’n schoenen op het kussen. Ogen gesloten, Oooohm zoemend. 

Daar word ik zo pissig van hè. Dan zie ik in gedachten een oma komen met haar kleindochter. Meisje met mooi roze jurkje die met oma een ijsje gaat eten. Dat mooie jurkje schuift op de bank, waar de schoenen van die jujubes net gelegen hebben. 

Mafketel!!!!!

Binnen blijf ik keurig, ruim anderhalve meter van mijn voorganger weg. 

Meneer wil alles aanwijzen. Zo één en zo één….

Het was net de taartjes-tango, die we deden. Hij opzij, ik opzij. (Sonneveld noemde het de tearoom-tango)

Wij dansten door, totdat er 10 taartjes in de doos zaten. 

Toen kwam er iemand zo dicht achter mij kwam staan, dat ik haar aerosols in mijn nek voelde. 

Zal ik schelden, zal ik slaan? 

Goddank, mijn danspartner rekende af en verliet rakelings langs mij, het etablissement. 

Opgelucht bestelde ik mijn twee taartjes en kon naar buiten. 

Staat er een groep kletsende dames, tussen het terras van de ijssalon en de ijssalon. 

Ik ben maar teruggelopen en over de rijbaan gegaan. 

Klinkt gek, maar ik bescherm mezelf. COPD hè. 

Als een ander niet uitkijkt, moet je het zelf doen. Maar m’n taartjes had ik binnen en die hoefde ik niet aan te wijzen. Ik ken de namen uit m’n hoofd. 

Toen naar de supermarkt. 

De garage in en via een lopende band omhoog. Handvatten van het karretje ontsmet. Zo…Even zoeken en ja hoor de bloemkool pizzabodem gevonden. (Is dat lekker? Ja, dat is lekker) 

En keurig zelf afstand houden, lukt prima als je af en toe stiekem met iemand danst. 

Zij opzij, ik opzij. 

Het boodschappen pakken en scannen bij de kassa ging goed. 

Maar toen ik het pand wilde verlaten, verzeilde ik in een wirwar van karretjes-pakkers. 

Een licht gevoel van paniek maakte zich van mij meester. 

Via de lopende band weer in de auto en zonder iets aan te raken mijn handen ontsmet. 

Thuis meteen de handen met water en zeep gewassen en ik kon een zucht van verlichting slaken. 

En dan zie ik foto’s voorbijkomen van stampvolle disco’s en beelden van de overvolle Kalverstraat in Amsterdam.......

Nee, dank u!!!

Gezeten in mijn heerlijke tuinstoel denk ik dan: Dank voor de Gartenküste. 

Mijn zomerverblijf: Hintergarten! 

Met opgeluchte groet, 

Rietje

Kapster

Lieve vrienden, 

Hoe een simpel verzoek aan mijn vroegere kapster mij een gezellige middag bezorgde? Nou, dat ging alsvolgt. 

Vroeger had ik makkelijk haar. 

Wassen, föhnen, niks meer aan doen. De laatste jaren, lukte dat om verschillende redenen niet meer en ging ik wekelijks naar de kapper om mijn haar te laten doen. 

Een poosje terug sprak ik een kapster, die 31 jaar in de kapsalon werkte, waar ik altijd zo goed geknipt werd. 

Ik vroeg haar, of ze een keer een lastig stukje van mijn haar kon knippen. 

Ja, zij wist hoe het moest, zei ze. 

Ze heeft inmiddels een eigen zaakje in hetzelfde pand als mijn pedicure. 

Ik had alle vertrouwen in haar. Ze stond me op te wachten en gaf mijn haar de zo door mij gewenste coupe. 

In haar stoel, spraken we over mijn moeder, die er al bijna veertig jaar niet meer is en die zij nog gekend had. We haalden herinneringen op aan vroeger en kwamen erachter, toch wel heel veel gezamenlijk kennissen te hebben. 

Zij heeft mijn klandizie gewonnen. Heerlijk weer. 

Nu moet ik het natuurlijk nog wel aan de andere kapper vertellen. Maar dat zal ik met veel respect doen. 

Toen bleek dat de tijdsindeling van mijn pedicure niet klopte, moest ik een poosje wachten. 

Daar stapte een hele goede oude bekende van mij binnen en ook zij moest wachten. Wij hadden elkaar lang niet gezien. 

Een uiterst amicaal gesprek voerden wij en we zullen elkaar vast wel snel weer zien. Dat is altijd zo. 

Zij kwam er nog even bijzitten in de behandelkamer van de pedicure en vertelde dat zij 

‘s morgens nog een boeketje gehaald had bij onze gezamenlijke bloemist en dat deze vandaag met vakantie ging. Voor mij een signaal, dat ik daar na de behandeling nog even snel langs moest rijden. 

Met een juweeltje van een boeketje reed ik naar huis. 

De zon was doorgebroken en een stralend weekend lag in het verschiet. 

Toen ik, veel later dan gepland, thuiskwam, was de tafel gedekt, de bloemkoolgoreng zat in de wok en de gebakken eitjes spetterden in de pan. 

Er wachtte mij een glas water en ik realiseerde me, dat dit weer een middag was om in te lijsten. 

Met opgewekte groet, 

Rietje

DNA bekend

Lieve vrienden, 

DNA onbekend. Dat tv-programma emotioneert me enorm. 

Want de hoofdrolspelers zijn mensen die heel onzeker zijn over hun afkomst. In het algemeen over de identiteit van hun vader. 

“Je kunt vele vaders hebben, maar je hebt maar één moeder”, zei mijn moeder altijd. 

En zo is het ook. Soms hoor je dat kinderen in hetzelfde gezin allemaal een andere vader hebben. Dit is dan ook bekend. Maar dikwijls zijn er familiegeheimen. En een familiegeheim is dikwijls heel pijnlijk voor de betrokkenen. 

In ons gezin was dat ook zo. 

Pas op mijn achttiende wist ik hoe het echt zit. 

Ik heb het eruit moeten trekken. Het verhaal dat mij zo bezighield. 

En mijn raadsel werd eindelijk opgelost. 

Als ik naar dat tv-programma kijk voel ik de pijn van de mensen. 

De teleurstelling en de opluchting. Het verdriet, de blijdschap. 

Dan herken ik mezelf met mijn jarenlange zoektocht. 

Vaak zie ik het ook terug bij anderen. 

Het komt heel vaak voor bij leeftijdgenoten van mij. 

Jezelf jaren afvragen of jouw broer of zus ook inderdaad jouw broer of zus is.

Jouw vader, jouw vader. 

Het is een probleem dat vandaag de dag geen probleem meer is, met alle samengestelde gezinnen. 

Maar vroeger, toen een scheiding nog een schande was, was het erg. Heel erg. 

En wat heb ik dan een medelijden met mijn ouders. De lieverds die zo lang een geheim met zich meedroegen. 

Mijn vader, die het meenam in z’n graf. 

Had ik hem maar kunnen vertellen dat ik zo dankbaar was dat hij mijn vader is.

Maar hij hield het geheim bij zich. Het bleef zijn geheim voor mij.

Toen het mij verteld was, was mijn moeder verlost van haar angstvallig verborgen leven van vlak voor mijn geboorte. 

En ik was alleen maar trots, omdat ik de naam van mijn vader droeg. 

Met vriendelijke groet, 

Rietje