Netflix helpt

Lieve vrienden,

Iedere dag komt er in mijn hoofd weer een onderwerp langs voor een nieuw schrijfsel. 

Toen ik vanmorgen wakker werd wist ik zeker, dat ik het erover ging hebben. 

En nu? Nu ben ik het alweer vergeten. 

Zoveel spookt er door mijn hoofd, dat ik er vannacht nog over na lag te denken. 

In andere tijden denk ik aan de voetbal. Over het kampioenschap, de opstelling, eventuele nieuwe spelers. Transfers en nieuwe trainers. Foute beslissingen van een scheids, kortom, voetbal! 

Maar nu? Ik wil er niet aan denken. Kan er niet aan denken. Er spelen op dit moment andere dingen. 

Maar gisteren stond er opeens in de krant, dat een Spaanse club onze keeper wil inlijven. Ruilen voor drie mislukte Spaanse spelers. Koopjesjagers!! Hoe durven ze? 

Meteen kreeg ik weer een kriebel, die ik lang niet gevoeld had en ik werd er zowaar kriegel van. Dit gedoe kan ik er helemaal niet bij hebben. Terwijl ik nog niet weet hoe allerlei zaken opgelost gaan worden. En aan zo een oplossing wil ik ook nog niet denken. Is er al een oplossing? Een vaccin? Medicatie? Nee. Nou waar praten we dan over? 

We kunnen het er pas over hebben als iemand de moed gehad heeft om de grendel van de deur te halen. 

Iemand die roept: Ga je gang!!!! 

Durf ik het dan? Ik vrees van niet. Want zoals ik al zei, ik hoor bij de bangerds. 

Ik zie mezelf niet naar de voetbal gaan hoor. De leuningen van de roltrappen vasthouden... ik moet er niet aan denken. 

Zolang ik op twee gedachten hink, willen en doen of willen en niet durven, zijn al mijn dagen hetzelfde. Ik wil zo graag oplossingsgericht denken, maar kan het gewoon niet. 

Het lukt niet. Al die weken heb ik geen autogereden, geen boodschappen gedaan. Eens zal het weer moeten. Maar voorlopig ben ik nog op het punt, dat ik niet meer naar het nieuws wil kijken, want het is helemaal geen nieuws. Ik wil ook geen cijfers meer weten. 

De laatste weken niet meer. 

Ik wil eigenlijk in m’n schulp kruipen. 

‘s Avonds zetten we de tv aan en kijken we Netflix. We hebben gisteren zelfs drie afleveringen achter elkaar gekeken. Bingewatch-en noemen ze dat. Het moet niet gekker worden hè? Maar als we verdiept zijn in de problemen en intriges van de heer en mevrouw Underwood, vergeten we de dagelijkse sores. Vannacht kwam ik erachter dat van drie afleveringen op een avond, de rust om te slapen verdwijnt. 

Dan lig ik me in bed kwaad te maken over de voetbal en het virus en alles waar geen oplossing voor is en spookt het presidentiële echtpaar er ook nog tussendoor. 

Vanavond maar weer gewoon twee afleveringen kijken. 

Met hoopvolle groet, 

Rietje Stelder

Wie verre reizen doet

Lieve vrienden,

Wie verre reizen doet kan veel verhalen.... Mooi spreekwoord. 

Persoonlijk maak ik er liever van: wie vele reisjes doet....

Toen manlief met pensioen ging hebben we afgesproken nooit meer te vliegen. 

Zoveel vlieguren hebben we, dat we daar echt klaar mee zijn. Al dat gedoe op de diverse luchthavens, daar heb ik het niet eens over. 

Het is heerlijk, nooit meer vliegen. We kunnen erbuiten. 

Net zoals wekelijks naar de kapper. Gewoon opdrogen? Prima! 

Vele reisjes? Die gaan we absoluut missen. Want gedurende langere of kortere reisjes, hebben we veel beleefd en herinneringen gemaakt. Volgens mij het kostbaarste bezit van de mens. Herinneringen....

Aan de jeugd, de baby, de ouders, reizen. Wat hebben we er veel. Alles opgeslagen op onze harde schijf. Leuke dingen, nare dingen, spannende dingen...

Het bijzondere van herinneringen is, dat je pas, wanneer je echt serieus terugdenkt, weer weet wat je deed en met wie je waar was. 

Met het managementteam van het ene of het andere bedrijf? De ene Oldtimerclub of de andere? 

Met vrienden en zo ja met welke? Met familie? 

Samen? 

Samen weten we meestal nog wel. 

De avonturen van voor het navigatiesysteem (TomTom) en de mobiele telefoon. Hoe konden we er ooit buiten? 

Een raadsel, dat ik probleemloos, helemaal alleen gedurende een half jaar door heel Nederland geënquêteerd heb, voor een reclamebureau. 

Achteraf doodeng natuurlijk. 

In het donker verdwalen in de bosrijke omgeving van Maarn. Helemaal alleen, zonder TomTom, telefoon, straatverlichting. 

Alleen met m’n autootje en m’n wegenkaart, nog maar een paar kwartjes voor een telefooncel en het lampje aan het plafond van de Mini, was ik best wel eens bang in het donker. Heel bang zelfs. 

Maar het kwam toch weer goed. 

Tegenwoordig droom ik veel en dikwijls zijn het angstdromen. 

Die gaan meestal over verdwalen. Met een telefoon, waarvan het beeldscherm vastgelopen is, terwijl de batterij bijna leeg is en steeds verder leegraakt.

Dit schrijvend denk ik dat het iets met de ervaringen en angsten tijdens mijn “reisjes” te maken heeft. 

Mijn lockdown in een vreemde stad, in een ver land, helemaal alleen op een hotelkamer wegens ziekte, in de tijd waarin ik nog werkzaam was bij KLM en je een telefoongesprek aan moest vragen bij de centrale via de receptie van een hotel. Weet je dat nog? 

Of opgesloten zitten in een hotel in den vreemde, omdat er opeens een opstand uitgebroken was en je de vlammen in de stad op zag laaien. Daardoor dagen later dan gepland, terugkomen op Schiphol, op een autoloze zondag. 

Met m’n ontheffing mocht ik via de kortste weg naar huis rijden. Ik reed via Haarlem en nam 3 collega’s met bagage mee in mijn Mini. 

Een week later vond ik nog een schoen onder een stoel. Gelachen hebben we wel. 

Een mens kan toch veel verdragen. 

Zo zitten we nu allemaal thuis en zelfs als we alleen zijn, hebben we gezelschap van onze herinneringen. 

Of ze nou mooi of akelig zijn, ze zijn er en ze zijn van ons. 

Alleen van ons. Dus laten we onze herinneringen koesteren. 

Af en toe borrelt er bij mij een naar boven en dan schrijf ik er een stukje over. 

Want wie vele reisjes deed, kan veel verhalen

Met hoopvolle groet, 

Rietje Stelder

Tip: Rijksmuseum

Lieve vrienden, 

Gisteren kreeg ik via de mail Cabine Actueel. Maandblad van de vereniging van voormalig cabinepersoneel. 

Op een of andere manier hebben de oud-stessen toch allemaal dezelfde ideeën en humor. Ja zelfs dezelfde manier van schrijven. Ik kon een schaterlach niet onderdrukken, toen ik las dat de voorzitter van onze vereniging voor een, door haar georganiseerd, evenement beslag voor 2500 poffertjes, poedersuiker en 500 haringen met ui had besteld, en deze bestelling weer op een beschaafde manier moest zien te lozen. 

Ze vroeg of wij het voor ons zagen: door de gist steeds groter wordende bergen levend beslag en weer tot leven gewekte haringen. Opnieuw bewegend, maar dan anders. 

Haar was het ook al opgevallen dat het veel drukker is op straat. Daarom laat ze zichzelf ‘s avonds uit tussen 18.00 en 19.00 uur, wanneer heel Nederland aan de prak zit. 

Ik hoor mezelf meteen zeggen: Heel Holland prakt. 

Momenteel wordt mij opeens duidelijk, hoe dom de jeugd, maar ook vele ouderen zijn. Of is het toch dat eigenwijze Nederlandse? 

Geef ze een vinger en ze pakken de hele hand en daarmee misschien het hele land. 

Gisteren kregen we ook een mail, dat ons favoriete hotel in Twente, met ingang van donderdag weer geopend zal zijn. Dan vraag ik me af, hoe ze dat gaan doen. Echt, geen idee. 

Vele zaken blijken voor mij opeens overbodig en sommige broodnodig te zijn. Daaraan zal ik morgen een stukje wijden. 

Als de actualiteit mij niet ergens anders toe dwingt. 

Voor nu: Fijne dag. Was de handen nog een keer en geniet van iets gezelligs! 

Laat je bijvoorbeeld eens rondleiden door het Rijksmuseum, echt de moeite waard. Even wennen aan de pijltjes en de koptelefoontjes. Maar beeld en geluid nemen je mee, naar de wereld van de oude meesters: Https:/www.rijksmuseum.nl en ga naar: “ontdek meesterwerken”. Vooral even het geluid aandoen voor de virtuele rondleiding. Veel plezier. 

Met hoopvolle groet,

Rietje Stelder

Lang Leve de Koning

Lieve vrienden,

Oranje Boven, Oranje Boven.... 

Hebben jullie de vlag al gehesen? Of iets Oranjekleurigs aangetrokken? 

Vandaag viert onze koning zijn 53e verjaardag. 

Om 10.00 uur houdt hij een toespraak op tv en vanmiddag brengt hij een toost uit. Op het land, zijn gezin en familie en op ons. 

Wij vieren mee. Woningsdag. Raar verzinsel. Het zij zo.

Als ieder jaar zouden wij tompouces halen bij de banketbakker. Met zo een mierzoet oranje laagje, weet je wel. Vandaag echter, was de rij om kwart over acht al zo lang, dat manlief rechtsomkeert gemaakt heeft. Er stond zeker 50 man, zei hij. Tsja, elk nadeel heeft zelfs wel eens een nadeel. We zullen het zonder moeten doen. 

In andere jaren volgde ik, via de tv, de koninklijke familie altijd, terwijl ze een wandeling maakten langs allerlei goedbedoelde activiteiten van de onderdanen (mag dit woord nog?)

Vol verwondering over de bijzondere spelletjes, onbegrijpelijke balletstukjes en spontaan of ingestudeerd gezang en vol bewondering voor hun, al dan niet, welgemeende belangstelling voor het, minstens twee uur durende, spektakelstuk. 

Vooral met respect voor alle handenschuddende dames op hun prachtige schoentjes met naaldhakken en veel te koud gekleed voor de tijd van het jaar. Ooit hoorde ik een van de hoogheden vertellen, dat ze thermokleding droeg onder haar voorjaarsensemble. Zo zie je, niet alles is wat het lijkt. 

Vroeger werd er altijd bij verteld: Hare majesteit is gekleed in een robe van taupekleurige moiré zijde, afgewerkt met een voile van mauvekleurige kant, speciaal geklost door twee dames, wonend in het hofje, verbonden aan het genootschap van..... 

Tsja, dat waren nog eens tijden. 

Maar vroeger of nu, ik geniet. Want veel koningsgezinder kan iemand niet zijn. 

Heerlijk, de met klatergoud omhulde reportages. Af en toe zie je de royals elkaar iets toefluisteren en in hun vuistje lachen. Ik hou ervan, maar ben ook altijd weer zielsblij, als het weer goed afgelopen is en men weer veilig en wel in de koningsblauwe bus stapt. 

Ook denk ik aan Prinses Beatrix, die waarschijnlijk met een paar intieme vriendinnen voor de buis aan de taart zit. 

Voetjes, gehuld in een paar comfortabele sloffen, plaid om de koninklijke benen geslagen. Drakensteyn is nog wat frisjes in het voorjaar. De borderterriërs, houden de dames gezelschap. 

Het is reuze gezellig en de fles gaat open. Een bubbeltje met een exquise hapje in de vorm van een klein spekpannenkoekje, Lage Vuursche stijl.

Ze slaakt een zucht, zoals alleen zij die zucht kan slaken. 

Arme Alex, arme Max, hoor ik haar denken, terwijl ze nog eens aan haar glas nipt en een trekje van haar sigaretje neemt. 

Gelukkig duurt het voor jullie weer een jaar. 

Dit jaar gaat het folkloristische feest jammer genoeg niet door. De lintjes zijn via de telefoon uitgedeeld en worden geleverd door de bezorger van TNT. Het Wilhelmus klinkt vanaf vele balkons. 

Het Lang zal hij leven, heeft in deze tijd toch een andere klank. 

We maken het allemaal mee en hopen dat het volgend jaar weer normaal is. Voor de majesteiten en voor ons. Als we het meemaken zijn we er in ieder geval nog. Hebben we het overleefd. Dat is tenminste het doel van alle maatregelen. 

Vanmiddag nemen wij ook een bubbeltje of een bittertje en proosten met elkaar op betere tijden in gezondheid! 

Dat we nog maar lang mogen leven. 

Hoera! Hoera! Hoera!

Met hoopvolle groet,

Rietje Stelder 

Uit het lood

Lieve vrienden,

Gisteren gingen we even naar de banketbakker in Castricum. 

We reden door de tuinderijen van Heemskerk, om wat bloemen en eieren te kopen. 

Het was opvallend druk. Fietsers, auto’s, spelende kinderen, wandelaars. Het zag eruit, alsof iemand heel hard geroepen had, dat het weer mocht....

In Castricum aangekomen ben ik maar in de auto gebleven en ging mijn man naar de banketbakker. Daar hoort ook een ijssalon bij. 

En bij beiden hoort een groot terras. Daar zijn de stoeltjes opgestapeld, maar er is wel een muurtje. 

Klanten gingen gewoon een ijsje kopen op anderhalve meter afstand en gingen daarna het ijsje opeten, naast elkaar op het muurtje zittend. 

In de auto vroeg ik mij af, of ik nou zo een gek mens ben, omdat ik er echt bij vandaan blijf. Het zal wel. 

Ik zie aan het straatbeeld niets vreemds meer. Het is net alsof er geen Corona is. Toch zijn de cijfers nog niet heel goed. 

Uit mijn hoofd vertrekt het virus nog lang niet hoor. 

Gisteren moest ik naar de pijnpoli. Als je weet, wat daar allemaal gedaan werd, voordat ik naar binnen mocht...

M’n pasjes op tafel leggen en laten controleren en ze oppakken en weer opruimen, handen ontsmetten, handschoenen aan, mondkapje voor, schoenzolen laten ontsmetten, ja echt! 

Vervolgens in een rolstoel plaatsnemen met de voetensteun omhoog. Zo werd ik de kliniek ingereden. 

Daar werd ik ontvangen door drie vermomde dames en moest ik plaats nemen op een volledig met celstof afgedekte behandeltafel. 

Was nog wel even lastig om erop te gaan liggen, want ik moest voelen waar de tafel was en waar niet. Zo kun je toch een aardige noodlanding maken. 

“Mevrouw, u ligt uit het lood”.

“Ik ben uit het lood”. 

Dat konden ze natuurlijk niet zien, omdat ik binnen gereden was en niet binnen gelopen. 

Na een injectie in de rug, werd de hele film teruggespoeld, tot aan de lift. Er lag een brief met daarop aanwijzingen en een afspraak voor me klaar. Die mocht ik zelf pakken. 

De handschoenen in een afvalbak, het mondkapje mocht ik houden. 

Jippie, als het zover is, mag ik met de trein mee. 

Wat een contrast met de ijsboer vandaag. 

Wat zou er gebeuren als de regels iets minder strak worden? Dan gaat iedereen weer gewoon los. En dan denk ik dat er een splitsing tussen waaghalzen en bangerds zal zijn. Een beetje zoals het nu is. Maar dan veel extremer. 

Ik moet me maar langzaam gaan voorbereiden op iets minder bang. Voorlopig moet er echter nog heel wat water door de zee gaan, voordat ik dicht bij iemand in de buurt kom. Laat staan me in een gezelschap begeef. 

Ik hoor namelijk bij de bangerds. Eens zal dat wel slijten, maar zover is het bij lange na niet. 

En of de injectie helpt? Nog niet, maar hij krijgt nog een paar weken de tijd.

Met hoopvolle groet,

Rietje Stelder

99 jaar en babyfoon

Lieve vrienden,

In het verzorgingstehuis waarin mijn schoonmoeder woont, hebben ze iets bedacht zodat kinderen hun ouders kunnen bezoeken.

Op straat worden een tafeltje met twee stoelen voor het raam gezet. 

Op afspraak mogen daar twee familieleden plaats nemen. De ouder wordt aan de andere kant voor het raam neergezet. Beide partijen krijgen een babyfoon. 

Hoe verzin je het? Ja, het mag wat kosten....

Mijn man gaat daar geen gebruik van maken, want we weten, dat mijn dove schoonmoeder er alleen maar heel boos van wordt. Ze doen hun best in de verzorgingstehuizen hoor, maar er zijn grenzen. Dit wordt wat ons betreft een absurde vertoning. 

Voor bewoners die in het koppie nog heel goed zijn is het misschien prima, maar wat ons betreft een No Go. 

De bewoners die nog goed zijn, kunnen ook videobellen. 

Ook dat is aan ons niet besteed. 

Een grotere inbreuk op mijn privacy kan ik niet zo snel bedenken. Gaat de telefoon, zie je opeens een vrolijk gezicht tegenover je, terwijl je nog niet gewassen, aangekleed en opgemaakt bent. Haren nog in de war... en eigenlijk wil je naar het toilet... 

Nee, het is een mogelijkheid, maar niet voor ons. Wij willen dat niet. Het is net zoiets als klus-kleren aanhebben en even snel naar de bakker. Nooit kom je bekenden tegen maar dan...... jeetje. 

Of in de hal van het ziekenhuis lopen terwijl je bloednerveus bent voor de afspraak. Heeeee, Rietje!!!! Hallo!!!!! Waar moet jij nou heen????

Nee, ik heb niets te verbergen en de privacywetgeving vind ik veel te ver gaan. 

Maar zomaar video bellen??? Grrr. 

En dan bij het verzorgingstehuis buiten op een stoel zitten en met de dove vader of moeder communiceren via een babyfoon. Een soort gesprek tijdens het bezoek in de gevangenis of vroeger bij het loket op het station...

Als moeder al mee wil werken. 

Hallo moeder!!!!! Haalooooooo!!!!!! Goed om je te zien!!!!!!!!

Wat zeg je????? Je moet harder praten, want door dit ding kan ik je niet verstaan!!!

Waarom bel je me niet gewoon, dat doe je anders toch ook? 

Met hoopvolle groet,

Rietje Stelder

Eppo II

Lieve vrienden,

Het gebeurt maar zelden, maar gisteren was zo een dag met een gaatje. Oftewel een rare dag. We pasten weer op Eppo. 

Dolle pret toen ik beneden kwam. Ze sleurde me aan een punt van m’n ochtendjas naar de keuken. 

Even ontbijten. Krantje lezen en mijn lief ging met haar wandelen. Zoon had dat ook al gedaan, voordat hij haar bracht. 

Toen ik naar de hal liep, zag ik dat het kleed in de voorkamer net de supermarkt was. 

Het lag er vol met boodschappen. Grote en kleine. Dus aan de schoonmaak. 

Toen mijn lief weer terugkwam met de hond, zat ze onder de modder…. In de sloot gevallen. Terwijl ik haar aanschouwde, keek ze mij met een zachte blik aan, zakte door haar achterpoten en deed voor mijn neus een grote plas op het net gereinigde kleed. 

De douche moest nog even wachten. 

Toen ik later met mijn telefoon de QR-code van een pakket gescand had zag ik, dat ik daarmee, zojuist een abonnement aangeschaft had door de app te gebruiken. Toen ik dat ongedaan gemaakt had, had ik vreselijke hoofdpijn. 

Mijn lief stelde voor weer in bed te gaan liggen en er opnieuw uit te stappen. Dit keer met m’n andere been. 

Nadat Eppo nog een keer gebraakt had, nadat ze een groen blaadje opgegeten had en dit keer niet op het kleed kotste, maar wel op de vloer, heb ik er maar om gelachen. 

Het was zo een dag, waarbij je je vooral niet druk moet maken en moet denken: morgen gaat het beter. 

En Eppo? Ik vind haar nog steeds de liefste.

Met hoopvolle groet,

Rietje Stelder

Eppo

Lieve vrienden,

Gisteren werd ik al heel vroeg wakker. Er stond iets gezelligs op het programma. 

We waren gisteren het hondendagverblijf voor Eppo, de Bordercolliepup van onze zoon. 

Mijn lief ging gedoucht en aangekleed naar beneden. Ik wachtte tot hij klaar was in de badkamer. 

Beneden hoorde ik de voordeur al dichtgaan. Toen mijn rug een klein beetje meewerkte ging ik ook naar beneden. 

Voor de glazen deuren tussen de kamer en de hal, sprong een harige stuiterbal met vier poten tegelijk de lucht in. De staart zwiepte allen kanten uit. 

De hond van de kinderen was bij ons, omdat ze allebei tegelijk dagdienst hadden. 

Hoe heerlijk is het om weer een jong beest in huis te hebben. Een beest, dat niets anders vraagt dan een bakje voer, water en een beetje aandacht. En natuurlijk af en toe een flinke wandeling. Voor dat laatste heb ik gelukkig mijn lief, want een grote ronde met deze jongedame is niet te doen voor mij. 

De hond is nu een week of zes in de familie en inmiddels 4 maanden oud. 

Behorend tot een ras dat gebruikt wordt om schapen te drijven, heeft ze een tomeloze energie. De Bordercollie staat bekend om de intelligentie en de gehoorzaamheid. Ze worden tegenwoordig ook wel gebruikt als hulphond. 

Deze jongedame gaat naar de training en heeft al zoveel geleerd. Geweldig. 

We wilden zelf geen hond meer, nadat ons eigen hondje het tijdelijke voor het eeuwige verruild had. We hebben alle jaren van ons huwelijk een hond (of twee) gehad. Nu wilden we niet meer zo gebonden zijn en zomaar kunnen zeggen: “kom, we gaan een paar dagen weg”

Maar helaas, dat zit er door de crisis dit jaar niet in voorlopig. 

Zoonlief en vooral de schoondochter wilden heel graag een hond en hadden alles geregeld voor wat betreft de oppas. 

Maar geef dit hondenmens een pup in de armen en ze is verkocht. 

De geur van een pup doet me smelten en meteen is er een soort van verliefdheid. 

Hoezo naar de oppas? Breng maar bij ons....

Echt we waren het niet van plan. 

Gelukkig hebben lief en ik dezelfde passie voor honden. Hij heeft alweer een rondje gelopen en kwam al z’n oude bekenden weer tegen. De pup heeft er een boel 65+vrienden bij. 

De moeder van de pup is de hond van een schrijver, die aan een boek bezig was in een huisje in het bos, samen met z’n drachtige hond. Daar, in het huisje in het bos werd Eppo geboren. Aan de rand van de hei. 

Haar eerste levensweken bracht pup door bij een schrijver......, 

Terwijl ik dit schrijf, is ze heel vast in slaap. 

En zeg nou eerlijk, iets gezelligers dan een warme hondenkop op je voeten, kun je toch niet bedenken? Ik niet tenminste. 

Voor heel weinig krijg je zoveel terug van een hond. 

Het mooiste dat zij kan geven:

Onvoorwaardelijke liefde. 

Met hoopvolle groet,

Rietje Stelder

Wie blijft die schrijft

Lieve vrienden,

Gisteren zat ik naar DE persconferentie te kijken.

Wat heb ik toch een respect voor Mark Rutte. Ik hoorde aan hem een Beatrix zucht ontsnappen. De zucht die zij slaakte na de aanslag op de koninklijke familie in Apeldoorn.

Je zult het maar moeten vertellen. Dat er nog bijna geen lucht komt voor de ondernemers, de economie. Dat er nog steeds heel weinig verruiming van de maatregelen is.

Toen ik Mark hoorde spreken, rolden spontaan de tranen over mijn wangen.

We zullen ermee moeten dealen. Ik maak me zoveel zorgen om de kleine zelfstandigen. Ik koop gewoon bij de slager, bakker, de veel te dure groentenman, enz. Wij kunnen ons dat nog veroorloven.

Maar oh, wat heb ik te doen met zoveel landgenoten, die het vreselijk moeilijk hebben. Ik zou zo graag een heleboel aanschaffen, maar waarvoor? Waarheen ga ik dan in mijn nieuwe jurk? Er worden al leuke grapjes over gemaakt. De vuilnisbak buiten zetten ofzo..

Wat kunnen we doen? Ik hoorde zeggen: u wacht een oefening in soberheid. Het risico is te groot om de regelgeving verder te versoepelen.

Dag evenementen, dag voetbal, dag etentje, dag feestjes, dag vakantie. Daaag!

Zou iemand al stiekem een sommetje in het klad gemaakt hebben, wat het virus gaat kosten? Gewoon een kleine begroting gemaakt?

Weten we dan ook hoeveel levens er gered zijn door al deze maatregelen? Dus wat een mensenleven nou eigenlijk echt waard is?

Niemand zal het ooit hardop durven zeggen, denk ik.

Ik las in de krant, dat de kans om gewoon dood te gaan, voor iemand van mijn leeftijd nog steeds vele malen groter is, dan de kans om te overlijden als gevolg van het virus.

Hoe egoïstisch het ook is, ik ben dankbaar voor de nog geldende voorzorgsmaatregelen. Buiten de poort voel ik me tamelijk ongemakkelijk.

Want het zal je maar gebeuren.

Gelukkig hoef ik niet aan het werk of ergens heen.

Zolang ik thuis blijf, ben ik veilig en dat blijf ik graag nog even.

En ik zal het voor vandaag omkeren: wie blijft, die schrijft.

Met hoopvolle groet,

Rietje Stelder

Hoe nu verder?

Lieve vrienden, 

Vanavond zitten waarschijnlijk miljoenen mensen om 19.00 uur voor de tv. 

Dan zal onze minister-president vertellen welke maatregelen ervan af morgen gelden. Mag er iets open? Scholen, kapperszaken? Mag de fysio weer aan het werk? 

Geen idee. 

We zijn erg benieuwd met z’n allen en zullen luisteren naar wat er voor ons uitgedacht is door de groep wijze mannen, in conclaaf bij het Torentje op een zonnige zondagmiddag. 

Dit is geen sinecure, maar een serieuze zaak. 

Het gaat niet alleen om onze gezondheid, maar ook en dat is zeker niet onbelangrijk, om de economie van ons land. 

Het eigenwijze volk dat wij altijd waren, is veranderd in een land vol volgzame mensen. 

Ons leven staat immers op het spel. 

Het is niet eens leven of dood, maar we kunnen aan het virus zelfs dusdanig veel schade overhouden, dat we fysiek nooit meer de oude worden. Misschien zelfs niet meer kunnen werken. 

Als ik kijk naar wat ikzelf overgehouden heb aan de complicaties van de influenza van twee jaar geleden....

Toen waren het een paar duizend mensen, die heel ziek waren. 

Nu ligt het hele land stil en hebben we geen idee, hoe we er met z’n allen voorstaan. Hoe het verder zal gaan. 

Of de winkels opengaan en of we überhaupt nog iets te verhapstukken en dus te winkelen zullen hebben. 

Zondagavond keek ik naar OP1. Opgenomen in de kerk in Uden. 

Dit was de meest indrukwekkende uitzending tot nu toe. Een jongeman vertelde dat hij 13 bekenden/ naasten kwijtgeraakt was door het virus....

Lees ik gisteren dat een andere presentator van OP1, ene Sander S. 5 dagen naar Zweden geweest is en dat daar een economisch beleid met 60-gevoerd wordt. 

De terrassen puilden daaruit met mensen, jonger dan 60. 

De 60+ mensen moeten binnen wachten op een vaccin. 60+, die opmakers weet u wel. Die babyboomers. 

Best een goed idee daar in Zweden, maarruh Sander, heen en weer reizen tussen twee landen met een verschillend beleid is niet slim.... Heb je even een virusje gehaald in Zweden? Het is heel iets anders dan de Zweedse griep hoor Sander. Oh, is jou dat nooit verteld? Komt in adellijke kringen niet voor??

En komt jouw lief daarvandaan? Heeft zij het niet, dus alle 60- Zweden niet???

Het zijn zo van die kleine dingen, waar ik een beetje kriegel van word. Misschien toch angst, die er langzaam ingeslopen is. Als ik een groep mensen, dichtbij elkaar zie in een film, dan denk ik meteen: Niet doen. Mag niet...Neeeee!!!

Oooh, je zou er weer smetvrees van krijgen. Misschien krijgen wij dat allemaal wel.

Gelukkig is het prachtig weer en het terras in mijn tuin ligt uit de wind. De blauweregen naast het terras bloeit en geurt. De Clematis bloeit ook en de Kweepeer heeft meer bloemen dan ooit. Dat wordt een rijke oogst. Zo genietend van het zonnetje in de tuin, weet ik dat het weer goed zal komen. De natuur wijst ons de weg. 

Met hoopvolle groet,

Rietje Stelder 

Arbeid Adelt

Lieve vrienden,

Bij mij staat een boeket van roze tulpen en groene sneeuwballen( Viburnum) 

Gekocht bij een stalletje langs de weg in de tuinderijen van Heemskerk. 

Kwekers blij, ik blij. Want gezellig, vers en niet duur. 

Gisteren las ik een blog van een lieve vriendin. Zij was langs kraampjes in “de Noord”geweest om levensmiddelen uit eigen bedrijf van lokale boeren te kopen. Alles te koop aangeboden langs de kant van de weg. Ze had een paar dingen aangeschaft en was gestuit op een boerderij waar “Arbeid Adelt” op het raam staat. Zij had er rare associaties bij. Zou ik vroeger misschien ook gehad hebben. 

Maar ik reageerde op haar blog, met te schrijven, dat ik een heel andere associatie heb. 

Mijn huis heet namelijk “Arbeid adelt” 

Dat ontdekten wij pas, toen we er al hoog en breed woonden. 

Mijn zus zaliger riep altijd: “maar adel arbeidt niet”.

De gevelsteen op ons 100 jaar oude huis, is uiteraard niet door ons aangebracht, maar door een van de vorige bewoners. Hij zit in de muur aan de zijkant van het huis, dus niet direct opvallend. 

Welnu: Arbeid Adelt.... door hard te werken wordt men een beter mensch. Arbeid maakt edel. Niet van adel, maar edel. Edelmoedig. Goed, genereus vrijgevig. Dat werd in vroeger tijden tenminste gezegd. 

Arbeid Adelt was ook de naam van de eerste feministische vrouwenvereniging, opgericht in 1871, door schrijfster Betsy Perk. 

Een groep jonge, dikwijls ongehuwde, vrouwen van betere stand werden gestimuleerd om handwerk en kunstvaardigheden te vervaardigen en deze producten aan de man te brengen via deze vrouwenvereniging. Een soort werkende vrouwen, in die tijd....

Na een bestuursruzie viel de vereniging uiteen en werd naast Arbeid Adelt, de vereniging Tesselschade opgericht,

vernoemd naar Maria Tesselschade Roemers Visscher, een glasgraveerster, geboren in 1594. 

Het ging de leden van de Tesselschade vereniging er met name om, jonge, mindervermogende vrouwen financieel te steunen door hun handwerk anoniem te koop aan te bieden. 

Betsy Perk, vond echter dat de dames uit eigen stand hun werk op naam moesten exposeren en te koop aan moesten bieden. Zo ontstond de splitsing.

In 1898 greep de vereniging de inhuldiging van Koningin Wilhelmina aan om een grote tentoonstelling van vrouwenarbeid te organiseren. 

Na een grote tentoonstelling van naaldkunst in 1947 besloten Tesselschade en Arbeid Adelt weer samen te komen. In 1953 pas, werd de fusie van Tesselschade-Arbeid adelt officieel. 

Zij richtten zich voor het verkrijgen van inkomsten in eerste instantie op vervaardiging en verkoop van zaken, die in een luiermand aanwezig hoorden te zijn. 

Momenteel bestaat er nog steeds een winkeltje van Arbeid Adelt op het Leidseplein in Amsterdam. In het Hirschgebouw, recht tegenover de ingang van het Americain hotel. 

Ook elders in Nederland zijn winkeltjes van TAA te vinden. 

Ze verkopen daar buitengewoon ouderwetse kinderkleertjes, boven en onderkleding, waarvan de halsjes dikwijls omgewerkt zijn met een picootje. Schattige gesmokte jurkjes. Ouderwets tuttig. Fraai afgewerkte kleertjes, die ik vroeger op handwerkles op de lagere school ook moest maken. Puur handwerk, dus knap aan de prijs. Ook bridgekleden en theemutsen maken tegenwoordig deel uit van de collectie. Kleine kadootjes, beschilderde gebruiksvoorwerpen. Ik sta altijd mijn ogen uit te kijken voor de etalage van de winkel op het Leidseplein. 

Het doel van de vereniging is nog steeds om vrouwen van alle gezindten financieel economisch onafhankelijk te maken en onafhankelijk te laten blijven. Deze vrouwen mogen hun werk verkopen in een van de winkels van de vereniging. Ook giften van leden geven de vereniging financiële armslag. 

Soms krijgt een voormalig handwerkster nog financiële steun. 

Achter de schermen bestaat het Betsy Perk opleidingsfonds. 

Het geeft vrouwen een bijdrage in studiekosten. De vereniging Tesselschade- Arbeid adelt telt vandaag de dag 10.000 leden en er zijn 31 vestigingen in ons land. 

Ons huis heet : Arbeid Adelt. 

Wij voelen ons er thuis en hebben een goed gevoel bij deze naam. Het huis hebben we door hard werken zelf verdiend. Edelmoedig? Wie het weet mag het zeggen. Maar één ding staat als een paal boven water:

Van hard werken is nog nooit iemand slechter geworden. 

Een hoopvolle groet,

Rietje Stelder

Major Tom

Lieve vrienden,

Kennen jullie het lied van David Bowie, Space Oddity?

Ground control to Major Tom,

take your protein pills and put your helmet on...

Dit liedje hoor ik steeds in gedachten, als ik de Engelse veteraan, Captain Tom Moore, achter z’n rollator, z’n dagelijkse afstand zie lopen waarmee hij vanwege zijn 100e verjaardag, 1000 Britse ponden op wilde halen, als steun aan Britse artsen en verpleegkundigen, die zich inzetten voor de strijd tegen het virus en niet voldoende verzekerd zijn, omdat ze onvoldoende verdienen. 

Inmiddels staat de teller van zijn actie vandaag 21.5 miljoen pond, 25 miljoen euro. 

De man zei gisteren in een interview op tv, dat hij nog even doorgaat, want het lopen bevalt hem prima. 

Wat één persoon teweeg kan brengen op het moment. 

In dit geval absoluut wereldwijd respect en bewondering. Wat een moed om hieraan te beginnen, als je 99 bent. 

Deze man gaat de geschiedenisboeken in, als held. 

Held tijdens deze crisis. 

Samen met alle helden in de zorg. 

Gisteren werd voor de deur van het ziekenhuis bij ons in de straat een eerbetoon gebracht aan de zorgverleners. 

Alle hulpdiensten stonden tegenover het ziekenhuis met sirenes en zwaailichten aan en de mannen en vrouwen, hielden brandende fakkels omhoog. 

De hulpverleners applaudisseerden voor de zorgverleners. 

Ik krijg er verdikkeme nog kippenvel van. 

Na 5 weken on hold gestaan te hebben, zien wij opeens wie de echte helden zijn. Levensredders!

Mensen die bij nacht en ontij anderen helpen en daarvoor hun eigen gezondheid in de waag stellen. Niet slechts in de zorg, maar overal staan de ware helden op. Zij, die zich onbaatzuchtig inzetten voor anderen. 

Nog niet zolang geleden waren wereldwijd, vele sporters nog helden. 

Deze veelal absurd overbetaalde sporters hoor je niet, zie je niet. Zijn bezig het vege lijf te redden. Letterlijk. 

Voetballers, die hier in Nederland ongeveer 5 miljoen per jaar verdienen....

Een reisgigant, met vorig jaar een winst van 5 miljard dollar!!!!, vraagt de 90 procent regeling aan voor het personeel. Schandelijk. 

De app van dit boekingsbedrijf voor hotels heb ik meteen van de telefoon verwijderd. 

Gisteren zag ik bij het journaal op NPO1 een ietwat bekakte dame vertellen, dat zij 1 middag per week als mantelzorger voor haar moeder de koelkast naliep en de boodschappen haalde. Dat werd haar nu wel erg moeilijk gemaakt. 

1 middag in de week????Grrrrrrr. 

Mijn lief riep: Kijk, ze zit bij haar zwembad! 

Schamen moeten ze zich. Allemaal. 

Doe iets en zeg niets! 

Zou dat niet beter zijn? 

En dan die kleine fragile veteraan: Captain Tom Moore. 

Gisteren liep hij tussen een militaire erehaag, de laatste meters van de afstand, die hij zich ten doel gesteld had. 

Hij gaat niet meer de ruimte, maar wel de geschiedenis in. 

Hij is de man, die in z’n eentje een steen verlegde, in een rivier op aarde. 

Ground Control to Major Tom.......and may God’s love be with you....

Met hoopvolle groet,

Rietje Stelder