Lieve vrienden,
Niemand heeft het gemerkt, gezien of gedacht. Geen reactie. Nul!!
Maar gisteren begon ik mijn verhaaltje met:
“Ergens in maart begon ik met het schrijven van mijn Lariekoekjes.”
Opeens was de cirkel rond.
Want ik schreef dat we weer met de gebakken peren achter het virus aanlopen.
Toen ik eergisteren naar OP1 keek, dacht ik dat ik naar een verkiezingsdebat zat te kijken. De regeringspartijen hebben helemaal niet geluisterd naar het OMT en naar RED.
Het OMT moest tekenen bij het kruisje. Mondkapjes verplicht stellen paste niet in het straatje van de regering, dus werd het geadviseerd in plaats van verplicht.
De winkeliers zoeken het maar uit met die mondkapjes en de burgers zitten met perentaart.
Nou gaat het niet alleen om mondkapjes hoor. Als je je gezond verstand gebruikt, blijf je lekker thuis.
Indien mogelijk thuis werken, eten, drinken en vul het maar in.
Is het nou zo moeilijk?
Moet je toch weer een bijeenkomst organiseren? Dat kan toch wachten? Je hoeft er de kost niet mee te verdienen.
Er is zeker een jaar voor nodig om weer normaal te kunnen doen. Misschien zelfs langer.
We weten meer over het virus, maar het virus is nog steeds niet te vangen. Het virus danst een macabere dans met ons (Saint-Saëns)
Als mensen hun verstand gebruiken en doen wat ze denken dat goed is, zal er een natuurlijk verloop zijn.
Degenen die zich nergens aan houden worden misschien ziek.
De kwetsbaren blijven vrijwillig binnen en wachten af. De mensen die het echt niet meer weten, moeten tegen zichzelf beschermd worden.
Laten de grutters van het land, tijd en ruimte creëren voor de kwetsbare ouderen.
Een tijd waarin deze ouderen veilig hun boodschappen kunnen doen.
Creëer deze ruimte, opdat de sterken hun bedrijf overeind kunnen houden.
Wees wijs. Probeer te doen wat goed is voor jezelf.
Ik geloof niet in toeval.
Want niemand heeft gemerkt, dat het verhaaltje van gisteren waarin ik zei dat het virus weer om zich heen grijpt, Lariekoekje 200 was.
Echt waar.
Iedereen hoopte in het begin, dat ik niet zo lang hoefde te schrijven, maar het is gebeurd.
Degenen voor wie ik in eerste instantie schreef komen weer gezellig bijeen.
Zonder mij.
Ik heb ervoor bedankt om mijn gezondheid in gevaar te brengen.
Daarmee heb ik deuren definitief dichtgetimmerd en als dochter van een aannemer kan ik dat verdomd goed.
Ik prijs me gelukkig, dat ik geen mensen hoef te zien, om me te vermaken.
Als mij gevraagd wordt om binnen te blijven, zodat bedrijven gered kunnen worden, doe ik dat.
In de afgelopen 200 dagen is er heel veel gebeurd.
Jullie zijn getuige geweest van mijn belevenissen.
Jullie hebben me beter leren kennen en weten wat ik voel, wat ik denk, wat ik ruik, zie en hoor.
Jullie wisten niet wie ik was, wat ik was, hoe ik reageer. Nu wel.
Ik heb jullie er deelgenoot van gemaakt in mijn schrijfsels.
Van veel mensen weet ik dat ze het waarderen. Anderen deleten het misschien meteen. Ik weet het niet.
Maar wat ik wel weet is dat ik me beter voel, als ik schrijf en misschien blijf ik nog wel even.
Met hoopvolle groet,
Rietje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten