Lieve vrienden,
Vorig jaar dook er opeens een nieuw televisieprogramma op. Chateau Meiland.
Eerst had de heer Meiland een cadeauwinkel in Noordwijk.
Daarvoor maakte hij iedere vrijdag een filmpje, waarin hij z’n nieuwe spullen aanprees.
Daar kon ik verschrikkelijk om lachen.
Vervolgens ging het gezin met nog een dame een kasteel opknappen in Frankrijk. Het chateau.
Dat werd een wekelijks programma.
De kreten ‘wat gooooeed’ ‘wat een gezeik’ en ‘vreselijk’, waren niet van de lucht.
Het werd een succesprogramma en de kamers, die verhuurd moesten worden, waren meteen voor twee jaar volgeboekt.
Als ik de man zag koken, werd ik al akelig bij het idee, om er te eten.
Eerst de kat van het fornuis en huppakee, het voer in de pan. De hygiëne was om te huilen.
In de geul achter het fornuis lag de inhoud van mijn hele GFT bak. Dat zagen ze toen er een poging tot schoonmaken gedaan werd.
Er werd wat afgeklust en geruzied.
Met allerlei verwikkelingen werd het er steeds gekker.
Als je die mensen over de weg zag scheuren in hun autootjes, dan is het een wonder dat het programma afgemaakt kon worden.
Toen werd het programma genomineerd voor de gouden Televizier-ring en ja hoor, de ring prijkt om de vinger van de gillende keukenmeid.
Natuurlijk was het niet vol te houden voor deze wonderlijke familie en keerden ze terug naar Nederland. Een schoonzoon rijker en rijp voor de Jellinek, want door al het wijnen, is een delirium tremens nabij, voor Martien en consorten.
Nu worden we nog steeds geconfronteerd met die lolbroeken. Dan moeten we weer aan de bingo en vervolgens moeten we het dieet van dochterlief volgen. Wel in een door haar ontworpen jurkje.
Als ik nu heel eerlijk ben, moet ik zeggen dat ik het niet meer trek met ze.
Nog één keer zo een gillende kop en ik zap weg. Echt.
Ik zou er bijna van in een depressie schieten.
De oudste dochter heeft nog steeds het winkeltje in Noordwijk.
En wat denk je? Er is een nieuwe bestseller.
Een boek.
Wie staat er op de voorpagina? Meneer Meiland. Oftewel: Martien.
Geldwolven zijn het vast niet, want terwijl ik dit zit te schrijven ben ik nog niet gebeld door hun management.
Of ben ik nou zo dom en zit ik gewoon reclame te maken voor dat boek?
Nee toch? Want ik moet er niet aan denken om er ook nog over te lezen. Ik ben er helemaal klaar mee.
Oh ja? Ja!!!
Wat gooooeeed!
Ik ga maar wijnen. Want die kreet houden we erin. Geen drie keer, maar gewoon. Simpel. Wijnen.
En jullie begrijpen toch wel dat dit verhaaltje gisteren uit m’n vinger schoot hè. Want zo ‘s morgens, moet ik er niet aan denken.
Met hoopvolle groet en blijf gezond,
Rietje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten