Waarom?

Lieve vrienden, 

 

Terwijl ik met mijn gedachten in de positieve loop, krijg ik via het nieuws een bericht over een aanslag in een kerk in Frankrijk. 

 

Een islamitisch terroristische aanslag. Man en paard worden genoemd. Op hetzelfde moment een aanslag in Avignon en bij het Franse consulaat in Jeddah. 

 

Mensen de hals afgesneden. Wat voor een beest ben je, als je dat doet? 

 

Alsof het allemaal nog niet erg genoeg is, wat er door het virus met de mensen gebeurt, heeft ook een andere oorlog plaats. 

 

Een oorlog ontstaan door het geloof. Of eigenlijk door vermeende belediging van een profeet. En de oorlog wordt nog aangewakkerd door een despoot, die er zeker van is dat hij over water kan lopen, terwijl zijn land failliet is. Al zoveel oorlogen zijn ontstaan door verschil van mening, betreffende alles wat men gelooft. 

 

Dat leerden we in de geschiedenislessen op school. 

We zagen tekeningen van de beeldenstorm, maar ook foto’s van de concentratiekampen in de Tweede Wereldoorlog Foto’s van Bauxiet mijnen in Suriname.... 

 

Wij leerden. Er werd over verteld tijdens onze geschiedenisles. Er werd ons verteld over onze grondwet en onze vrijheid van meningsuiting. Het werd verteld en wij geloofden. 

 Waarom zouden we eraan twijfelen. Het was een tijd geleden gebeurd. Het was geschiedenis. 

 

Nu mogen de geschiedenisleraren niet meer vertellen over slavernij en over verschil in religies. Ze mogen geen plaatjes laten zien….

 Nog even en we worden verplicht te geloven...in wat anderen geloven. 

 

Wat kan de hedendaagse maatschappij mij toch verdrietig stemmen. 

 Gelukkig kan ik mezelf dan troosten met de gedachte dat het niet zal gebeuren. Dat wij niet gedwongen zullen worden. 

 

Maar was dat vroeger ook niet zo. Mensen die dachten, dat het niet zou gebeuren? 

Nog steeds gebeurt het en steeds weer maakt het mij verdrietig. 

 

Dan zie ik in het volgende nieuwsbericht een foto van drie net geboren hondjes en een 

kinder-rugtasje. Het tasje, met daarin de puppy’s, was achtergelaten op een station. Naar de dader wordt gezocht. 

 

Opeens voel ik de tranen prikken. 

 Mijn potje met verdrietigheden was vol en de tranen stromen over het randje. 

 

Het enige dat ik nog kan zeggen is:”Waarom?”

 

Met hoopvolle groet en blijf gezond, 

 

Rietje