Lieve vrienden,
Het aroma komt je tegemoet, zodra je .... open doet, dat is....
Google deze zin eens. Met stipjes en al.
Dan komen alle jingles van de reclames tevoorschijn. Inclusief de stipjes, maar als je op een pijltje toets, dan zie je de weggelaten woorden.
De kreten uit de tijd, toen de Plasticmerk Party’s nog een geweldig uitje waren voor menig huisvrouw. Met het excuus dat het voor het huishouden was, ging menigeen z’n budget te boven.
Die malle plastic trommels, slagroomschudders, sinaasappelpellers, botervloten, eierscheiders en bewaardozen, wie heeft ze niet?
Ik zeg bewust heeft, want die lelijke dingen werken geweldig. Na al die jaren nog steeds. Niet kapot te krijgen.
Wie heeft er nooit de koekjes in bewaard, of de restjes.
Ze hadden geen winkels en ze hoefden geen reclame te maken.
Via mond op mondreclame, verkochten de consulentes, zeker in de beginperiode, voor een vermogen tijdens zo een party.
Dan leverde je aan het eind van de gezellige avond een bestelformulier in bij de consulente en moest je wachten op de zo begeerde gebruiksvoorwerpen.
Afzichtelijk qua uiterlijk, maar wat een fantastische dingen.
Mijn hele vliegcarrière, zat om de kop van mijn tandenborstel, een hulsje van het bekende plastic merk. Tot vorig jaar “sierde” de botervloot van dit merk mijn eettafel.
Totdat we vorig jaar besloten, een mooiere aardewerken te gebruiken. Waardeloos ding trouwens. Al één deksel gebroken en de tweede rammelt.
Maar het was een leuke tijd. Ondanks best wel akelige herinneringen kijk ik met veel plezier terug op de tijd van de handige huishoudhulpjes.
De oranje rolveger.... De oranje slacentrifuge, die inmiddels vervangen is door een groene, van slechte kwaliteit.
De melkglazen ovenvaste schalen met deksel. Op de schaal was een fruitmotief afgebeeld. Wie heeft ze nog??? Ikke. Van mijn moeder. Heel handig voor de peertjes, maar wel truttig.
Het houten kruidenrekje met potjes met houten dop.
De Keulse pot, voor het zout, nog steeds in gebruik met de houten zoutlepel. Zonder die lepel weet ik de maat niet.
De uiensoep kommen, die met brood en kaas op de soep, even in de oven gingen. Niet stuk te krijgen.
De spullen van voor de Plastic tijd, waren veel mooier, decoratiever.
We noemen het nu Brocante. “Ouwe meuk”, zegt manlief. “Kan dat weg?”
Natuurlijk kan dat niet weg.
Want wat snuffelde ik graag tussen Brocante of bij de kringloop. En kopen doe ik het ook nog wel.
Want het is toch veel leuker om aan tafel de poedersuiker over de frambozen op de merengue te strooien, met een verzilverde strooilepel dan uit die kartonnen bus met blauwe deksel?
Of een kristallen schaaltje met de strooilepel in de poedersuiker, naast de schaal met oliebollen.
Tuurlijk, het geeft meer werk.
Maar het is een lust voor het oog en veel beter voor het milieu. Niet dat ik zo een groene ben hoor. Integendeel zelfs.
Maar toch......
Want de sfeer van vroeger... ik hou ervan.
Terwijl mijn moeder het fantastisch vond om alles op te ruimen in de moderne plastic dozen, omring ik me tegenwoordig graag met de klassieke, oh zo fraaie gebruiksvoorwerpen.
Vooral om naar te kijken. Naar een oogstrelend plaatje uit vervlogen tijden.
Want zeg nou eens eerlijk, de Kersttulband komt toch beter tot zijn recht onder een oude glazen stolp op een prachtig antiek taartplateau op voet, dan in een plastic bewaarbak?
Het oog vervult tenslotte de mond van verlangen.
Maar als de heerlijke tulband niet helemaal op gaat, verdwijnt het overgebleven stuk ‘s avonds in de luchtdichte plastic bak, je weet wel, even randje optillen, pffft en weer dicht.
Zodat het de volgende dag weer fris en fruitig onder de glazen stolp kan staan.
Met hoopvolle groet en blijf gezond,
Rietje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten