Lieve vrienden,
Toen manlief voor de tweede achtereenvolgende dag de deur uitging voor de cursus die hij volgt, realiseerde ik me hoe anders het leven was toen hij nog werkte.
Toen we nog jong waren, moest alles wijken voor de carrière. We gingen ieder ons eigen weg en af en toe deden we iets gezelligs samen.
Dikwijls was dat ook nog gerelateerd aan iets zakelijks.
Het vele reizen, dat hij deed. Mensen vroegen:” Waarom ga je nooit mee?”
Het antwoord was simpel. Ik hield de boel thuis draaiende.
Als ik mee zou gaan, zou ik van ‘s morgens zeven uur tot ‘s avonds acht uur alleen zijn. Zelf mijn tijd in moeten vullen in een hotel, ergens ver weg.
Dat was ik wel gewend, van het vliegen, maar toch was het anders. Alleen ontbijten, lunchen en dineren in Verweggistan is niet leuk.
De laatste keer dat ik in New York was, raakte ik hopeloos verdwaald omdat ik een andere uitgang van een winkelcentrum had genomen. Wanhopig zocht ik in een nieuwbouwwijk naar iemand aan wie ik de weg kon vragen.
Ik dacht aan jaren terug toen ik op klaarlichte dag, met twee collega’s omsingeld werd door een groep ongure mannen, notabene op 42Street. Wij moesten toen, al meppend met onze goedgevulde boodschappentassen op de vlucht slaan om niet beroofd te worden. Van die gedachte werd ik een beetje angstig.
Ik zocht een plek waar ik andere mensen of een taxi zag.
Uitgeput van spanning strompelde ik een hotel binnen. “Mam, You look desperate” riep een portier.
Nou, dat was ik ook. Ze belden een taxi voor me en ik werd bij het hotel waar wij logeerden afgezet. Het ritje was gratis, want ik had heel dicht in de buurt rondjes gelopen. Wat voelde ik me ellendig.
De dagen erna heb ik mij nog wel vermaakt in Manhattan. Daar was ik toch bekender dan in Hoboken Jersey City, aan de andere kant van de Hudson.
Maar dit was wel de laatste keer dat ik mee ging.
Het jaar voor de pensionering kreeg ik vragen, wat ik nou ging doen, als de baas altijd thuis was. Of hij zich wel zou vermaken. Of ik er wel tegen kon, altijd de baas om me heen.
Tot grote verbazing van velen, vind ik het heerlijk. Hij ook.
We doen waar we zin in hebben en vragen ons af, hoe er ooit zoveel tijd was om te werken. We vermaken ons kostelijk en zijn absoluut niet meer carrière gericht.
Want wat wil je nou nog meer dan gelukkig zijn.
Zeker nu, in de tijd die beheerst wordt door Corona. Dan is het toch het allerbelangrijkste dat je tevreden bent met wat je hebt met de naasten in de buurt. Ondanks dat het allemaal niet leuk is. Want het is echt helemaal naatje pet!
Maar we maken er wat van.
Een lekker glaasje wijn voor het eten en een heerlijke maaltijd op tafel.
Als ik te veel gemaakt heb van een lekker gerecht, verdwijnt het in de vriezer, om de week erna opgeleukt met iets anders weer op tafel te komen.
Ik hield niet van restjes, maar ik hou ook niet meer van weggooien.
Dus staat er vanavond een heerlijke pasta op tafel met bospaddestoelen, een salade Caprese vooraf en heerlijke frambozen en blauwe bessen toe.
Het is vast weer smakelijk. Glaasje wijn erbij.... Gezellig.
Zelfs als je alleen bent is lekker eten belangrijk. Al die jaren, wanneer ik alleen moest eten, dekte ik de tafel. Dikwijls met een kaarsje aan.
Een mens is zo gezellig als hij het zichzelf maakt.
Maar in deze tijd is dat wel lastig.
Met hoopvolle groet en blijf gezond,
Rietje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten