Amsterdam-Zuid

Lieve vrienden, 

 

Vrijdag waren we even Deli-shoppen. 

Gewoon alleen maar lekkere dingen halen. 

 

Eerst naar de kaasjuwelier. Daar wilde ik een stuk wilde weide kaas halen. 

 

Voor mij stond een ouder echtpaar. De mevrouw stond alleen maar te mopperen op het verplichte mondkapje. 

 

Ze deed het onder haar neus, erbij zeggend dat het een Mondkapje is. 

Daarna deed ze het af, want ze was benauwd, vervolgens ging ze haar medelijden uiten met de dames achter de toonbank. 

Tot overmaat van ramp, deed ze iets verkeerds, waardoor het pinapparaat niet meer werkte. Het personeel en de klanten raakten lichtelijk in paniek. 

 

Mevrouw ging gewoon door met haar gemopper. 

Eigenlijk was het geen gemopper, het was gezeik. Ze zou blij zijn als het niet meer hoefde. Inmiddels was ze de enige in de zaak, zonder mondkapje….

 

Toen ik eindelijk aan de beurt was en mijn bestelling opgaf, schoten de winkeldames in de lach, toen ze mij vroegen: “Oude of jonge?” 

 

Ik moest Wilde Weide kaas hebben, maar had zonder erg, om wilde wijven kaas gevraagd. Waarschijnlijk geplaagd door mijn kromme tenen. 

Pfff. 

Nog even langs de groente juwelier. Daar stond ik buiten, maar genoot van het herfstzonnetje. 

 

Toen ik in Amsterdam bij de banketbakker binnenstapte, werd er tegen me gezegd: “Oh, mevraaaauw, wat hep u een lekkere parrufum op”

 

Ach ja, ik heb zo mijn voorkeur voor bepaalde winkels. 

 

We zijn in Amsterdam door een straat gereden die lang opgebroken was, en ik zag dat het bedrijf, dat vroeger van mijn vader was en nog steeds mijn meisjesnaam draagt, in een voormalig winkelpand gevestigd is. Een winkelpand om de hoek van de straat waar ik opgroeide. De winkel waar ze vroeger mooie herenmode verkochten. 

Ach, en toen reden we nog even langs ons huis. 

 We zijn voor de deur, op de ventweg, gestopt. 

 Er stond een booster voor de deur. 

 

Amsterdam.... Rivierenbuurt.... Maar het huis is van een ander en je komt er niet meer in...

 

Er stond een rij auto’s voor de Corona teststraat in de RAI...

Dag straat, dag lieve ouwe woning, zingt Willeke. 

 

Weer in mijn huidige woonplaats reden we langs de bloemist. 

Een prachtige bak lila/bruine bosviooltjes verwelkomde mij, terwijl hij riep: Koop mij, koop mij!!!! En dan stel je die bak natuurlijk niet teleur hè. 

 

Blij was ik, toen ik de bak geurende bosviooltjes op mijn tuintafel zette, maar ook dankbaar voor de herinnering aan de heerlijke plek waar ik opgroeide. 

 

Met hoopvolle groet en blijf gezond, 

 

Rietje