Mondkapje

Lieve vrienden, 

 

Tijdens een bezoek aan de kapper, droeg ik een niet medisch mondkapje. Ik was de enige klant met een mondkapje en werd aangekeken, als ware ik 

“Gekke Henkie”. De kapper deed onmiddellijk een mondkapje op. Met de niet medische mondkapjes valt mijn benauwdheid mee. 

 

Gisteren dwong ik mezelf om naar de bakker en de slager te gaan. Medisch mondkapje mee. 

 

Voor het uitstappen plaatste ik het mondkapje op m’n gezicht. Ik was opnieuw de enige met zo een ding op m’n neus. Niemand keek me vreemd aan. Mensen deden een stapje opzij. 

Ik werd zelfs niet herkend door een vroeger schildermaatje. Gek, hetzelfde effect als een zwart balkje voor de ogen van een crimineel. 

 

Plotseling zag ik een bekende. Zij herkende me wel. Ze had me gemist. Er was toch niets ernstigs? 

Nee hoor. 

 

Haar man is ongeneeslijk ziek en dan schieten woorden altijd tekort, want wat zeg je dan hè. Voor dat soort vreselijke dingen, heb ik nooit woorden paraat. In ieder geval niet de woorden die ik zou willen zeggen. Hoe vaak heb ik zelf al muziek uitgezocht, de tekst voor een kaart bedacht, een draaiboek gemaakt. Als......dan...

 

Onder mijn lezers is ook iemand met een zieke partner. Ze weet dat ik aan haar denk. Maar toch, wat? Als…?Ik vroeg de kennis mijn groeten over te brengen aan haar man, toen een voormalige vriendin van me op me af kwam. 

 

Ik wist niet beter dan dat ze in een GGZ-instelling verbleef. 

Jaren geleden maakten we ruzie. Zij was het vergeten. Of deed ze alsof? Zocht ze menselijkheid, een beetje liefde? Aandacht krijgt ze genoeg van haar kinderen en kleinkinderen. 

 

Inmiddels was ik akelig benauwd geworden door het medische mondkapje, dat ik gekregen had in de pijnpoli. Ik voelde pijn op mijn borst en tussen mijn schouderbladen. 

 

Tegen de voormalige vriendin zei ik: “Kop op, het is vast minder erg dan je denkt”. 

 Nog voordat ik in de auto stapte, had ik het mondkapje al bij de elastiekjes gepakt en afgedaan. Ik legde het in de achterbak van de auto. 

 

Toen ik nog twee kennisjes langs zag lopen heb ik buiten adem gezwaaid. 

 

Mijn nichtje appte: ”Blijf maar lekker binnen, het virus waart hier rond.”

 

In de auto voelde ik, dat ik langzaam maar zeker weer emotioneel incontinent begin te worden. 

 

We zijn in een tweede golf verzeild geraakt en ik hoop dat we niet meegezogen worden door de sterke stroming in de mui. 

 

Lieve vrienden, pas goed op jezelf en blijf gezond. 

Over 84 dagen is het Kerstmis....

 

Met hoopvolle groet, 

 

Rietje