Wat zien ik? Stof!

Lieve vrienden, 

 

Zo heerlijk in het zonnetje, met de hond aan mijn voeten, kijk ik eens in de rondte. 

Wat zien ik????

De titel van een film, naar een boekje geschreven door Albert Mol. 

 

Over het leven van de “maatschappelijk werksters” op de Amsterdamse Wallen. Blonde Greet, Haar van boven. Allemaal gespeeld door in die tijd beroemde figuren, zoals Ronnie Bierman, Sylvia de Leur, Piet Römer, Henk Molenberg en Albert Mol zelf. Een klant moest voor z’n gerief, in een schortje en met een plumeau in de hand lopen en zijn meesteres riep telkens:

“Wat zien ik? ”Stof!!!!

 

Het nadeel van een combinatie van grote ramen, veelvuldig een speelse hond in huis en de laagstaande zon in deze tijd van het jaar is, dat je ieder stofje ziet dwarrelen en het een laagje aangekoekt stof ziet vormen op het meubilair. 

 

Stoffen! 

Misschien morgen…? 

Want met een hond en een berg wasgoed, dat nog gevouwen moet worden, als de droger klaar is, heeft het geen nut om een poging te doen om het stof te verplaatsen. 

 

Want dat is het enige dat je ermee doet. Ook dat kun je met de laagstaande zon in de kamer namelijk goed zien. 

Echt, wat een nutteloos werk is dat, afstoffen!!

 

Een van de eerste cadeaus, die ik van mijn schoonmoeder kreeg, was een stofkwastje. 

Een wat? 

Een stofkwastje!!!!!

Zo kun je het stof uit de naadjes en kiertjes van tafels, kasten en andere inboedel verplaatsen. Met een gezellig zwiepje van de linkerhoek, naar de rechterhoek. 

 

Als je dan kijkt, denk je dat het weg is, maar nee hoor, het ligt elders. 

Echt waar. Ik zie het in het zonlicht dwarrelen, om daarna weer te landen. 

 

Gek, want wat is stof? Huidschilfers, die in hele kleine stukjes veranderd zijn, vezeltjes van kleding, stuifmeel van bloemen. Verzin het maar....

Deeltjes, die door een vlaag wind de kamer binnengebracht zijn. 

 

Vorige week las ik nog ergens dat mensen opa uitgestrooid hadden vanaf de magere brug in Amsterdam. En zoiets gebeurt ook dagelijks op de pier van IJmuiden. Daahag!!!!!!!

Nog een snik, en een deeltje opa waait een paar dagen later zo mijn tafel op. 

 

Ach, gelukkig weten we het niet. Waar het stof vandaan komt, bedoel ik. 

Het enige, dat ik waarneem is dat alles energie afgeeft. 

En die energie voert de stofdeeltjes mee rond de aarde. 

Plotseling dwarrelt het je kamer binnen. 

 

Waarom weet ik niet, maar opeens heb ik een liedje in mijn hoofd. 

 

Catch a falling star and put it in your pocket, never let it fade away. 

Catch a falling star and put it in your pocket, save it for a rainy day......

 

Zo ben ik toch zomaar via zwevend stof in de laagstaande zon bij een regenachtige dag beland. Maar in ieder geval wel met een liedje van Perry Como in mijn hoofd. 

 

En ik weet zeker, dat jullie vandaag ook een pocketful of stardust hebben. 

Niet laten vallen hoor, want ik heb net gestoft!

 

Met hoopvolle groet en blijf gezond, 

 

Rietje