Resomeren

Lieve vrienden,

 

Willen jullie ook geresomeerd worden? 

Over iets meer dan een jaar kan dat. Weten jullie niet wat het is? 

Opgelost worden in een drukvat in een alkalische vloeistof: Kalium-Hydroxide. 

Dan blijft er een vloeistof en beendermeel van je over. 

Je hoeft niet in zo een benauwde kist. Je gaat in bad. 

Protheses gaan naar de tweedehands onderdelen winkel en de liquids en het beendermeel worden gebruikt als meststof. 

 

Mijn tuin doet het altijd goed op beendermeel van beesten. Vooral de vlijtige liesjes. Uitsloofsters! 

Onze hond vond dat ook altijd erg lekker. Beendermeel....

Na het oplikken werd ze er altijd wel erg misselijk van hoor. 

 

Nu gaat het over een poosje ook gebeuren met mensen. Als zij dat willen. En dat willen zij. Daar zorgt de uitvaartondernemer persoonlijk voor. 

Ik werd een beetje raar van dat bericht op het nieuws. Vooral toen ik een animatiefilmpje zag en het lijk zag verschrompelen. 

 

Een nieuwe manier van het verwijderen van een stoffelijk overschot. 

Dus in plaats van begraven of cremeren. 

Alleen de wet moet nog even aangepast worden. 

 

Het schijnt buitengewoon goed te zijn voor het milieu. Nou, daar kan ik me wel iets bij voorstellen. Geen kist, geen urn, geen graf. 

Gewoon in de gierwagen en huppakee, het land op. 

En alle nabestaanden staan dan achter een hek te kijken hoe jij uitgegierd wordt. 

 

Maar al dat chemisch afval dan, dat jaren onder aanvoering van de farmaceutische industrie mijn lijf ingepompt is? Is dat dan allemaal weg? 

Of lopen er straks allemaal koeien in de wei met lage bloeddruk, door de afvalstoffen van mijn bloeddruk pillen? 

 

Nee, want dan hebben we kunstvlees!!! Oh? Jaha!

Je weet wel: stuckjes. 

 

Nou, ik ben benieuwd. Op het nieuws hoorde ik de mevrouw zeggen dat ze altijd gek was geweest op water, watersport. 

 

Ze gaat haar gang maar. 

Oplossen in Kalium-Hydroxide. 

Wat ze al niet verzinnen om van je af te komen. 

 

Nou, ik hoef niet hoor. 

Ik begin wel een tuintje op mijn buik, als ik kleiner ga wonen. 

Met mooie bloemen en een boompje. 

Waarvan het verkleurde blad in de winter afvalt en mij beschermt tegen de kou. 

 

Somber? Welnee. Over dit soort dingen moet je gewoon kunnen praten. 

 

En dat uitgieren? Dat doen jullie maar als jullie het over me hebben. Later!

Want net als mijn moeder zeg ik: “je zult nog weleens aan me denken, als ik er niet meer ben”.

 

Met hoopvolle groet en blijf gezond, 

 

Rietje