Lieve vrienden,
Een heerlijk grote tuin. Veel bomen, waarvan sommigen heel oud.
De Zeeden is zeker tachtig jaar oud, misschien negentig.
Ook de betonnen vijver gaat al zo lang mee.
Ons huis heeft geschiedenis. Gebouwd in 1930, in opdracht van een beschuit fabrikant.
Nadat het huis in de oorlog geconfisqueerd was door de Duitsers, wilde de beschuit-meneer er niet meer in.
Er kwamen huurders in ons huis.
Zelfs een zuster en zwager van schoonmoeder woonden ooit in, op de eerste verdieping, in twee kamers.
Daarna werd het huis gehuurd door een huisarts met een stuk of zes kinderen.
Dienstbode intern. Praktijk aan huis...
Vervolgens werd het huis gekocht door een houthandelaar. Zijn vrouw hield erg van tuinieren. Dus zij maakte er naar haar idee, iets moois van. Zij is nog steeds tuincolumniste van een damesblad.
27 jaar geleden kochten wij het huis!!!
Niemand heeft hier zo lang gewoond als wij, maar toch blijft het huis voor buitenstaanders van de dokter, de houthandelaar, de tuincolumniste...
Het gekke is dat ik ook nog steeds de vraag krijg of de vlinders nog in de hal hangen. De opgeprikte vlinders, gevangen door de dokter.
De man is allang dood.
De hal was vroeger de wachtkamer.
Iemand vroeg mij zelfs of de kas met orchideeën en cactussen er nog was.
Tsja….
Inmiddels is het allang onze tuin.
Van mijn man, van mij en van onze hovenier.
Eigenlijk is het gewoon zijn tuin, want hij kent ieder hoekje en kiertje.
Ooit kwam hij bij het spitten een Hertshoornkever tegen.
Meteen foto’s van gemaakt natuurlijk. Van alle dode muizen en vogel-skeletjes heeft hij me niet op de hoogte gebracht. Hij weet dat ik dat akelig vind.
Gisteren vond ik de border bij het terras wat rommelig, met de uitgebloeide Floxen.
Vandaag stond onze fijne hovenier deze border te saneren. Winterklaar te maken. Zonder dat ik het gezegd had hè.
Echt, de herfsttuin verandert in een wintertuin.
Beetje bij beetje. De afgewaaide bladeren liggen op een hoge berg onder de oude den. Te wachten om volgend jaar als compost door de tuin verspreid te worden.
Maar nu bedekken ze nog het hoekje, waar egeltjes zo graag opgerold in winterslaap zijn. En onder de grond voltrekt zich het wonder van het nieuwe leven.
Het frisse groen, dat straks met kleine puntjes boven de grond, heel voorzichtig het voorjaar aankondigt.
Nu nog niet. Nog even wachten. Maar zonder dat we het zien voltrekt zich het wonder in de tuin.
De cirkel van het leven...
Met hoopvolle groet en blijf gezond,
Rietje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten