Nevel....
Hoe is het mogelijk dat iemand door mijn antwoord zijn vraag kwijtraakt?
Komt het doordat diegene door het ene raam de dreigend donkere wolken ziet komen?
Ik zie hoe, door het andere raam,
het grauwe, blauw-grijs,
de wit-goudgele opening langzaam sluit.
Anders kijkend, denkend...
Hoe de vroege morgen begint, met de sluiers te verwijderen, die het gouden daglicht nog dempen, na de koude nacht.
Zodanig helder, dat mij de ogen geopend worden en ik mij afvraag, waarom ik mij bij de hand heb laten nemen
Ik één voor één, bloemen legde, op een plek,
tot dan in nevelen gehuld.
Mijn gedachten dwingen mij de vraag te stellen, waarom ik het antwoord gaf, waarmee ik een ander verwarde.
Ik weet best waarom ik het antwoordde.
Is dat verwarrend?
Nee, maar de bloemen wel.
Het zou in grauw grijs-witte nevelen gehuld moeten zijn
Dat wat geweest is.
En voor eeuwig omhuld moeten blijven.
Zonder vragen, zonder antwoorden.
Rietje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten