Lieve vrienden,
Zeven uur in de ochtend. Vroeger ging de wekker.
Nu gaat de hond.
Ik word gewekt door vrolijk, ietwat dwingend, geblaf beneden.
Onze kleinhond is gebracht en staat aan.
Ze staat altijd aan, maar na een lange rustige nacht, wil ze een beetje aandacht.
Haar eigen baas, onze zoon, is alweer vertrokken naar het werk en de senior baas is ook al even op en dus vrolijk genoeg om mee te doen.
Bal expres onder het kookeiland gooien en ja hoor, daar ligt senior al op z’n pijnlijke knieën.
Een beetje de pijn aftastend loop ik de trap af.
Door de glazen deuren zie ik een zwarte staart met witte pluim, vrolijk heen en weer gaan.
Oh, oma, wat ben ik blij dat je wakker bent.
Gaan we ontbijten?
Twee voorpoten staan op de armleuning van mijn eetkamerstoel.
De staart zwiept nog steeds.
Ik pel m’n banaan en neem voorzichtig een hapje. Bijna had ze hem.
Ze springt steeds hoger.
Over een maand is ze een jaar oud.
Ze vleit haar kop tegen m’n arm en ik kroel haar in haar zachte vacht.
Dankbaar huppelt ze naar haar bal.
Oma, kom je spelen, vraagt ze met haar ogen en de bal in haar bek.
Nog even wachten lieverd...
Eerst koffie.
Onze kleinhond. Geluk begint met een natte neus en eindigt met een staart. Eppo......!
Met hoopvolle groet en blijf gezond,
Rietje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten