Bijna Kertsmis

 

De conifeer in de voortuin is door de natuur versierd. 

 

Vermomd, als ware het een Spar. 

Zonder lampjes. 

 

De okergele tint van de blaadjes van de Suiker Esdoorn, zijn regelmatig over de takken verspreid, 

toen ze naar beneden dwarrelden. 

 

Alsof erover nagedacht was. 

 

Als het zo blijft, kan het Kerstmis worden. 

 

Een boom zo schoon door de natuur bedekt, 

kan niet overtroffen worden door een geamputeerde boom met lampjes, in de kamer. 

 

Mijn vochtige ogen zullen de dauwdruppels op de conifeer zien schitteren

bij de morgenwijding. 

 

Steeds beter begrijp ik het. 

Het wonder van het licht. 

Troost en hoop biedend. 

 

Als een kaars, flikkerend in het schemerdonker van een sombere dag. 

 

~Rietje Stelder~

Forum

Forum

 

De uil van Minerva heeft 

met z’n vleugels een schaduw geworpen 

over het plein. 

 

Wie denkt het Latijn te beheersen zal 

geslachtofferd worden

Midden op de marktplaats. 

 

Omringd, door wie zijn broeders waren 

krijgt hij eieren in het gelaat. 

 

Bespot. 

Gestruikeld over zijn eigen hoogmoed. 

Gevallen uil.

 

Rietje

 

Nevel

Nevel....

 

Hoe is het mogelijk dat iemand door mijn antwoord zijn vraag kwijtraakt?

 

Komt het doordat diegene door het ene raam de dreigend donkere wolken ziet komen?

 

Ik zie hoe, door het andere raam, 

het grauwe, blauw-grijs, 

de wit-goudgele opening langzaam sluit.

 

Anders kijkend, denkend...

 

Hoe de vroege morgen begint, met de sluiers te verwijderen, die het gouden daglicht nog dempen, na de koude nacht. 

 

Zodanig helder, dat mij de ogen geopend worden en ik mij afvraag, waarom ik mij bij de hand heb laten nemen 

Ik één voor één, bloemen legde, op een plek, 

tot dan in nevelen gehuld.

 

Mijn gedachten dwingen mij de vraag te stellen, waarom ik het antwoord gaf, waarmee ik een ander verwarde.

 

Ik weet best waarom ik het antwoordde.

Is dat verwarrend?

 

Nee, maar de bloemen wel.

 

Het zou in grauw grijs-witte nevelen gehuld moeten zijn

Dat wat geweest is.

 

En voor eeuwig omhuld moeten blijven. 

 

Zonder vragen, zonder antwoorden.

 

 Rietje

 

Lariekoekjes

Lieve vrienden, 

 

Gedurende het leven, leert een mens veel. 

Gewoon, door oog te hebben voor elkaar en de kleine of grote geneugten van het leven. 

Een kopje koffie met de krant op tafel, terwijl de zon de tekst van de krant beter leesbaar maakt. 

Een muziekstuk, dat je de tranen over de wangen doet lopen, omdat woorden van troost er even niet waren.

 

Weten dat een glimlach de wereld kan veranderen. 

Beseffen dat echte vrienden op de vingers van één hand te tellen zijn, maar dat die vrienden ook volslagen vreemden kunnen worden. 

 

Dat degene die je liefheeft, je zoekt en zal vinden. 

Dat een herinnering er is met een reden, omdat je gezocht wordt. 

 

Dat je zelf kleur moet geven aan het leven en dat een compliment van jou, een ander heel gelukkig kan maken. 

Zeg gewoon eens iets aardigs tegen een vreemde, als je dat denkt. 

Want aan jouw gedachten heeft de ander niets. 

 

Probeer kwetsende uitspraken te vermijden want ze kunnen meer schade aanrichten dan je denkt. Maar maak van je hart geen moordkuil, want daar heeft niemand baat bij. Als je dingen opkropt, komt het er uiteindelijk op een verkeerde manier uit. 

Dat kan jou en anderen heel ongelukkig maken. Want woorden die gezegd zijn, kun je niet meer terugdraaien. 

 

Realiseer je goed, dat geschreven woorden, geschreven blijven. 

Dit laatste is misschien wel de belangrijkste levensles. 

Schrijf vertrouwelijke dingen niet op, want ze kunnen op ieder moment tegen je gebruikt worden. 

 

Levenslessen, ik hoop er nog veel te krijgen, want daar ben je nooit te oud voor en dat hoop ik echt te worden. Oud en tevreden. 

Niet perfect, maar wel gewoon gelukkig. 

 

Na dit geschreven te hebben, wil ik jullie mededelen, dat ik vanaf nu geen Lariekoekjes meer stuur. 

Ik blijf ze wel schrijven als ik daartoe de behoefte voel, al is het zeker niet meer dagelijks en jullie kunnen ze altijd online lezen. 

 

Dat kon al, maar ik stuur ze nu alleen nog via WhatsApp aan diegenen, die erom vragen. Reageren kan ook via WhatsApp. 

 

Met veel plezier heb ik ze geschreven en verstuurd, maar daar is vandaag een eind aan gekomen. Voor degenen, die er plezier in hadden: “Graag gedaan”.

Voor degenen die het per ongeluk ontvingen of die vonden dat het hen opgedrongen werd: “Het gebeurt vanaf nu niet meer”.

 

Voor degenen die zich op wat voor manier dan ook gekwetst gevoeld hebben: “Alles schreef ik zonder de bedoeling, iemand te kwetsen of een sneer uit te delen”. 

 

Het kwam altijd recht uit mijn hart.

 

U kunt mij allen volgen via: www.lariekoekjes.com

 

Met hoopvolle groet en blijf gezond, 

 

Rietje

 

 

 

 

 

Hardlopers

Lieve vrienden, 

 

Hardlopers.... vreemde mensen. 

Op de vlucht voor hun eigen gedachten en om de onrust in hun lijf z’n zin te geven, want het is een verslaving. 

 

Wandelaars begrijp ik. Zij genieten van het buiten zijn en de natuur. 

Schieten in de duinen eens een plaatje van een Schotse Hooglander of een Ree en zien de schoonheid van de paddenstoelen. 

 

Maar de hardlopers trekken een idioot pakje aan en rennen volgens hun trainingsschema. 

Vaak dagelijks. Als ze hun doel bereikt hebben, beginnen ze weer van voren af aan. Ze hebben een horloge om de pols, dat hun schema bijhoudt. Af en toe, zie je het rood oplichten tussen horloge en pols. Dan wordt het zuurstofgehalte in het bloed gemeten. 

Dit weet ik, omdat het bij een van mijn naasten gebeurt. 

Altijd op de vlucht, denk ik dan. Waarvoor? 

 

Gedachten. Met het snot voor de ogen rennen ze zich een versuffing. Ze zien niets van de natuur. 

Nemen ze iets mee, voor tijdens het rennen? 

Welnee. Dat is ballast. Waar laat je dat?

 

En toch zijn er hardlopers die een mes meenemen, las ik. 

Hoezo een mes, denk ik dan. 

Nou, als een groot natuurliefhebber snijdt hij zeldzame plantjes af tijdens het rennen. 

En nou kwam er een hondje op hem afgerend en heeft hij Fikkie af willen weren en per ongeluk doodgestoken. 

 

Het baasje van Fikkie is ten einde raad. Wat zeurt dat mens nou? 

Hij was gewoon bang dat dat beest hem aan zou vallen. 

Ja, het was zo een grote gevaarlijke Jack Russel. 

 

Hier gaat bij mij het licht uit. 

Wie neemt een mes mee tijdens het hardlopen? 

Wie ziet zeldzame plantjes staan, door z’n snot? 

Wie weert een hond af met een mes? 

En wie denkt dat zo een klein hondje gevaarlijk is? 

 

Oké, het kan in je kuiten bijten, maar je niet ernstig verwonden. 

Daar is dat hondje veel te klein voor. 

 

Nou ben ik het type mens, dat liever heeft dat in de film de baas doodgaat, dan de hond. Hondenliefhebbers weten wat ik bedoel, maar er blijken in ons land vele mensen boos te zijn op de hardloper. Zodanig, dat hij politiebewaking nodig heeft, z’n baan als ambtenaar bij Natuur en Bos kwijt dreigt te raken en geroyeerd is door z’n hardloopvereniging. 

 

Of dat niet een beetje overtrokken is? 

 

Ik vind dat deze gek flink gestraft moet worden. Want een beest heeft alleen z’n tanden om zich te verdedigen en deze hond heeft zich beslist bedreigd gevoeld. 

 En dat kan ik me helemaal voorstellen. 

Want als ik de hardlopers zie gaan, denk ik: Waarheen? Waarvoor? 

Laat staan wat je denkt als je een hond bent. 

 

Commentaar op m’n verhaaltje? Ga toch fietsen!

 

Met hoopvolle groet en blijf gezond, 

 

Rietje 

 

 

Veranderingen

Lieve vrienden, 

 

Nieuws. 

Tegenwoordig krijg je binnen luttele ogenblikken een nieuwsbericht via de computer of telefoon. Ook de radiostations krijgen het nieuws zo snel. Bijna niets blijft meer verborgen voor anderen. En dat dan ook nog over de hele wereld. 

 

Vroeger was dat toch heel anders. 

Lees je tegenwoordig iets op Instagram of Facebook, vroeger hoorde je het in de kerk, of gewoon op straat. 

 

Ik herinner mij de tijd nog van het telegram. 

Hoe je voor een hoop geld bij het postkantoor een tekst voor een telegram opgaf. 

Dat werd dan met spoed verzonden. 

Voor ons huwelijk ontvingen wij gelukstelegrammen. 

Dat was toen best normaal. Nu weet niemand meer hoe zoiets werkte. 

 

Toen onze zoon geboren was, stuurden wij een telegram naar de familie in de tropen. Volgens mij kwam het pas aan, toen de zoon al door de kamer kroop. 

 

Als je naar een ander land wilde bellen, moest je een gesprek aanvragen bij de centrale. Ik kan me herinneren dat ik weleens de wekker zette om vanaf de andere kant van de wereld met een familielid of met mijn geliefde te bellen. 

Je kreeg dan van tevoren te horen hoe laat het gesprek doorkwam. 

Alles wat gezegd werd, kwam met vertraging binnen en de gesproken woorden kruisten elkaar. Zo verstond je elkaar niet. Als het gesprek afgelopen was, vroeg je je altijd af of het het geld waard geweest was. 

Het antwoord was altijd negatief. 

Waardeloos was het, zo een intercontinentaal gesprek. 

 

Als je de telefoon opnam, zag je niet wie je belde en de gebelde kon ook niet zien wie er gebeld had. 

 

Voordat de Corona crisis z’n gluiperige intrede deed, werd er door zakenlui over de hele wereld gevlogen om te vergaderen. 

Vliegtickets, hotelkamers, zakendiners, taxi’s ….

Wat een vermogen is daaraan uitgegeven door bedrijven wereldwijd. 

 

Het hoeft allemaal niet meer, want er wordt vergaderd via het beeldscherm. 

Dus de snoepreisjes zijn ook overbodig geworden. 

Arme secretaresses! 

 

Er wordt dus meer thuis gewerkt en daardoor is de relatie met thuis dikwijls niet meer zo goed, omdat de relatie op de zaak, via de app moet lopen. 

Want in plaats van de verwachtte babyboom, zijn er meer echtscheidingen dan ooit. 

Men heeft elkaar niets meer te vertellen thuis. 

De verhalen, die men ophing over de zaak, om de relatie daar te camoufleren, zijn overbodig geworden. 

Men loopt elkaar in de weg thuis en wil weer op kantoor “werken”.

 

Corona, het virus heeft de hele samenleving veranderd en ik vraag me af, of het ooit nog goed komt. Of het weer wordt, zoals het was. 

 

Ik denk het niet. 

Want welk bedrijf stuurt z’n werknemers nog naar het buitenland, als vergaderen via de computer kan. 

 

Vorige week zag ik hoeveel kantoorruimte er te huur en te koop is. Niet te geloven, zo veel. Je zal maar kantoormeubelen verkopen. 

Voor thuis functioneert het meubilair uit Zweden prima. 

 

Dus het komt nooit meer goed. Misschien over jaren. 

 

En voor degene die nu denkt mij te verrassen met een telegram:

Het postkantoor bestaat niet meer en ook het telegram is de geschiedenisboeken ingegaan. 

 

En dat is dan weer niet de schuld van Corona. 

Gewoon ingehaald door de tijd. 

 

Met hoopvolle groet en blijf gezond, 

 

Rietje

Cadeau

Lieve vrienden, 

 

Houden jullie van spelletjes? Ik las in de krant dat de hele voorraad bordspellen van een speelgoedfabrikant uitverkocht is. 

 

Dus een spel bestellen wordt mens erger je niet-en. 

Komt het nog? Komt het op tijd? 

De busjes van de pakketbezorgers rijden alle straten van het hele Monopolie-bord rond om de pakjes te bezorgen. 

 

Spelletjes…, op scrabble en het digitale scrabble, Wordfeud na, ik haat ze. 

Niet dat ik niet tegen m’n verlies kan, maar ik heb er geen geduld voor. 

En het gedrag van medespelers doet mij dikwijls knarsetanden. 

 

Bijvoorbeeld bij Rummikub. 

Degenen die steeds maar zeggen dat ze niet kunnen en dan in één keer alles uitleggen. Daar word ik agressief van. Dan ben ik in staat om alle steentjes door de kamer te mieteren. 

 

Dan de zo geliefde legpuzzel. Aan het eind een stukje tekortkomen. 

De legpuzzel weer afbrokkelen en in de doos doen en dan de volgende dag het ontbrekende stukje op de grond onder de tafel zien liggen. 

 

Nee, mijn ding is het niet. 

Dus ik zal zoiets als cadeautje nooit waarderen. 

 

En over cadeautjes gesproken....

Brengt bij jullie ook regelmatig iemand bij een bezoek een boek voor je mee? 

In plaats van een bloemetje of een doosje bonbons. 

Een boek, waarvan je denkt: Dat wil ik niet lezen. 

Dan zou je toch het liefst zeggen: ”Ik heb al een boek!”

 

Gelukkig, de feestdagen zijn in aantocht. 

Graag gedetailleerde lijstjes inleveren. 

Misschien is het een idee om iedereen een cadeautje voor zichzelf te laten kopen en dat dan bij de haard te laten leggen of onder de boom. 

 

Allemaal tevreden en als verrassing komt er dan een kat uit de zak. 

Iedereen blij, vooral de hond. 

Ik zie het voor me, kerstboom om, kat in de gordijnen en de papegaai klapwiekend in de schaal met kip in sinaasappel/ mango saus. 

 

Of ik een papegaai heb? 

Welnee, één keer, nooit meer. 

 

Met hoopvolle groet en blijf gezond, 

 

Rietje 

 

Geschiedenis en nieuw leven

Lieve vrienden,

 

Een heerlijk grote tuin. Veel bomen, waarvan sommigen heel oud. 

De Zeeden is zeker tachtig jaar oud, misschien negentig. 

Ook de betonnen vijver gaat al zo lang mee. 

 

Ons huis heeft geschiedenis. Gebouwd in 1930, in opdracht van een beschuit fabrikant. 

Nadat het huis in de oorlog geconfisqueerd was door de Duitsers, wilde de beschuit-meneer er niet meer in. 

Er kwamen huurders in ons huis. 

Zelfs een zuster en zwager van schoonmoeder woonden ooit in, op de eerste verdieping, in twee kamers. 

 

Daarna werd het huis gehuurd door een huisarts met een stuk of zes kinderen. 

Dienstbode intern. Praktijk aan huis...

Vervolgens werd het huis gekocht door een houthandelaar. Zijn vrouw hield erg van tuinieren. Dus zij maakte er naar haar idee, iets moois van. Zij is nog steeds tuincolumniste van een damesblad. 

 

27 jaar geleden kochten wij het huis!!!

Niemand heeft hier zo lang gewoond als wij, maar toch blijft het huis voor buitenstaanders van de dokter, de houthandelaar, de tuincolumniste...

 

Het gekke is dat ik ook nog steeds de vraag krijg of de vlinders nog in de hal hangen. De opgeprikte vlinders, gevangen door de dokter. 

De man is allang dood. 

De hal was vroeger de wachtkamer. 

Iemand vroeg mij zelfs of de kas met orchideeën en cactussen er nog was. 

Tsja….

 

Inmiddels is het allang onze tuin. 

Van mijn man, van mij en van onze hovenier. 

Eigenlijk is het gewoon zijn tuin, want hij kent ieder hoekje en kiertje. 

Ooit kwam hij bij het spitten een Hertshoornkever tegen. 

Meteen foto’s van gemaakt natuurlijk. Van alle dode muizen en vogel-skeletjes heeft hij me niet op de hoogte gebracht. Hij weet dat ik dat akelig vind. 

 

Gisteren vond ik de border bij het terras wat rommelig, met de uitgebloeide Floxen. 

Vandaag stond onze fijne hovenier deze border te saneren. Winterklaar te maken. Zonder dat ik het gezegd had hè. 

 

Echt, de herfsttuin verandert in een wintertuin. 

Beetje bij beetje. De afgewaaide bladeren liggen op een hoge berg onder de oude den. Te wachten om volgend jaar als compost door de tuin verspreid te worden. 

 

Maar nu bedekken ze nog het hoekje, waar egeltjes zo graag opgerold in winterslaap zijn. En onder de grond voltrekt zich het wonder van het nieuwe leven. 

Het frisse groen, dat straks met kleine puntjes boven de grond, heel voorzichtig het voorjaar aankondigt. 

 

Nu nog niet. Nog even wachten. Maar zonder dat we het zien voltrekt zich het wonder in de tuin. 

 

De cirkel van het leven...

 

Met hoopvolle groet en blijf gezond, 

 

Rietje

Resomeren

Lieve vrienden,

 

Willen jullie ook geresomeerd worden? 

Over iets meer dan een jaar kan dat. Weten jullie niet wat het is? 

Opgelost worden in een drukvat in een alkalische vloeistof: Kalium-Hydroxide. 

Dan blijft er een vloeistof en beendermeel van je over. 

Je hoeft niet in zo een benauwde kist. Je gaat in bad. 

Protheses gaan naar de tweedehands onderdelen winkel en de liquids en het beendermeel worden gebruikt als meststof. 

 

Mijn tuin doet het altijd goed op beendermeel van beesten. Vooral de vlijtige liesjes. Uitsloofsters! 

Onze hond vond dat ook altijd erg lekker. Beendermeel....

Na het oplikken werd ze er altijd wel erg misselijk van hoor. 

 

Nu gaat het over een poosje ook gebeuren met mensen. Als zij dat willen. En dat willen zij. Daar zorgt de uitvaartondernemer persoonlijk voor. 

Ik werd een beetje raar van dat bericht op het nieuws. Vooral toen ik een animatiefilmpje zag en het lijk zag verschrompelen. 

 

Een nieuwe manier van het verwijderen van een stoffelijk overschot. 

Dus in plaats van begraven of cremeren. 

Alleen de wet moet nog even aangepast worden. 

 

Het schijnt buitengewoon goed te zijn voor het milieu. Nou, daar kan ik me wel iets bij voorstellen. Geen kist, geen urn, geen graf. 

Gewoon in de gierwagen en huppakee, het land op. 

En alle nabestaanden staan dan achter een hek te kijken hoe jij uitgegierd wordt. 

 

Maar al dat chemisch afval dan, dat jaren onder aanvoering van de farmaceutische industrie mijn lijf ingepompt is? Is dat dan allemaal weg? 

Of lopen er straks allemaal koeien in de wei met lage bloeddruk, door de afvalstoffen van mijn bloeddruk pillen? 

 

Nee, want dan hebben we kunstvlees!!! Oh? Jaha!

Je weet wel: stuckjes. 

 

Nou, ik ben benieuwd. Op het nieuws hoorde ik de mevrouw zeggen dat ze altijd gek was geweest op water, watersport. 

 

Ze gaat haar gang maar. 

Oplossen in Kalium-Hydroxide. 

Wat ze al niet verzinnen om van je af te komen. 

 

Nou, ik hoef niet hoor. 

Ik begin wel een tuintje op mijn buik, als ik kleiner ga wonen. 

Met mooie bloemen en een boompje. 

Waarvan het verkleurde blad in de winter afvalt en mij beschermt tegen de kou. 

 

Somber? Welnee. Over dit soort dingen moet je gewoon kunnen praten. 

 

En dat uitgieren? Dat doen jullie maar als jullie het over me hebben. Later!

Want net als mijn moeder zeg ik: “je zult nog weleens aan me denken, als ik er niet meer ben”.

 

Met hoopvolle groet en blijf gezond, 

 

Rietje

De paden op...

Lieve vrienden, 

 

Onderweg naar een naburig dorp, zag ik langs de weg drie jonge meiden lopen. Met frisse blossen op de wangen liepen ze, al zwaaiend met de armen, te zingen. 

 

De aanblik maakte me direct vrolijk. 

Die heerlijke onbezonnen, zorgeloze tienertijd. 

Tussen tafellaken en servet. 

Vast “paardenmeisjes”, zei de baas. 

Er is daar namelijk vlakbij een manege. 

Ze maakten me in ieder geval aan het lachen met hun gek doenerij. 

 

Heerlijk, die vrolijkheid langs de kant van de weg. 

 

Het zonnetje was doorgebroken en de herfsttooi van de prachtige bomen, werd wat ontsierd door een verlicht prijzenbord van een benzinestation. 

 

Zo jammer, dat bord op die plek. 

Het blijft mijn favoriete stukje weg, juist vanwege die bomen. Het blad is momenteel schitterend okergeel met een bruine rand. Hoe prachtig….

 

Steeds meer wandelaars met rugtasjes zagen we lopen. Prof wandelaars. 

 

Met van die schoenen en zo een driekwart broek. Sokken over de rand van de schoen geslagen. 

 

Ik durf te wedden, dat ze enkele tenen in de wandelwol gewikkeld hebben.

Wat dat is? Een soort watten, maar dan van wol. Beschermt tegen zere tenen. 

Het ANWB-fleecejack is aan. Bij iets hogere temperatuur wordt het om de taille geknoopt. 

Kortom, ze doen het vaker. 

 

De meeste wandelaars werden niet gehinderd door enige vorm van fashion inzicht. 

 

Toch was ik stiekem een beetje jaloers. 

Ik zou ook dolgraag een lange wandeling maken in, kan me niet bommen wat voor kleding dan ook. 

 

Gewoon een fijne wandeling. Lijkt me heerlijk. Even frisse lucht happen.

Lekkere hap wind, zei moeder altijd. 

 

Pas als iets niet meer gaat, weet je wat je mist. 

En dat doe ik echt. 

 

Misschien kan het ooit weer. 

Ik hoop het echt. Een korte wandeling is ook goed. Blokje om. 

 

Maar voorlopig schrijf ik er alleen maar over en rijd er met de auto langs. 

Met m’n ogen gericht op al het moois dat de natuur ons biedt. 

 

Dankbaar dat ik het kan zien en soms ruiken. 

Dankbaar voor al het kleine genot, dichtbij en in huis. 

Dromend van de toekomst. Met al het moois dat nog voor ons verborgen is. 

 

Want het komt weer goed. Alles komt weer goed. 

Ooit......

 

Met hoopvolle groet en blijf gezond, 

 

Rietje

 

 

 

Eten of dineren

Lieve vrienden, 

 

Als Mozes niet naar de berg komt......

 

Lekker een keer gezellig uit eten mis ik wel. 

Missen we wel, want de zoon begon er ook al over. 

 

Toen zondag de kaarsen brandden en de heerlijke geuren vanuit de keuken me tegemoetkwamen, besloot ik de tafel in de kamer mooi te dekken. 

 

Normaal gesproken eten we in de keuken. 

Daar is ook een gezellige eethoek. 

Maar ik dekte de tafel in de kamer met groen linnen en het groene servies. 

Een groep kaarsen erbij en de glazen gevuld met een heerlijke witte. 

 

Het eten deed ik in de keuken al op de borden en echt, in de kamer, bij kaarslicht, smaakte de pasta met paddenstoelen lekkerder dan in de keuken. Het zag er ook smakelijker uit, op de gekleurde borden, bij kaarslicht. 

 

Iedere dag branden er bij mij in de kamer best veel kaarsen.

Vraagt manlief: “Moet je nou alweer kaarsen kopen?”

Snapt hij niet, dat het zo hard gaat. 

 

Om me heen kijkend zag ik het warme schijnsel van de schemerlampen en in de serre branden op de tafel al piepkleine kerstlichtjes. 

Toen het dessert op was en de keuken weer netjes, heb ik het groene servies in de kast in de kamer gezet. Vast besloten om voortaan gewoon in de kamer te eten. 

 

Te dineren. 

 

Want echt, al moet ik het zelf bereiden, het lijkt of ik in een restaurant zit. 

De sfeer is zo belangrijk tijdens het eten. Kaarsjes, zacht muziekje….

 

Bord op schoot, bestaat bij ons niet. 

Nog nooit gedaan. Alleen met de traditionele Hot Dog op Nieuwjaarsdag. 

Vreselijk, een bord op je knieën en dan iets snijden. Als je pech hebt glijdt het eten zo op je kleren of op de grond. Papieren servet eronder? Helpt toch ook niet. 

Helemaal niet leuk. 

 

Nee, niets voor ons. 

 

Gezellig gedekt, kaarsen aan en een heerlijk diner voor twee. Gewoon thuis. Zonder buis, want dat is ook zo een stoorzender tijdens het eten. 

Maar wat verlang ik naar een heerlijke lunch in ons favoriete restaurant. 

Want we hebben met terugwerkende kracht nog wel een paar dingetjes te vieren. 

 

Als ze weer open mogen, zijn we de eersten. 

 

Zin in. Eindelijk weer iets gekleeds aan en niet zelf koken. 

 

Beter dan wat voor vakantie dan ook. Maar ja, als het niet kan zoals het moet, moet het maar zoals het kan. 

 

Met hoopvolle groet en blijf gezond, 

 

Rietje

Kleinhond

Lieve vrienden, 

 

Zeven uur in de ochtend. Vroeger ging de wekker. 

Nu gaat de hond. 

 

Ik word gewekt door vrolijk, ietwat dwingend, geblaf beneden. 

 

Onze kleinhond is gebracht en staat aan. 

 

Ze staat altijd aan, maar na een lange rustige nacht, wil ze een beetje aandacht. 

 

Haar eigen baas, onze zoon, is alweer vertrokken naar het werk en de senior baas is ook al even op en dus vrolijk genoeg om mee te doen. 

 

Bal expres onder het kookeiland gooien en ja hoor, daar ligt senior al op z’n pijnlijke knieën. 

 

Een beetje de pijn aftastend loop ik de trap af. 

Door de glazen deuren zie ik een zwarte staart met witte pluim, vrolijk heen en weer gaan. 

 

Oh, oma, wat ben ik blij dat je wakker bent. 

Gaan we ontbijten? 

 

Twee voorpoten staan op de armleuning van mijn eetkamerstoel. 

De staart zwiept nog steeds. 

 

Ik pel m’n banaan en neem voorzichtig een hapje. Bijna had ze hem. 

Ze springt steeds hoger. 

Over een maand is ze een jaar oud. 

Ze vleit haar kop tegen m’n arm en ik kroel haar in haar zachte vacht. 

Dankbaar huppelt ze naar haar bal. 

 

Oma, kom je spelen, vraagt ze met haar ogen en de bal in haar bek. 

 

Nog even wachten lieverd... 

Eerst koffie. 

 

Onze kleinhond. Geluk begint met een natte neus en eindigt met een staart. Eppo......!

 

Met hoopvolle groet en blijf gezond, 

 

Rietje

 

Naar een zonnig eiland

Lieve vrienden, 

 

Ook zo toe aan vakantie? 

Want al twee keer niet geweest? 

 

Het zal je toch gebeuren, dat je voorjaarsvakantie en zomervakantie de mist in zijn gegaan door het virus. 

In de persconferentie twee weken geleden meldde de premier dat we wel naar een tropisch eiland mogen. 

De volgende dag liep het storm bij de reisbureaus. 

Niet gehinderd door enige vorm van intelligentie werden vakanties geboekt met vriendengroepen. 

 

Ja, jottem. Heerlijk, languit in de zon. 

Huppetee, koffers pakken en gaan!!!!!!!

 

Gisteren kon ik een glimlach niet onderdrukken, toen ik in de krant las, dat het eiland in de zon de Corona maatregelen verscherpt heeft. 

Avondklok gaat in om 21.00 uur en groepsvorming is verboden. Ook op de stranden. Max 4 personen bij elkaar. Mondkapjes verplicht in openbare ruimtes. Zou leuk zijn als dat ook op het strand zo was. Want het statussymbool van de witte plek van de skibril, maakt dan plaats voor de witte plek van het mondkapje. 

 

Maandagmiddag om twaalf uur, stonden de foto’s in de krant van de rijen voor de incheckbalie van de vlucht naar de tropen. 

 

De Wesley ’s en Cheyenna’s stonden te jammeren. 

Ze baalden zo. Alweer een vakantie verpest. Ze waren er zo aan toe....

Niet meer ‘s avonds op het strand zitten en dat is toch verschrikkelijk...!

Een woordvoerder van een vriendengroep zei, er blanco in te staan??????

 

Blanco????? Gek!!!!!!

 

Op het eiland zijn veel personeelsleden van het lokale hospitaal besmet met het virus. Dus in het hospitaal kun je als toerist moeilijk met zee-egelnaalden in je voet terecht. Of met zere plekken van brandkoraal. Want de reguliere zorg is afgeschaald en ze zien je aankomen met zoiets. 

 

Het wordt dus niet zo een heerlijke vakantie als ze gedacht hadden. 

 

Gedacht? Een verstandig mens gaat niet naar een tropisch eiland, terwijl de vaderlandse horeca het hoofd nauwelijks meer boven water kan houden. 

 

Een paar dagen in een hotelletje in eigen land was ook goed geweest toch? 

 

Nee, je kunt er niks.

Ja, lekker een paar boeken lezen op je hotelkamer. 

Of een rondje door het bos. 

Hou je niet zo van lezen? 

Dat dacht ik al. 

 

Blijf gewoon thuis!

 

Dan kun je het geld dat je overhoudt, straks in ons land uitgeven, om de lokale winkeliers en horeca te redden. 

Als dat nog mogelijk is. 

 

Laat je kerstdiner cateren door het plaatselijke restaurant en haal je boodschappen bij de groenteman, de slager en de banketbakker. De grootgrutter verdient genoeg. 

 

Dus ik gooi hem er maar weer eens in:

 

Doe sociaal, koop lokaal! 

 

Met hoopvolle groet en blijf gezond,

 

Rietje