We weten het niet

Lieve vrienden, 

 

Na de kritische noot van gisteren, heb ik gemerkt, dat ik me helemaal niet senang voel bij dat soort schrijfsels. Mijn leeftijd heeft een streep getrokken tussen mezelf en de jeugd van tegenwoordig. Ik probeer dingen te begrijpen, maar het lukt me niet meer. Ik voel de verschillen tussen de jeugd en mijzelf te veel. 

 

Het is een andere tijd, zeggen mijn leeftijdsgenoten. Dat zal best, maar normen en waarden blijven toch gelijk? 

 

Als ik niets belangrijks te doen heb, lees ik berichtjes of schrijf verhaaltjes. Aan mijn reactiesnelheid zien jullie, dat ik weinig belangrijks te doen heb. Pensionada hè. Niets moet, alles mag. 

 

Maar toch…Ik ben lid van Facebook en Instagram. Social media….

Het kan niet goed zijn voor het brein. 

 

Misschien komen daar de gekronkelde breinen van de influencers door. 

Ik probeer nog steeds om hen te begrijpen, maar dat lukt me niet. 

 

Iedereen wil vrij zijn om te doen en te laten wat hij of zij wil. Dat mag ook. 

Maar op het moment kan dat even niet. 

 

Ik zie foto’s van een volgeladen sloep in de Amsterdamse grachten. 

Volgeladen met studentikoze typetjes. De bubbels vloeien rijkelijk, het bier ook. Ze hangen op en over elkaar. Pfff Ja, we zijn toch buiten??? 

 

Dan denk ik: Vaar door naar Afrika. Gewoon als Europese Corona vluchteling. 

Door jullie geklit, blijf ik langer binnen. Miesgassers!!!!!

 

Ik lees onbeschofte berichtjes van op het oog nette mensen. Die roepen ook: “dit kost mij vrienden!” Klopt!!!!

 

Ik hoor onze premier zeggen: “zitten en bek houden”. 

En hij heeft echt gelijk. Niet goedschiks dan maar kwaadschiks. 

Biedt de lieverd er later nog z’n excuses voor aan ook. 

 

Iedereen is het zat. Iedereen zit in hetzelfde schuitje. Maar laten we met elkaar proberen er het beste van te maken. 

Want zoals het nu is, voelt helemaal niemand zich prettig. Maar het kan nu eenmaal niet anders. 

 

Heel lang geleden zong Wim Kan, in een oudejaarsconference:

“Waar we heen gaan, Jelle zal wel zien”. 

Wim en Jelle zijn er allang niet meer. Maar ook toen, wist men niet waar het heen zou gaan. Toen was het landelijk, nu wereldwijd. 

 

We weten het niet. 

Niemand heeft dit ooit meegemaakt, dus een juiste oplossing is er niet. Wie een goede wetenschappelijk onderbouwde oplossing heeft mag het zeggen. Maar die heeft niemand. 

Nog niet! 

 

Laten we doen wat we denken, dat goed voor ons is. 

 

Want wees nou eerlijk, het enige dat we willen is toch een dak boven ons hoofd en genoeg eten en drinken om in leven te blijven. 

Warmte en liefde van en voor de mensen die ons dierbaar zijn. Zonder drama en toestanden? 

 

Laten we ons gedragen volgens de regels die ons opgelegd worden, om zo het virus een beetje in bedwang te houden. Levend in harmonie. Met elkaar en voor elkaar. 

 

Met hoopvolle groet, 

 

Rietje