Bevallen

Lieve vrienden, 

 

Bevallen en opstaan. Zo was het enkele jaren geleden. 

Tegen de tijd dat de kraamzuster kwam, stond de kersverse moeder al onder de douche. Of ze was alweer thuis na een bliksembevalling in het ziekenhuis. 

 

Jaren daarvoor had de bevalling plaats in het ziekenhuis en moesten moeder en kind tien dagen blijven. 

 

In de jaren tachtig had je de vierentwintig uurs bevallingen. Dan moest je met de ambulance naar huis en werd je met brancard en al de trap opgedragen. Toen mocht dat nog. Dan moest je nog twee dagen plat blijven liggen, met een sluitlaken om. Tegen een verzakking, zei men. 

 

Af en toe zie ik in films, dat vrouwen bij de eerste wee, beginnen te gillen en niet ophouden, totdat de kleine eruit is. 

 

Persoonlijk heb ik geloof ik geen kik gegeven. Wel achterstevoren gebeden en op het laatste moment gezegd, dat ik niet meer meedeed. 

 

Maar nu las ik dus net, dat in Zwitserland een man, die naast een kraamkliniek woont, een klacht ingediend heeft over de geluidsoverlast die de gillende vrouwen veroorzaken. 

 

Ach ja, dat zijn de vrouwtjes, van wie de man ook zwanger is en die denken dat een zwangerschap het hoogst haalbare is, dat zij kunnen bereiken. 

 

Dezelfde vrouwtjes, die hun baby naar de crèche brengen en vervolgens gaan shoppen. 

 

De vrouwtjes die met een harde klap van de roze wolk afgedonderd zijn, als de borstvoeding niet lukt en het kindje maar steeds huilt. 

 

En huilbaby’s zijn er hoor. Ik spreek uit ervaring. 

 

Bij mij achter, woont een jong stel met twee kindertjes. 

Toen het zulk prachtig weer was, gingen de sirenes ‘s morgens vroeg aan en om een uur of negen ‘s avonds weer uit. 

 

Soms is dat nou eenmaal zo. 

Ik zal maar geen klacht indienen want we wonen niet in Zwitserland. 

 

De buurman van de kraamkliniek werd door de rechter in het gelijk gesteld. 

Wat de vergoeding was, weet ik niet, maar ik kan me wel iets voorstellen bij de overlast van gillende vrouwen. 

 

Mijn moeder zei altijd:

Kind, je lacht als het erin gaat, maar huilt als het eruit moet. Maar kind er is er nog nooit een blijven zitten, dus die klus moet je klaren. 

En ik ben nog steeds dankbaar dat ik dat veertig jaar geleden gedaan heb. 

 

Met hartelijke groet,

 

Rietje