Lieve vrienden,
De bal rolt weer. Al drie weken.
Het voetbalbloed stroomt langzamer door mijn aderen. Want alles is anders. Al is het alleen maar doordat het op kanaal 222 wordt uitgezonden in plaats van 421.
Heel belangrijk voor mij, want al mag ik, ik ga voor geen goud naar het stadion.
Echt, alles is anders. Als seizoenkaarthouder, moet je aangeven of je mee wilt loten om een thuiswedstrijd bij te wonen. Er wordt geloot per blok van vier thuiswedstrijden. Als je niet wil, krijg je het geld terug.
Man en zoon wilden wel en hadden meegeloot.
Afgelopen zaterdag was het zo ver.
Via de mail krijg je een bericht dat de kaarten klaarstaan en dat je ze kunt downloaden op de telefoon. 4 uur voor de wedstrijd worden de kaarten geactiveerd.
Daarna krijg je een QR-code op de telefoon en dat is het entreebewijs, waarmee je anderhalf uur voor de wedstrijd, een kwartier de tijd krijgt om het stadion in te gaan.
Een tijdslot dus. En alles op de telefoon. Niks papieren kaartjes.
Dan mag je naar een toegewezen verdieping, waar een tweepersoonstafel klaarstaat. Op naam. Aan die tafel krijg je een hapje en drankje.
Let wel, dit geldt voor mensen met een eigen stoel. Het klinkt misschien patserig, maar ik kan het niet veranderen. En over de andere situatie kan ik niets schrijven, want daar weet ik niks van.
Als je de zon niet in het water kunt zien schijnen, beschouw dit dan als een weetje. Want dan heb je weer iets geleerd vandaag, vinnik.
Mensen die geen eigen stoel hebben, wachten voor het stadion en mogen binnen hun tijdslot rechtstreeks naar de tribune.
Een half uur voor aanvang van de wedstrijd moet je de ontvangstruimte verlaten hebben en naar de tribune gaan.
Al het personeel draagt een mondkapje.
Op de tribune heb je niemand voor je, achter je of naast je.
Op de tribune van de fanatieke jongens hangt een spandoek:
“F-side gesloten wegens bruiloft”.
Zij hebben de mening: ”Iedereen of niemand”.
Ze hebben gelijk en gevoel in hun donder. In vreugde en verdriet. Ik zing het luidkeels met ze mee hoor. Want je haalt het meisje wel uit Amsterdam, maar Amsterdam niet uit het meisje.
De jongens hebben een enorm gevoel voor humor, een kort lontje, grote bek, klein hartje en alles over voor de club.
Hun club.
Ze maakten ook nog een fantastisch spandoek met daarop afgebeeld alle bekers die AJAX ooit won. Petje af, want wat een werk!
De jongens werden gemist. Zelfs door het taartje met het taartje voor de buis.
De spelers komen verspreid het veld op en er is geen line-up.
Ze mogen elkaar geen hand geven en moeten anderhalve meter uit elkaar blijven.
Tot het eerste fluitsignaal!!!!
Daarna mogen ze elkaar een rotschop geven en overeind helpen. Omhelzen na een doelpunt. “Macht kein Flaus mehr aus “
Voor de buis mocht ik keihard het clublied zingen. Mijn hondje, voor wie dat een teken was om de bench in de bijkeuken op te zoeken, leeft niet meer en daar zat ik dan. Koffie met een taartje, want zaterdag.
Op de tribune mocht niet gezongen worden. Thuis wel.
Het achterstevoren bidden ben ik nog niet verleerd.
Na het eerste doelpunt appte man: ”Ik heb geschreeuwd!”
Mijn antwoord: ”Straks word je verwijderd!”
Na het tegendoelpunt heb ik heel hard iets lelijks geroepen.
Vanuit het stadion bleef het stil.
Bij het winnende doelpunt: “Ik heb weer geschreeuwd!”
Antwoord: “Neeeeeee! Strafblad!”
Toen ik naar de nabeschouwing keek, ging de telefoon.
“Over twintig minuten zijn we thuis”.
Toen ze binnenkwamen werden de handen gewassen en dat was het dan.
Lekker om het gras te ruiken, maar leuk???
Ik blijf het volgen via de buis en hoop dat ze het virus niet meenemen naar huis, de volgende keer.
Als het nog mag. Want je weet het niet hè.
Maar het voetbalbloed is een klein beetje sneller gaan stromen. Het blijft wel stroperig en dat moet je niet hebben bij Corona.
De adrenaline was in ieder geval niet uit de oren gespoten, want tijdens de samenvatting van studio voetbal, viel ik in slaap op de bank.
Hup Ajax!
Jammer dat ik geen engelen hoorde zingen. Misschien ooit weer.
Met hoopvolle groet,
Rietje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten