Lieve vrienden,
Jaren geleden struikelde ik er letterlijk bijna over. Schuin tegenover het ziekenhuis bij mij in de straat. Op het trottoir ligt een stolperstein.
Een koperen gedenkplaatje tussen de tegels waarop geschreven staat dat op die plek een Joodse man vermoord werd. Hij woonde daar.
Nu lees ik in de krant, dat in een andere plaats in ons land twee van dergelijke “steentjes” onder het asfalt bedolven zijn. Gewoon eroverheen gekiept. Teer en grind.
Dat had niet mogen gebeuren, staat er als excuus bij. Tsja...,
Maar het is gebeurd.
Buurtbewoners maakten de gemeente er attent op en de aannemer zal de schade herstellen.
Ze waren over het hoofd gezien.
Een beetje een raar gevoel krijg ik daarvan. Een boze blik kan ik niet onderdrukken.
Maar het zal wel weer goed komen. Het is al zo lang geleden.
Toch, als de naam van een dierbare erop staat, zal het bij de nabestaanden hard aangekomen zijn.
Het litteken is een heel klein stukje opengehaald.
Het zal wel weer over gaan... maar het klinkt toch een beetje als:
“Wir haben es nicht gewusst”.
Groet,
Rietje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten