Lieve vrienden,
Soms lees ik iets en denk ik meteen: “Dat heb ik al zo vaak meegemaakt en dat is een waarheid als een koe”.
Want mensen zitten vreemd in elkaar.
Familieleden maken ruzie met elkaar, maar als iemand overlijdt, worden de mooiste bloemen gestuurd.
Liefst met een groot lint eraan, waarop de afzender, goed en duidelijk leesbaar, vermeld staat.
De ruziemaker praat soms jaren niet met degene, die gaat overlijden, maar opeens gaat hij nog even langs. Nooit heeft hij een teken van liefde gegeven toen de overledene nog fit en gezond was, maar nu huilt hij tranen met tuiten.
Zou de dood kostbaarder zijn dan het leven?
Hier kun je allerlei theorieën op loslaten. Maar vandaag even niet...
Uit ervaring weet ik, dat een mooie afscheidsspeech de grootste eer is, die je kunt bewijzen. Zowel aan de overledene als aan de naasten.
Velen van jullie weten, dat ik met liefde spreek bij een uitvaart.
Niet omdat ik nou zo blij ben, dat iemand achter de horizon verdween, maar omdat ik vind, dat zoiets goed en met respect moet gebeuren. Op zo een moment geef je iemand iets vanuit je hart.
Als een spreker staat te stuntelen en een soort levensloop van de overledene vertelt, word ik een beetje kriegel. Dan loopt zo iemand ook nog met handgebaren heen en weer. Grrr.
Ooit maakte ik mee, dat iemand een sprookje voorlas…?????
Ja, echt hoor. Zeg dan niets en laat het aan iemand over die het wel kan.
Al vele malen hield ik een hand vast aan een sterfbed en voelde de overgang van leven naar dood. Het voor mij zo grote mysterie van het sterven.
Wanneer het zover is, dat het schip uit het zicht verdwenen is, voel ik het dikwijls als mijn plicht om mijn laatste woorden aan de overledene mee te geven.
Alle woorden die ik bij zo een gelegenheid sprak, bleven me bij.
De woorden klinken in mijn hoofd, als ik weer eens aan de persoon denk. Net zoals ze bij in me opkwamen, toen ik de speech schreef.
Uit mijn mond, kwam nooit een leugen. Ik maakte het nooit mooier dan het was.
Van de doden niets dan goeds, maar ook de lelijke eigenschappen noem ik.
De kring wordt steeds kleiner en ik zal het minder vaak doen nu. Alleen nog op verzoek en in kleine kring.
Maar ik kan wel zeggen dat alle woorden die ik ooit sprak, in welk crematorium ook, uit de grond van mijn hart gekomen zijn.
En zoals zo dikwijls, zegt manlief nu: “Maak er je beroep van”.
Maar ja, die hoogte op hè…!
Met hartelijke groet,
Rietje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten