Lieve vrienden,
Zojuist besloten ook dit te delen….
Het is vandaag 54 jaar geleden.
Vroeg in de morgen kwam mijn zus de slaapkamer van mijn moeder en mij ingelopen.
“Moeder, het is begonnen…”
Moeder en ik waren meteen klaarwakker en snel schoten we in de kleren.
Mijn moeder had pijn en iedere keer, voelde ze het weer.
Ik liep naar oom Simon, de huisarts, enkele huizen verderop en hij zei, dat hij zo zou komen.
We zaten met z’n allen in de kamer. Kopje koffie, sigaretje, horloge erbij....
Moeder had het niet meer. Zij kon haar kind niet helpen en zelf dacht ik: aan me nooit niet.......
Om een uur of negen, na zijn spreekuur kwam oom Simon bevestigen, wat wij allang wisten.
Mijn zwager werd naar huis geroepen en rond een uur of twaalf, vertrokken ze naar de Lutherse Diaconessen aan de rand van het Vondelpark.
Vrij snel kwam mijn zwager weer terug naar huis, waar moeder en ik peentjes zaten te zweten. Ik geloof dat wij het ijsberen uitgevonden hebben.
Zwager was weggestuurd, want het kon nog wel even duren. Tsja…,
We aten een broodje en zwager zat al snel in de luie stoel de ene na de andere boom door te zagen.
Moeder werd steeds nerveuzer en een beetje nijdig.
Hoe kan die man nou in slaap vallen? Beetje nijdig veranderde in woedend.
De stoom kwam uit haar oren toen ze om half vier mijn zwager wakker maakte.
“Hé, ....... Zou je...niet eens gaan? Die meid heeft je nodig…!”
Schoorvoetend trok hij z’n schoenen aan, stapte in de auto en een klein half uur later werden we gebeld.
De prachtige wieg zou een roze lint krijgen. Alles was goed gegaan.
Ze heet Francisca. We noemen haar Francis. Vernoemd naar vader.
Tranen vloeiden en we haalden om de hoek een bos prachtige rozen.
Het werd al rap zeven uur en we gingen met z’n drieën naar het ziekenhuis.
Daar lag zus, uitgeput en boos, vanwege haar eenzame bevalling, in bed.
De zuster, met schort en gesteven kap, kwam aanlopen met in haar armen een bundeltje.
Eén voor één mochten we even kijken naar het kleine wonder.
Wat een heerlijk tutteltje....
Francis, kreeg een bijnaam.
Toen ze zelf kon praten, maakte ze er Franneke van en dat was heel verstandig.
Vandaag is ze jarig en ik ben nog net zo blij met haar als 54 jaar geleden.
“Fran, gefeliciteerd en nog vele jaren in gezondheid.
Gezellige strandverjaardag!
Hou van je! Je tante”.
Groetjes aan mijn vrienden,
Rietje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten