NANKURUNAISA

Lieve vrienden, 

 

Gisteren las ik een artikel over ervaringen en een trauma opgelopen in een Jappenkamp in Indië. Burgers, die ongewild in een oorlogssituatie belandden. Dit gebeurt overigens bij de meeste oorlogen. 

 

Door films en verhalen heb je een ietwat gekleurde mening over de geschiedenis. 

 

In mijn vliegende leven, was ik dikwijls in Japan. 

En mijn verbazing was groot over de Japanse mensen en hun omgangsvormen. 

Wat een geciviliseerd volk. Zo anders dan verwacht. 

Alles gaat volgens een bepaald ritueel en dat was de eerste keer toen ik daar kwam, moeilijk te begrijpen voor een Europese meid. 

 

Het onbegrip ontstond reeds tijdens de vlucht, waarbij de Nederlandse bemanning aangevuld werd met Japanse meisjes. Dit om misverstanden tijdens de vlucht te voorkomen. Want wij zijn echt boerenpummels hoor. 

 

Het begon er al mee, dat de Japanse collega’s de Nederlandse bloemstukken in de Royal Class onmiddellijk herschikten. Het moesten immers Ikebana stukken worden en dat is totaal anders dan een biedermeier boeketje in een klompje aan de wand. Dit gedoe leidde bij mij best tot ergernis. Nederlandse bloemen, Nederlandse schikking. Maar nee hoor. Het was dikwijls een strijd zonder woorden.

Wist ik veel... Dom, dom!!!!En je kon het niet googelen.

 

Japanners zeggen altijd ja, wanneer je ze iets vraagt. Nee zeggen is onbeleefd. Vervolgens laten ze het bestelde gewoon staan. Dus ja is dikwijls nee. 

 

Als een Japanner verkouden is, draagt hij een mondkapje, om z’n omgeving te beschermen. Dat was ruim 45 jaar geleden al zo. 

 

Een Japanse arts, zit zeker 6 meter bij een patiënt vandaan en geeft commando’s aan een verpleegster om het onderzoek uit te voeren. 

Ach, wat een beschaving. 

 

Met een Geisha gaat het er ook bijzonder aan toe. Totale onderdanigheid aan de man. En het is natuurlijk veel meer dan een theeceremonie. 

 

Zo heeft ieder land z’n eigen tradities, normen en waarden. 

 

Eigenlijk moeten we nu een voorbeeld nemen aan de Japanners. 

 

Mondkapjes dragen, buigen in plaats van handen schudden en afstand houden. 

In Japan kreeg je 45 jaar geleden al een hot-towel voor het eten. Een warm vochtig handdoekje om je handen te reinigen voor de maaltijd. 

Hier in Nederland, zie ik mensen elkaar nog steeds omhelzen in een restaurant. 

Ik denk daar zo het mijne over en blijf over het algemeen in mijn eigen kleine cirkel. Zeker op anderhalve meter afstand en ik zorg er zelf wel voor dat vreemde mensen zover mogelijk bij me vandaan blijven. 

En ik bid, dat alles in Nederland een beetje binnen de perken blijft, hoewel ik daar mijn ernstige twijfels over heb, gezien het gedrag van de mensen. 

 

Ik hoop dat het mooiste Japanse woord ook op ons land van toepassing zal zijn. 

“NANKURUNAISA” wat betekent:

“Alles komt na verloop van tijd goed”. 

 

Spreek dat woord een paar keer achter elkaar uit en het lijkt een toverspreuk. Alles komt goed….

 

En uiteindelijk is dat ook zo. Als het niet linksom is, dan wel rechtsom. 

 

Met een lichte buiging, 

 

Rietje